ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 109

เจเน็ตส่ายหัว

"ฉันไม่เป็นไร อย่าเรียกตำรวจ” เธอหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ตัวเองสงบลง

“เนลลี่ขอเสื้อผ้าของฉันได้ไหม?” เนลล์จ้องมองเธอด้วยความเงียบงัน

เธอรู้ว่าคนทั่วไปจะไม่กล้าปฏิบัติกับเจเน็ตอย่างน่าสยดสยอง เนื่องจากภูมิหลังครอบครัวของคนรุ่นหลัง นอกจากนี้เธอยังได้รับการปกป้องจากผู้คุ้มกันอยู่เสมอดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เธอได้ง่าย ๆ

บางที ... อาจมีบางอย่างมากกว่านั้นสำหรับเหตุการณ์ที่โชคร้ายนี้ เธอหันกลับไปรวบรวมเสื้อผ้าของเจเน็ตโดยไม่ต้องเร่งรีบ จากนั้นเธอก็ช่วยหลังอาบน้ำในห้องน้ำให้สดชื่นก่อนออกจากห้องพักของโรงแรม

สวนลีย์

ป้าจอยซ์เมื่อรอเนลล์กลับบ้านพร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่ปรากฏทางโทรทัศน์ก่อนหน้านี้

“ป้าจอยซ์นี่คือเพื่อนของฉันเจเน็ต เธออาจจะอยู่กับเราสองสามวัน กรุณาเตรียมอาหารมื้อเย็นปรุงรสเบา ๆ ฉันจะขึ้นไปชั้นบน”

“อ่าได้สิ” เนลล์ช่วยเจเน็ตเข้าไปในห้อง

“เนลลี่ฉันอยากอาบน้ำ”

“ได้เลย”

ไม่มีใครเคยเข้าพักในห้องพักมาก่อน แต่มันก็มีสินค้าที่จำเป็นอยู่เสมอ เนลล์เติมน้ำให้เต็มแล้วทิ้งให้เพื่อนอยู่คนเดียว เธอก้าวออกจากห้องและสั่งให้ป้าจอยซ์ไปหาหมอ

แพทย์หญิงคนหนึ่งได้รับการว่าจ้างให้เป็นหนึ่งในแพทย์ประจำครอบครัว ตั้งแต่เธอย้ายมาที่สวนลีย์ แม้ว่าจะเป็นช่วงเกือบตรุษจีน แต่คุณหมอประจำอยู่ที่จินเฉิงและอาศัยอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากสำหรับหมอที่จะมาหาหมอ

เนลล์จัดให้เจเน็ตเข้ารับการตรวจโดยแพทย์หลังอาบน้ำเสร็จ

“เรารู้จักหมอคนนี้ดี ไม่ต้องกังวล! จะไม่มีใครได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้”

เนลล์อธิบายเมื่อสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่เกี่ยวข้องของเจเน็ต ในที่สุดเจเน็ตก็นั่งลง หมอสั่งให้เธอถอดเสื้อผ้า เนลล์ที่ไม่สามารถพาตัวเองไปดูกระบวนการได้หันหลังกลับเพื่อออกจากห้อง ประมาณสิบนาทีต่อมาหมอก็เดินออกจากห้องเพื่อประกาศยุติการตรวจ

เนลล์ถามถึงอาการของเพื่อน เธอได้รับแจ้งเกี่ยวกับบาดแผลและการฉีกขาดในพื้นที่ส่วนตัวของเจเน็ต ไม่มีการถามคำถามเพิ่มเติมเนื่องจากเนลล์รวบรวมข้อมูลได้เพียงพอแล้ว แพทย์กลับหลังจากสั่งยาบางชนิด

เธอกลับไปที่ห้องพักอีกครั้งเพื่อพบว่าเจเน็ตแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจ้องมองออกไปที่หน้าต่างโดยให้หลังพิงกับโครงเตียง

“เกิดอะไรขึ้น? เธอช่วยบอกฉันตอนนี้ได้ไหม”

“เนลลี่ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้” เธอดูค่อนข้างซีดและดวงตาของเธอดูมึนงงแม้กระทั่งเสียงของเธอก็หายวับไป การบอกว่าเธออ่อนแอก็คือการพูดน้อย เนลล์ขมวดคิ้ว

"ฉันกำลังหิวโหย มีอาหารไหม?” ราวกับสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในอากาศ เจเน็ตหันมาส่งยิ้มจาง ๆ ให้กับเนลล์ ตอนหลังรู้สึกถึงความไม่พอใจที่เกิดขึ้นกับเธอ

"หิว? อย่างน้อยก็หมายความว่าคุณยังห่างไกลจากความตาย” แม้จะแสดงความคิดเห็นอย่างโกรธแค้น แต่เธอก็ลงไปชั้นล่างเป็นการส่วนตัวเพื่อส่งอาหารมื้อเย็นที่ป้าจอยซ์เตรียมไว้ให้ เจเน็ตรู้สึกสับสนเมื่อเธอทานอาหารเสร็จ

เนลล์ไม่สามารถพาตัวเองไปรบกวนผู้หญิงได้ อย่างหลังต้องมีเหตุผลที่ดีเพื่อให้ความโชคร้ายเกิดขึ้นกับตัวเอง

แม้ว่าเธอจะยังคงรำคาญ แต่เธอก็ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนโดยไม่ต้องกดอะไรอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น

เป็นวันที่สามสิบของเดือนที่สิบสองของปฏิทินจันทรคติ กิดเดียนโทรมาแจ้งว่าเขาจะกลับบ้านในช่วงบ่ายเพื่อใช้จ่ายในวันตรุษจีนด้วยกัน

สิ่งนี้ทำให้เนลล์ประหลาดใจ ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นก่อนว่าเขาจะไปเมืองหลวง เธอคิดว่าเขาจะอยู่ที่นั่นในช่วงเทศกาลเช่นกัน

เธอใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาดังนั้นจึงไม่มีญาติหรือเพื่อน ๆ รอเธอแม้ว่าเธอจะกลับบ้านแล้วก็ตาม เจสันไม่ได้มากับเธอในช่วงเทศกาลเนื่องจากปกติเขาจะกลับบ้านเพื่อใช้เวลากับมอร์ตัน สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยกระตือรือร้นเกี่ยวกับวันตรุษจีน เธอคิดมาตลอดว่าการอยู่คนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่

ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นกับเธอจนเธอต้องเคยชินกับสิ่งนั้นมากเกินไป! ป้าจอยซ์รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการกลับมาของกิดเดียน เธอปรุงอาหารมากขึ้นและเตรียมแอลกอฮอล์ด้วย มันจะเป็นมื้อค่ำที่น่ารัก