เมียไร้รัก นิยาย บท 6

เมษา...

"แต่ทางเข้าบ้านฉันมันลำบากมากเลยนะคะ" ฉันพูดความจริงกับคุณไทด์เพราะกว่าจะถึงบ้านของฉันที่อยู่กลางสวนกล้วยสวนมะพร้าวนับร้อยๆต้นต้องเดินข้ามท้องร่องที่สะพานทำด้วยต้นมะพร้าวทั้งต้นและต้องเดินเข้าไปอีกลึกเลยกว่าจะถึงบ้าน

"ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะลำบากมากแค่ไหน"

ยิ่งฉันพูดเขาก็ยิ่งเหมือนอยากจะท้าทายฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเขาอยากมาส่งก็ตามใจเขา

"ถ้าอย่างงั้นก็ตามใจคุณละกันค่ะฉันถือว่าเตือนคุณแล้วนะคะ" พูดจบฉันก็เดินต่อไปเรื่อยๆโดยมีคุณไทด์เดินตามมาติดๆ

"ทำไมบ้านเธอมันอยู่ลึกขนาดนี้แถมทางเดินก็ลำบาก เดินกลับแบบนี้ทุกคนไม่กลัวเหรอ" 

"ฉันอยุ่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดทำไมฉันต้องกลัวด้วยคะ" ฉันหันไปตอบคนที่เดินตามหลังที่ตอนนี้น่าจะรู้ตัวแล้วว่าไม่น่าเดินตามฉันเข้ามาเลย แต่ในที่สุดเขาก็เดินมาส่งฉันถึงบ้านจนได้

"นี่บ้านเธอเหรอ" น้ำเสียงของเขาดูตื่นเต้นคงจะตกใจกับสภาพบัานหลังน้อยของฉันอยู่

"ค่ะบ้านฉันเอง ถึงมันจะไม่ค่อยเหมือนบ้านเท่าไหร่ก็ตาม" ฉันหันไปมองบ้านตัวเองก่อนจะหันมามองหน้าคนที่กำลังอึ้งกับสภาพบ้าน

"เธอพูดจริงหรือแกล้งหลอกฉัน"

"ฉันจะแกล้งคุณจะหลอกคุณไปเพื่ออะไรคะ"

"เธออยู่ที่นี่จริงดิ" เขาถามย้ำ

"อยู่จริงค่ะอยู่ตั้งแต่เด็ก"

"แล้วเธอ...อยู่คนเดียวเหรอ"

"เมื่อก่อนฉันอยู่กับยายค่ะแต่ท่านเสียไปแล้ว" ฉันคิดว่าไม่มีอะไรต้องปิดบังเพราะดูแล้วเขาก็ดูไว้ใจได้

"แปลว่าตอนนี้อยู่คนเดียว"

"ค่ะ" พูดจบฉันก็เดินเข้าบ้านหาโคมไฟเพื่อใช้จุดเพิ่มความสว่างเพราะในสวนแบบนี้มันไม่มีไฟฟ้าซึ่งตลอดหลายปีที่ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ฉันใช้วิธีจุดโคมไฟแบบนี้แบบนี้มาตลอดจนชิน 

"ทำไมถึงต้องจุดไฟแบบนี้ ไฟดับเหรอ"

"เปล่าค่ะ ไฟฟ้าไม่มี"

"ห๊ะ ไฟฟ้าไม่มีแล้วเธออยู่ได้ยังไง"

"อยู่ได้ค่ะ"

"เธอนี่มีอะไรให้ฉันอึ้งหลายเรื่องเลยนะถึงจะจนแต่ก็หยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดคุณย่าฉันให้เงอนตั้งแสนนึงเธอยังปฏิเสธ"

ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรเขากลับไปเพราะฉันบอกไปแล้วว่าฉันช่วยท่านด้วยความเต็มใจไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน

"ถามจริงเธออยู่มืดๆแบบนีัทุกวันเลยเหรอ"

"ค่ะ"

"อยู่ได้ยังไงกันนี่มันสมัยไหนแล้วมีด้วยเหรอบ้านที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ นี่เธออยู่ในกรุงเทพนะไม่ได้อยู่ป่ากลางเขา"

"ได้ไม่ได้ฉันก็อยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ค่ะ" 

"เป็นฉันฉันคงอยู่ไม่ได้แน่แค่วันเดียวก็เถอะ" 

"ตอนนี้คุณก็เดินมาส่งฉันถึงบ้านแล้ว คุณกลับไปได้แล้วนะคะ"

"อ่อพาถึงบ้านก็ไล่กันกลับเลยสินะ"

"เปล่าไล่ค่ะ คือตอนนี้มันจะเย็นแล้วเดี๋ยวมันจะมืดกลับลำบากว่าแต่คุณกลับได้ใช่ไหมคะ"

"อืม ก็คิดว่าได้นะ"