เมียไร้รัก นิยาย บท 9

เมษา....

ตุ่บ!!!

"โอ๊ะ" ฉันล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อไปชนกับอะไรบางอย่าง พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองปรากฏว่าสิ่งที่ฉันชนจนล้มก็คือผู้ชายร่างสูงที่แต่งตัวดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยเสื้อเชิตสีขาวกางเกงยีนสีดำขาดเข่าคนนึงที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน เขามีใบหน้าขาวใสคล้ายผู้หญิงแต่แววตาของเขานั้นดูดุดูหยิ่งดูเหวี่ยงๆยังไงชอบกลและตอนนี้สายตาที่เขามองฉันมันแสดงออกถึงความไม่พอใจ

"แม่งเดินยังไงวะ เห้ย ยัยข้างถนน!!!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดังลั่นบ้านจนฉันต้องรีบยกมือขอโทษเขา

"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันยกมือขอโทษคนตรงหน้าทันทีทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันหรือเขากันแน่ที่ผิดแต่ฉันก็ต้องขอโทษไปก่อนเพราะดูจากลักษณะท่าทางการแต่งกายของเขาแล้วเขาน่าจะอยู่ที่นี่บางทีเขาอาจจะเป็นหลานชายอีกคนของคุณยายก็ได้เพราะได้ยินท่านพูดว่ามีหลานชายสองคนคือคุณไทด์กับคุณ...คุณอะไรฉันก็จำไม่ได้

"คุณพีเจป้ากำลังจะขึ้นไปตามคือคุณท่านกลับมาแล้วนะคะ" ผู้ชายคนนี้คือคุณพีเจหลานชายคุณยายจริงๆด้วย

"แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นคะทำไมหนูเมษานั่งอยู่ตรงนี้" ป้ารำภาคงจะเพิ่งเห็นฉันเพราะเมื่อกี้คุณพีเจน่าจะยืนบังท่านก็เลยรีบเดินมาประคองฉันขึ้นยืนพอฉันยืนฉันก็รู้สึกปวดที่เท้าแต่ก็ทนฝืนเอาไว้

"ยัยนี่เป็นใครมาอยู่นี่ได้ยังไง" คุณพีเจมองหน้าฉันไม่เลิกก่อนจะหันมาถามป้ารำภา

"เธอชื่อหนูเมษาค่ะคุณพีเจ"

"แล้ว??"

"คือคุณท่านจ้างหนูเมษาให้มาดูแลน่ะค่ะ "

"จ้างมาดูแล??

"ค่ะคุณพีเจ"

"แล้วยัยนี่จบอะไรมา หมอ พยาบาล?? ผู้ช่วยพยาบาล??"

"เอ่อคือว่า..." สีหน้าของป้ารำภาดูหนักใจที่จะตอบคำถามของคนตรงหน้าฉันก็เลยคิดว่าฉันควรจะเป็นคนตอบเอง

"ฉันไม่ได้จบหมอพยาบาลหรือผู้ช่วยพยาบาลคือฉันจบแค่มอสามค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบเพราะไม่อยากสบตากับเขา

"มอสาม?? จบแค่มอสามแล้วจะมาดูแลย่าฉันเนี้้ยนะ" น้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจและความดูถูกที่ฉันจบแค่มอสามไม่ได้จบหมอพยาบาลอย่างที่เขาคิด

"คือแบบนี้ค่ะคุณพีเจ คือหนูเมษาน่ะเป็นคนช่วยคุณท่านตอนที่คุณท่านเป็นลมหมดสติที่สวนสาธารณะ ถ้าไม่ได้หนูเมษาคุณท่านอาการอาจจะแย่กว่านี้คุณท่านเห็นว่าหนูเมษาเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือท่านโดยไม่ต้องการสิ่งของเงินทองตอบแทนทั้งที่คุณท่านเซ็นเช็คให้หนึ่งแสนบาทแต่หนูเมษาไม่รับแล้วทีนี้คุณท่านเห็นว่าหนูเมษากำลังลำบากหางานทำอยู่พอดีคุณท่านก็เลยชวนหนูเมษาให้มาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณท่านค่ะ"

"อ่อสรุปก็คือทุกคนพากันซาบซึ้งใจที่ยัยนี่ไม่รับเงินก็เลยคิดว่าเป็นคนดีเลยพามาอยู่ที่นี่ซะเลย แล้วป้าไม่คิดเหรอครับว่าแสนนึงอาจจะน้อยไปยัยนี่ก็เลยไม่เอาลองเพิ่มให้อีกสักแสนสองแสนขี้คร้านจะรีบตะครุบ" คำดูถูกของเขาทำให้ฉันต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรีบปฏิเสธเพราะเขากำลังเข้าใจผิด

"ฉันช่วยท่านไม่ได้ต้องการเงินหรือสิ่งตอบแทนนะคะฉันช่วยท่านด้วยความเต็มใจจริงๆถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นฉันไปจากที่นี่ก็ได้ค่ะ"

"ก็ไปดิ"

"คุณพีเจคะป้าว่า..."

"เมษาจะไม่ไปไหนทั้งนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลย่า"

ทุกคนหันไปตามเสียง คุณยายท่านเดินมาพร้อมกับคุณไทด์ที่คอยประคองท่านไม่ห่างเขามองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"แต่ผมไม่ให้อยู่ หน้าซื่อๆใช่ว่าจะไว้ใจได้ คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้ย่าจะไว้ใจให้มาดูแลได้ยังไง"

"ย่ามั่นใจว่าย่าดูคนไม่ผิดหนูเมษาเป็นคนดี ย่าเชื่อว่าเธอสามารถดูแลย่าได้เป็นอย่างดี"

"ถ้าย่าอยากได้คนดูแลทำไมไม่จ้างคนที่มีประสบการณ์ พยาบาลพิเศษที่โรงพยาบาลก็มีเยอะแยะทำไมต้องเอาคนที่จบแค่มอสามมาช่วยดูแล เกิดยัยนี่อ่านฉลากยาหยิบยาผิดๆถูกๆจะทำไง ชีวิตของย่าย่าจะเอามาฝากไว้กับคนไร้การศึกษาแบบนี้เหรอครับ"