เมียขัดดอก นิยาย บท 7

ห้องบ้าอะไรไม่มีโซฟาให้นั่งเลย.. หญิงสาวทำได้แค่คิดอยู่ในใจ เธอลากเก้าอี้ที่มีอยู่ตัวเดียวมานั่งมุมหน้าต่าง

ห้องนายแพทย์เซอร์เวย์นอกจากชั้นวางหนังสือ เตียงที่ใช้นอนพักผ่อนและโต๊ะทำงานแล้ว นอกนั้นก็ไม่มีอะไรนอกจากเก้าอี้อีกตัวที่เธอลากไปนั่ง เพราะห้องของเขาไม่เคยรับแขก ถ้าจะรับแขกก็ใช้อีกห้องหนึ่ง

"??" นี่อะไรกัน ..เขานั่งทำอะไรอยู่ที่โต๊ะทำงานครู่หนึ่ง แล้วก็เดินไปนอนลงที่เตียงโดยไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย

เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนเลยเพราะอยู่ในห้องผ่าตัดทั้งคืน คิดว่าจะเคลียร์งานที่ค้างไว้แต่ทนความง่วงไม่ไหว

ตกลงเขาจะเอายังไงกับเรากันแน่ จะถามก็ไม่กล้า เมื่อคืนนี้ตอนเขาบอกให้ขึ้นมารออยู่บนห้องเธอก็ขึ้นมา ข้าวก็ยังไม่ได้กินแถมน้ำก็ยังไม่ได้อาบ

สองชั่วโมงผ่านไป..

พอเห็นว่าเขาขยับตัวเธอก็มีรอยยิ้มขึ้นมา อยากจะขอลงไปข้างล่าง แต่เขาก็ทำแค่ขยับแล้วก็นอนหันหลังให้

อ๊อยยหิว เป็นห่วงแม่ก็ห่วง และตอนนี้ต้องได้มาห่วงท้องตัวเองอีก

อีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

"คุณหมอคะ" ตายเป็นตายสิ ถ้าอยู่แบบนี้เธอก็จะตายเหมือนกัน

"มีอะไร"

ตื่นแล้วเหรอ? หญิงสาวค่อยๆ เดินเข้าไปชะโงกหน้ามอง เพราะได้ยินเสียงเขาตอบรับแต่ไม่เห็นลืมตาเลย

ขณะที่ใบหน้าสวยหวานชะโงกเข้าไปใกล้..อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้น

"อุ๊ย..คือ ฉัน"

"ห้ามเข้าใกล้ผม"

"คะ?"

"อยากพูดอะไรก็ถอยออกไปก่อน"

"แปลกคน เออ..ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบขยับออกมา "ฉันหิว"

"?" ชายหนุ่มมองไปดูนาฬิกาที่ติดอยู่ผนังห้อง "เดี๋ยวจะให้คนเอาขึ้นมาให้"

"ฉันอยากจะบอกอะไรอีกอย่าง ฉันไม่มีเสื้อผ้า" ต้องรีบชิงพูดก่อนกลัวว่าเขาจะหลับไปอีก