ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 175
เขาเหล่ตามองเธอด้วยสายตาอันตราย
“ที่รัก บรรยากาศมันดีมากเลยนะครับ ทำไมพวกเราไม่ทำสิ่งที่พวกเรารักกันล่ะ?”
“อะไร? ระ-รักอะไร? คืออะไรเหรอคะ?”
“คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอครับ?”
“ฉะ-ฉัน ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ”
“งั้นผมจะบอกคุณตอนนี้แหละ”
“เฮ้! กิดเดียน ลีย์!”
...
ในวันที่สอง เนลล์ตื่นขึ้นมาด้วยความเสียใจ
ถ้าเธอรู้แบบนี้ เธอจะไม่ตามเขาขึ้นมาบนยอดเขานี้!
โชคดีที่เธอได้อะไรบางอย่างออกมา ขาของเธอเจ็บและเธอไม่สามารถเดินลงจากภูเขาได้อีกต่อไป ดังนั้นกิดเดียนจึงแบกเธอลงไปที่ตีนเขา
กลางวันไม่หนาวเท่ากลางคืน ลมทะเลพัดลงมา ทำให้รู้สึกถึงกลิ่นอายของทะเล
เนลล์เอนกายพิงชายหนุ่มและเนื่องจากเธอนอนไม่หลับ เธอจึงไม่กระปรี้กระเปร่า
กิดเดียนเห็นว่าเธอดูเศร้าซึมและพูดด้วยรอยยิ้ม “อย่าหลับตาลงเร็วแบบนั้น ที่นี่อากาศหนาว คุณอาจจะเป็นหวัดได้ถ้าคุณหลับตอนนี้”
เนลล์ฮึดฮัดตอบกลับ
หลังจากที่พวกเขาลงมาจากภูเขา กิดเดียนก็วางเธอลงให้ยืน และพวกเขาก็เดินไปตามชายหาด
เนื่องจากพวกเขาจองตั๋วเครื่องบินเพื่อกลับไปที่จินเฉิงในบ่ายวันนั้น ทันทีที่เนลล์กลับไปที่คฤหาสน์ เธอเริ่มเก็บของเพื่อที่พวกเขาจะได้ออกเดินทางในช่วงบ่าย
กิดเดียนเห็นว่าเธอยุ่งแค่ไหนกับการแพ็คของ และเขาไม่สามารถทนได้ที่ต้องมองเธอวิ่งไปรอบ ๆ เขาไปจับมือของเธอและพามาที่โซฟา
“ใจเย็นๆ พักก่อน ผมจะพาคุณออกไปทานอาหารกลางวันหลังจากนี้”
เนลล์ขมวดคิ้ว
“ฉันคิดว่าคุณบอกว่าเที่ยวบินของเราเป็นเวลา 14:00 น. ไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าฉันไม่เริ่มเก็บของตอนนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราไม่ทำแล้วเราจะไปสนามบินทันได้อย่างไร?”
“ไม่ เราจะไม่ไปสาย ถ้าพวกเราสายจริง ๆ ผมจะโทรหาแนนซี่เพื่อขอความช่วยเหลือ”
กิดเดียนไม่ได้ถามความเห็นจากเธอ เขาหยิบเสื้อคลุมให้เธอและพาเธอออกจากคฤหาสน์พร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้
“เราจะไปไหนกันคะ?”
“คุณจะรู้เมื่อเราไปถึงครับ”
ห่างออกไปไม่ไกลจากคฤหาสน์เป็นร้านอาหารชั้นสูง ซึ่งเป็นร้านอาหารหรูหราเพียงแห่งเดียวในเมือง
ไม่กี่วันที่ผ่านมาทั้งสองคนหลีกเลี่ยงร้านอาหารนี้โดยไม่ได้ตั้งใจเพราะพวกเขามาที่นี่เพื่อสัมผัสการใช้ชีวิตของคนในท้องถิ่น ถ้าพวกเขากินและใช้ชีวิตที่พวกเขาเคยใช้ที่จินเฉิง การเดินทางในครั้งนี้ก็จะไม่มีความหมาย
อย่างไรก็ตาม วันนี้กิดเดียนพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร
ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องเรียกด้วยความร่าเริง “คุณแม่!”
เนลล์ตกใจ
ในวินาทีต่อมา เธอเห็นเจ้าเกี๊ยวตัวน้อยสีชมพูโผเข้าหาเธอราวกับพายุ
“คุณแม่! หนูคิดถึงคุณแม่!”
ลิซซี่กอดเนลล์แน่นและซุกหน้ากับต้นขาของเธอ มองดูร่าเริงและรักใคร่
เนลล์เบิกตาของเธอกว้างด้วยความตกใจ
“ลิซซี่? ทำไมหนูมาอยู่ที่นี่?”
ห่างออกไปเล็กน้อย ท่านผู้หญิงเดินออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
“อะแฮ่ม เนลล์ เราเจอกันอีกแล้ว”
“ท่านผู้หญิงควินตันหรือคะ? คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ?”
เนลล์ตะลึง ท่านผู้หญิงควินตันยิ้มอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพยักหน้า “ใช่ ฉันพาลิซซี่มาที่นี่เพื่อพักผ่อนสักหน่อย ฉันไม่คิดว่าจะเจอพวกคุณที่นี่ ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญอะไรแบบนี้!”
เนลล์พูดไม่ออก
เธอหันกลับไปหากิดเดียนและเห็นว่าเขาหันกลับมามองเธอ เขามองเกือบทุกอย่างยกเว้นดวงตาของเธอราวกับว่าเขาไม่มีส่วนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก