เมียขัดดอก นิยาย บท 9

"คุณหมอนอนเถอะค่ะฉันไม่กวนก็ได้" หญิงสาวที่นอนชิดผนังห้องรีบพาตัวเองออกมาจากเตียงก่อน แค่เห็นสายตาก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ประเภทที่ชอบผู้ชายด้วยกัน

จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ ในห้องนี้ก็มีแค่เก้าอี้ตัวเดียวที่จะลากมานั่งริมหน้าต่าง เพื่อปล่อยให้เขาได้นอนพักผ่อนไป

ชั้นล่างของโรงพยาบาล..

"ตอนนี้ใกล้ค่ำมากแล้ว ลูกคงกำลังพักผ่อนอยู่แน่เลยคุณ"

"วันนี้ยังไงผมก็ต้องลากมันกลับไปนอนที่บ้านให้ได้" ผู้เป็นพ่อโทรมาเช็คที่โรงพยาบาลแล้วว่าลูกชายมีผ่าตัดไหม

"วันนี้พากลับไปได้ วันหลังลูกก็มาค้างโรงพยาบาลอีกอยู่ดี งานของลูกอยู่ที่นี่นี่คะ"

"คุณอย่าเข้าข้างมันนักเลยได้ไหม ถ้ามันยุ่งยากมากนัก เดี๋ยวผมจะหาผู้บริหารโรงพยาบาลคนใหม่"

แพทย์หญิงอมรรัตน์เหลือจะทนแล้ว แต่ก็จำเป็นต้องได้ตามสามีขึ้นไป เพราะกลัวว่าจะมีปากเสียงกับลูกเดี๋ยวลูกก็เตลิดไปทางอื่น

แกร็ก! แกร็ก!!

"คุณก็เคาะประตูสิคะ" ตอนนี้ชั้นบนไม่มีใครอยู่แล้วจะขอกุญแจสำรองก็ไม่ได้

แกร็ก.. ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตู โดยให้เธอไปนั่งรออยู่บนเตียง

"ต่อไปนี้กลับไปนอนที่บ้าน"

"คุณพ่อก็รู้ว่าผมไม่อยากไปเสียเวลาอยู่บนรถ" เวลาที่รถติดเขานอนพักผ่อนจะไม่ดีกว่าเหรอ ก็เลยไม่ค่อยกลับบ้าน

"พ่อไม่ยอมปล่อยให้ลูกใช้ชีวิตไม่มีจุดหมายแบบนี้หรอก" ขณะที่พูดสายตาของพลตรีเหลือบมองไปที่ผู้หญิงซึ่งตอนนี้เธอเอาหมอนใบใหญ่มากอดไว้ เพื่อปิดบังสายตา

"ก็ได้ครับ ถ้าพ่อจะให้ผมไปที่บ้าน ดีเหมือนกัน ผมจะได้พาเธอเข้าบ้านเลย"

"อะไรนะ?!!" เสียงผู้เป็นพ่อดุดันมาก "แกคิดว่าพ่อจะให้แกพาผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้าบ้านอย่างนั้นเหรอ"

"พ่อจะพูดอะไรเกรงใจเมียผมหน่อยสิครับ"

"เมีย?! แกอย่ามาเรียกผู้หญิงแบบนี้ว่าเมีย"

"คุณคะ"

"หยุด ผมถามความคิดเห็นจากคุณหรือยัง"

"คุณพ่อจะด่าก็ด่าแค่ผม อย่าว่าให้แม่"

พอถูกสามีตำหนินางก็เริ่มจะไม่พอใจ หันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป แบบไม่พูดไม่จา

"โธ่เว้ย แกรู้ไหมว่าวงศ์ตระกูลของเราจะเสื่อมเสียเพราะแกเอาผู้หญิงคนนี้มาไว้ข้างกาย"

ผู้หญิงแบบเธอมันเป็นยังไงเหรอ หญิงสาวทำได้แค่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ให้พวกผู้ดีแบบพวกเขาพูดดูถูกและเหยียดหยาม โดยทำอะไรไม่ได้สักอย่าง