เมียไร้รัก นิยาย บท 34

เมษา...

ฉันเข่าแทบทรุดเมื่อกลับมาเห็นสภาพบ้านของตัวเองที่ตอนนี้ไฟกำลังลุกไหม้อย่างหนักเพราะเป็นบ้านไม้ทั้งหลังโดยมีหน่วยกู้ภัยและเจ้าหน้าที่ดับเพลิงกำลังช่วยกันดับไฟอยู่ ชาวบ้านที่อยู่ละแวกใกล้เคียงก็ต่างมามุงดูกันเต็มไปหมดโชคดีที่เปลวไฟไม่พัดไปติดบ้านใครเพราะบ้านของฉันมันอยู่ในสวนห่างจากบ้านของชาวบ้านไกลพอสมควรซึ่งตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าไฟมันไหม้บ้านของฉันได้ยังไง ฉันมั่นใจว่าก่อนออกจากบ้านเมื่อเช้าฉันก็ดับไฟในครัวแล้วและไม่ได้เสียบปลั๊กอะไรทิ้งไว้เลย 

"ฮือออ ฮือออ  ไฟเต็มบ้านหมดเลย ฮืออออ ตุ๊กตาของน้องอยู่ข้างในด้วยฮืออออ" น้องพอใจร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นไฟไหม้บ้านของตัวเองตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อโชคดีที่คุณพีเจอาสาอุ้มลูกให้เพราะตอนนี้ฉันอุ้มแกไม่ไหวมันไม่มีแรงแขนขาหมดแรงไปหมดแล้วตอนนี้

"ไฟมันไหม้ได้ยังไงกัน" ฉันพูดคนเดียวแต่เขาคงจะได้ยิน

"เธอแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้เสียบปลั๊กไฟหรือก่อไฟเอาไว้ก่อนออกจากบ้าน"

"ฉันมั่นใจค่ะ"

"ถ้าอย่างงั้นมันต้องมีคนทำเพราะจู่ๆบ้านเธอจะไหม้ได้ยังไง เอางี้ฉันจะให้ตำรวจช่วยสืบ"

"ฮือออ ฮือออแม่จ๋าแล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน ไฟไหม้บ้านเราหมดแล้วเราไม่มีที่นอนแล้ว ฮึก ฮึก ฮืออ ฮือออ"

"โอ๋ โอ๋ไม่ร้องนะครับคนดี ไม่ร้องน๊าาา" คุณพีเจปลอบลูกพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แก

"แล้วน้องจะไปนอนที่ไหนค้า ฮือออ ฮืออออ"

ฉันสงสารลูกจับใจแต่คำถามที่ลูกถามฉันก็ยังไม่รู้จะตอบยังไงเพราะฉันเองก็ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนในคืนนี้ เงินติดตัวก็มีไม่กี่บาท แต่นับว่าโชคยังดีที่ฉันไม่ไ่ด้เก็บเงินไว้ในบ้านเพราะฉันเอาเงินฝากธนาคารไว้ตลอดถ้าไม่อย่างงั้นฉันคงไม่เหลืออะไรเลย แต่โชคดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใดก็คือตอนที่ไฟไหม้ฉันกับลูกไม่ได้อยู่ในบ้าน ฉันคิดในแง่ดีว่าฉันกับลูกยังปลอดภัยดีก็เพียงพอแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นเมษา แล้วนี่ไฟไหม้บ้านได้ยังไง" ในขณะที่ฉันกำลังยืนมองดูไฟที่กำลังมอดลงทีละนิดเพราะเจ้าหน้าที่ควบคุมเพลิงไว้ได้แล้วคุณไทด์ที่วิ่งกระหืดกระหอบมาถามฉันด้วยน้ำเสียงตกใจ

"เมก็ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ" 

หลังจากที่ไฟดับหมดแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาสอบปากคำฉันเพราะฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ไม่นานคุณลุงเจ้าของสวนก็มาแกถามฉันด้วยความเป็นห่วงว่าปลอดภัยดีใช่ไหม ซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าแกจะโกรธที่ฉันทำให้บ้านสวนของแกไหม้แต่เปล่าเลยแกบอกว่าเดี๋ยวแกจะให้คนมาสร้างบ้านให้ใหม่แทนหลังเก่าเพราะแกสงสารฉันกับลูกที่ไม่มีที่ไป ฉันไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณแกยังไงที่แกดีกับฉันขนาดนี้

เวลาต่อมา...

"แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป" คุณไทด์ถามฉันหลังจากที่คุณลุงเจ้าของสวนกับตำรวจกลับไปกันหมด ส่วนน้องพอใจคงร้องไห้จนเหนื่อยแกหลับคาไหล่คุณพีเจไปแล้วค่ะ

"ฉันจะให้เมกับลูกไปอยู่ที่บ้านก่อน" 

"ไม่ไปค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธคุณพีเจทันทีเพราะฉันไม่จะไม่กลับไปที่นั่นอีกเป็นเด็ดขาด

"ไม่ไปแล้วเธอกับลูกจะไปนอนที่ไหน" 

"ฉันจะไปเช่าโรงแรมนอนก่อนคืนนึง พอพรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเบิกเงินที่ธนาคารแล้วไปหาห้องเช่าเล็กๆอยู่" นี่คือสิ่งที่ฉันคิดได้ตอนนี้แต่ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ

"เธอจะให้ลูกไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆเนี้ยนะเอาอะไรคิดวะ เธอไม่สงสารลูกหรือไงให้ลูกอยู่ห้องเช่าเล็กๆแคบๆฉันทำใจไม่ได้" 

"แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันไปอยู่ที่บ้านของคุณฉันไม่ไปเด็ดขาด"

"ทำไมมันเป็นยังไงทำเหมือนไม่เคยอยู่"

"ก็เพราะเคยอยู่ยังไงล่ะคะฉันถึงไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก" ฉันไม่อยากจะพูดว่าเพราะอะไร ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันยังไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น ยังไม่ลืมว่าเขาเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง เขาอาจจะลืมมันไปแล้วแต่ฉันไม่เคยลืม