ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 152

“ฉันอยากรู้ว่า เหตุผลการหย่าคืออะไร” กนกอรจ้องเธอ รู้สึกรับไม่ค่อยได้ ตอนนั้นก็แต่งงานอย่างกะทันหัน ตอนนี้ก็หย่าอย่างกะทันหันแบบนี้ เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

“ผู้หญิงที่เขารักกลับมาจากต่างประเทศ หวนกลับมาคืนดีกันแล้ว” เธอพูดเรื่องนี้ออกมาอย่างเฉยชา ก้มหน้าลงเล็กน้อย

“งั้นตอนที่แกแต่งงานกับเขา ก็ไม่รู้เหรอว่าเขามีผู้หญิงที่รักอยู่แล้ว?” กนกอรรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ทัน เกือบจะเป็นลม

“รู้ ดังนั้นเราแค่แต่งงานตามสัญญา หนูเลือกที่จะแต่งงานกับเขา เพราะอยากเก็บลูกในท้องไว้ แม่ หมอบอกว่ามดลูกของหนูมีปัญหาบางอย่าง โอกาสที่จะตั้งครรภ์น้อยมาก หากยังจะทำแท้งลูกคนนี้อีก หนูกลัวว่าหลังจากนี้จะไม่มีลูกอีกแล้ว หนูไม่อยากเสี่ยงอันตรายแบบนั้น หนูจะเอาเขา อยากคลอดเขาออกมา อยากจะรับรู้ความรู้สึกของคนเป็นแม่ หนูไม่อยากให้ชีวิตหนูเกิดเรื่องเสียใจแบบนี้ขึ้นมา......”

เธอพูดอย่างเชื่องช้า ทีละคำ ทีละประโยค สามารถทำให้กนกอรฟังได้อย่างชัดเจน รู้ว่าการตัดสินใจของเธอ และความไม่เสียใจ

ขณะนี้ กนกอรก็พอจะรู้เรื่องที่มาที่ไปบ้างแล้ว เธอไม่เคยรู้เลยว่า เบื้องหลังของลูกสาวจะปิดบังเรื่องราวมากมายขนาดนี้กับเธอ！

“ทำไมถึงไม่บอกแม่?” ความโกรธพวกนั้นในใจ และความเกลียดแค้น หายไปในพริบตาเดียว แม้กระทั่งน้ำเสียงที่ไถ่ถามก็เต็มไปด้วยความสงสาร ลูกสาวของเธอ ลำบากมามากมายขนาดไหนกันแน่

“เพราะว่า หนูสามารถจัดการคนเดียวได้ค่ะ และสามารถรับไหว รอให้ตอนที่หนูรับไม่ไหว ก็จะบอกพวกแม่เองค่ะ” เธอยิ้ม

มองดูรอยยิ้มตรงมุมปากของเธอ ในใจของกนกอรก็อดเศร้าใจไม่ไหว พลางพูดพร่ำบ่นว่า “จริงๆ แล้ว หย่ากันก็ดี เขาเป็นครอบครัวที่มีหน้าชาติตระกูล ฉันกลัวว่าแกจะอยู่ที่นั่นไม่ชิน กลัวว่าแกโดนรังแกแล้วไม่บอกฉันอีก คลอดเถอะ คลอดลูกออกมา ฉันกับพ่อแกเลี้ยงให้”

ลุกขึ้น เชอร์รีนกอดเธอ ใบหน้าแนบชิดไหล่ของเธอ น้ำเสียงมีความพร่ามัว “ค่ะ แม่กับพ่อเลี้ยงให้หนู เลี้ยงให้ขาวๆ อ้วนๆ ไปเลย”

จริงๆ แล้ว บ้านก็เป็นแบบนี้แหละ ในตอนที่คุณเหนื่อยล้าไปหมด ในตอนที่บาดแผลเต็มไปทั้งตัว มันสามารถนำมาความอบอุ่นกับคุณ ความสบายใจ และลบเลือนความเจ็บปวดพวกนั้นทิ้งไป......

“แกอยากกินอะไร แม่ไปทำให้ นอนมานานขนาดนี้ หิวแล้วใช่ไหม?”

“เริ่มหิวแล้วจริงๆ ด้วย แม่ ต้มโจ๊กให้หนูก็ได้แล้ว”

กนกอรตอบกลับ “ได้ แกรอไว้ แม่ไปทำเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“โอเคค่ะ” เชอร์รีนยิ้ม หลังจากที่กนกอรจากไปแล้ว รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ สลัวจางหายไป เธอเปิดโน้ตบุ้คขึ้นมา แล้วหางานบนนั้น

เมืองทะเลหทัยก็ไม่แย่ ห่างจากเมืองSก็แค่ระยะทางไม่กี่ชั่วโมง อีกอย่างคืออยู่ใกล้ทะเล สภาพแวดล้อมดี หางานที่นั่น น่าจะเป็นทางเลือกที่ไม่แย่

หลังจากที่ทับทิมได้ยินข่าวนี้ ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความแปลกใจใหญ่โตอะไร ดื่มนมไปด้วย พลางแทะเมล็ดทานตะวันอย่างผ่อนคลายไปด้วย “เป็นผลลัพธ์ที่อยู่ในความคิดอยู่แล้ว แต่ว่าพอพูดกลับมา เขาไม่ได้ให้ค่าเลิกกับเธอเลยเหรอ?”

พอได้ยินแล้ว กนกอรจ้องไปทางทับทิม ให้เขาพูดน้อยๆ หน่อยในตอนนี้

“สิ่งที่ฉันพูดคือความจริงอยู่แล้วนิ! เป็นสามีภรรยากัน ถึงแม้ว่าจะไม่แบ่งทรัพย์สมบัติให้ครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยก็ต้องแบ่งสักสองสามล้าน หากเปลี่ยนเป็นฉัน ถึงแม้ว่าจะตบตีให้ตาย ก็ต้องเอาเงินเขามาก้อนหนึ่ง!”

ในที่สุด กนกอรก็ทนไม่ไหวยกมือขึ้น ตบลงไปยังหลังเธอ “แกก่อเรื่องให้ฉันน้อยๆ หน่อยไม่ได้เลยเหรอ?”

“ในเมื่อหย่ากันแล้ว เอาค่าเลิกก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลอยู่แล้ว มีเงินไม่เอา ไม่ใช่ดัดจริตจะคืออะไร?” ทับทิมสวนกลับด้วยความไม่พอใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เชอร์รีนไม่ได้พูดสักคำ แค่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งโทรศัพท์สั่นขึ้นมา เธอจึงจะรู้ตัว แล้วรับ

“เชอร์รีน เธอยังมีของบางอย่างที่ลืมอยู่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ เธอจะมาเอา หรือว่าให้ฉันส่งไป” เสียงของป้าบัวอ่อนโยนมาก

“บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์หนูไม่ไปแล้วค่ะ ต้องรบกวนป้าบัวช่วยส่งมาให้หน่อยนะคะ หนูรอป้าอยู่ที่บลูเบย์ คาเฟ่ค่ะ อื้ม ค่ะ แบบนี้ละกันค่ะ วางสายก่อนนะคะ”