ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 987

วันรุ่งขึ้น อ๋องเยี่ยได้ทำการตรวจค้นทั่วพระราชวังครั้งใหญ่ ให้เหตุผลว่าเพื่อกำจัดผู้ลอบสังหาร

เหล่าไท่จวินมาที่วังซีเหวยเป็นพิเศษ เพื่อขอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิในวันนี้ อ้างว่าบาดแผลของตนเองเริ่มแดงช้ำเลือดและมีหนอง นางจึงต้องการพบจื่ออัน ทว่าตอนนี้จื่ออันอยู่ที่นี่ นางจึงต้องกราบทูลเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิก่อน

เมื่อจักรพรรดิเห็นเหล่าไท่จวินมาถึงที่ ก็เชิญนางเข้าไปในวัง

เส้นทางการพึ่งพาเฉินไท่จวินของจักรพรรดิเริ่มขึ้นตั้งแต่สมัยที่เขายังเป็นองค์ชายรัชทายาท ตระกูลเฉินทรงอำนาจที่สุดในเวลานั้น อีกทั้งพวกเขายังมีวีรกรรมกล้าหาญ ตราบใดที่มีเฉินเหล่าไท่จวินยืนอยู่ในท้องพระโรง ก็ราวกับมีเครื่องป้องกันไม่ให้ศัตรูจากต่างแดนรุกราน แม้กระทั่งตอนนี้ นางยังคงเป็นตำนานแห่งสนามรบ ทำให้ประเทศอนารยชนเล็ก ๆ เหล่านั้นหวาดกลัว

ช่วงแรกในการขึ้นครองบัลลังก์ของจักรพรรดิ เหล่าไท่จวินเกษียณไปแล้ว อย่างไรก็ตาม นางลั่นวาจาไว้ในท้องพระโรงว่า “ตระกูลเฉินยินดีที่จะรับใช้ราชวงศ์โจวดุจวัวและม้า” ทำให้บารมีของจักรพรรดิถูกผลักดันขึ้นไปจนถึงขีดสุด คำสาบานแสดงความจงรักภักดีของตระกูลเฉิน ส่งผลให้สถานภาพของพระองค์ทรงมั่นคง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ตระกูลเฉินแตกต่างจากตระกูลเซียว ตระกูลเซียวกุมอำนาจทางทหาร อำนาจหยั่งรากลึก แม้ว่าท่านเซียวโหวจะถ่อมตัว แต่ก็ให้ความรู้สึกว่าเขายินดีถวายรับใช้ เนื่องจากเป็นภาระที่ต้องกระทำเท่านั้น เพราะส่วนใหญ่ทายาทของตระกูลเซียวล้วนดำรงตำแหน่งสำคัญ ๆ ในท้องพระโรง

ทว่าสิ่งเหล่านี้ไม่เกิดขึ้นกับตระกูลเฉิน หญิงชราแห่งตระกูลเฉินถอนอำนาจทั้งมวลออกมาทันทีที่นางลั่นวาจาเช่นนั้น ส่วนบรรดาทายาทตระกูลเฉิน ยกเว้นแม่ทัพทั้งสิบสองท่านในปัจจุบัน ก็ไม่มีผู้ใดมีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจการของรัฐมากเกินไป ไม่แสวงหาอำนาจจากขุนนางระดับสูง กินเงินเดือนตามสมควร ไม่ติดต่อกับข้าราชบริพารโดยไม่จำเป็น หากอยากเข้าท้องพระโรงจริง ขอเพียงเฉินไท่จวินออกคำสั่ง แม่ทัพทั้งสิบสองคนก็สามารถเข้าไปรับราชการภายในได้แล้ว อย่าว่าแต่ท้องพระโรงเลย แม่ทัพทั้งสิบสองไม่แม้แต่จะเข้าไปกุมค่ายทหารด้วยซ้ำ พวกเขาดำรงตนอย่างสมถะเช่นนี้ ใครยังกล้าต่อว่าพาดพิงอีก?

นับตั้งแต่เกิดเหตุลอบสังหาร ทำให้หญิงชราเฉินได้รับบาดเจ็บ จักรพรรดิทรงกังวลเรื่องนี้เสมอมา ตอนนี้นางมาหาถึงที่แล้ว เขาจึงต้องการพบนางโดยธรรมชาติ

จื่ออันทูลลาองค์จักรพรรดิ ก่อนจะเชิญหญิงชราเข้ามา

เปากงกงออกไปเชิญเหล่าไท่จวินเข้าไปในวังเป็นการส่วนตัว เหล่าไท่จวินเข้าไปในห้องบรรทมโดยไม่มองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าจักรพรรดินอนอยู่บนเตียงก็สะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจเงียบ ๆ เดินเข้ามาถวายความเคารพ “ฝ่าบาท หม่อมฉันถวายบังคมเพคะ”

จักรพรรดิลุกขึ้นนั่งโดยอาศัยการพยุงจากเปากงกง บนใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่มันกลับแข็งทื่อราวกับถ้าขยับมากเกินไปจะเป็นการรั้งผิวหน้าปลอมให้ปรากฏ “เข้ามา เชิญนั่ง!”