เมียนักเลง นิยาย บท 15

@หลายชั่วโมงต่อมา

"หะ..เหมหนูไม่ไหวแล้ว..อ๊า..นะ..หนูอยากกลับบ้าน~" นาร์เนียอ้อนวอนเสียงกระท่อนกระแท่น ขณะที่ร่างกายโยกคลอนไปมาตามจังหวะการเคลื่อนไหวร่างกายที่หนักหน่วงของชายหนุ่ม เธอหอบหายใจหนักๆสลับกับเปล่งเสียงครางเมื่อคนข้างบนอัดกระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้าออกถี่ๆ ก่อนที่สายธารน้ำรักของเขาจะปลดปล่อยเข้ามาในกายเธออีกครั้ง

"อ๊าสสสสสสส!" เหมราชเปล่งเสียงคำรามลั่นด้วยความพึงพอใจ ร่างกายของเขาสั่นเกร็งเล็กน้อย กรอบหน้าคมคายชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ

"หะ..เหมปล่อยในอีกแล้วเหรอ~" เธอผงกศีรษะมองใจกลางความเป็นสาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำคาวของเหมราชและเลือดพรหมจรรย์ของตัวเอง ยอดเกสรที่เคยมีสีชมพูระเรื่อในตอนนี้แดงก่ำและบวมเป่งจนทำให้กลีบกุหลาบสีเดียวกันไม่สามารถปิดสนิทได้เหมือนเดิม

"ดึงออกไม่ทัน"

"หนูยังไม่เห็นเหมดึงมันออกมาเลย มันคาอยู่ในตัวหนูสองชั่วโมงแล้ว" เหมราชแสยะยิ้มให้คำพูดไร้เดียงสาของเด็กสาว ก่อนจะค่อยๆดึงแก่นกายออกจากช่องทางรัก เปิดทางให้น้ำรักที่เพิ่งถูกปลดปล่อยเข้าไปไหลย้อนออกมา

"ฉันไม่ปล่อยใส่ปากเธอก็บุญเท่าไรแล้ว"

"เหมใจร้าย เหมทำหนูเจ็บ"

"จำไม่ได้ว่าฉันเคยใจดีกับเธอด้วยเหรอ"

"หนูจะไม่เลี้ยงติมเหมแล้ว คอยดูนะ"

"ของปัญญาอ่อนแบบนั้นเก็บไว้กินคนเดียวเถอะ"

"ถ้าไอติมของหนูปัญญาอ่อน งั้นไอติมของเหมก็ต้องปัญญาอ่อนเหมือนกันสิ" นาร์เนียเถียงกลับ

"เลิกเถียงฉันแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะเอาไอติมของฉันยัดปากเธออีกรอบ" เด็กสาวทำหน้าเง้างอด แสร้งเสมองไปทางอื่นเพื่อให้เหมราชง้องอน แต่เขากลับผละตัวออกห่าง แล้วหยิบชุดนักเรียนของเธอขึ้นมาโยนใส่หน้า

"เหม!" เธอปัดชุดนักเรียนของตัวเองออกจากใบหน้า มองเจ้าของการกระทำตาขวาง

"ได้กันยังไม่ทันข้ามคืนกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันแล้ว?"

"เหมต้องหอมแก้มหนูสิ เหมต้องง้อหนู เพราะหนูงอนเหมอยู่ ไม่ใช่มาโยนของใส่หนูแบบนี้"

"จะมางอนฉันเรื่องอะไรวะ"

"ไม่รู้ หนูยังไม่ได้หาเหตุผล รู้แต่ว่ากำลังงอนเหม" เหมราชมองเด็กสาวหน้ายุ่งเมื่อเธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งตรงหน้า

"หอมแก้มหนูสิ หนูจะหายงอนเลย" เธอเอียงแก้มให้พลางทำแก้มป่อง

"เลิกกวนตีนฉันสักนาทีเธอจะตายรึไงวะ"

"ไม่หอมเหรอ ไม่เป็นไร" ว่าจบก็เลื่อนพวงแก้มเข้าไปแนบริมฝีปากหยักได้รูป ทำให้ภาพที่ออกมาเหมือนว่าเขากำลังหอมแก้มเธอ

"หนูหายงอนแล้ว"

"นี่เธอเป็นคนยังไงกันแน่วะ"

"อุ้มหน่อย~ ไม่มีแรงเดินแล้ว" เจ้าของสีหน้ายุ่งเหยิงถอนหายพรืด ถึงอย่างนั้นก็ยอมอุ้มเธอไปอาบน้ำพร้อมกัน

"ทำไมบ้านมืด แม่ยังไม่กลับบ้านเหรอ" เหมราชทอดสายตามองเข้าไปในรั้วบ้านของนาร์เนียที่ยังคงมืดสนิทราวกับไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย

"คุณแม่คงกำลังกลับมามั้งคะ" เด็กสาวตอบ พร้อมกับปีนลงจากรถ

"พรุ่งนี้เราไปกินติมกันไหม หนูอยากไปกินติมในห้างกับเหม" ท่อนแขนเรียวเล็กกอดรัดรอบลำตัวกำยำของชายหนุ่มไว้หลวมๆ ทำให้เหมราชต้องถอดหมวกกันน็อกออกก่อน

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบของปัญญาอ่อนแบบนั้น"

"ก็หนูอยากเจอเหม กินติมคือข้ออ้าง"

"อยากเจอก็มาหา จะหาข้ออ้างทำไมวะ"

"แต่หนูไม่อยากกินติมของเหมแล้ว มันไม่อร่อย หนูเคยเรียนเพศศึกษามา เขาบอกว่ามันเอาไว้สืบพันธุ์ ไม่ได้เอาไว้อมเล่นนะ" เหมราชกลอกตาไปมากับความไร้เดียงของนาร์เนีย พร้อมกับเสยผมลวกๆ

"เหม~"

"อะไร"

"ตอนนี้หนูเป็นเด็กของเหมแล้วใช่ไหม เหมต้องปกป้องหนูใช่รึเปล่า"