บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1393

เดินประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ลงเขาถึงศูนย์สั่งการสักที ฟางหวูกับหยวนชิงโจวยืนอยู่ที่ปากทางเข้า มองพวกเขาอยู่ไกลๆ ทั้งสองตื่นเต้นมาก คิดไม่ถึงว่าจะสำเร็จจริงๆ

หยวนชิงโจวแทบจะหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาแม่ทันที “แม่ครับ เจอน้องแล้ว เจอน้องแล้วครับ!”

ปลายสายทางนั้นถึงกับมีเสียงอามิตาพุทธของแม่กลับมา

หลังจากวางสาย ทั้งสองอดกลั้นความตื่นเต้น ไม่ได้ยอมรับว่ารู้จักกันในทันที แต่รอให้พวกเขามาแล้ว ให้นักข่าวพวกนั้นถ่ายรูปก่อนจะถูกตำรวจท้องที่กันพวกเขาออกไป เมื่อทุกอย่างอยู่ในความสงบ หยวนชิงโจวก็มองน้องสาว ตาแดงเล็กน้อย ตื่นเต้นจนเสียงเปลี่ยน “เข้ามาแล้วค่อยว่ากัน ตรงนี้ลมแรง”

หยวนชิงหลิงน้ำตาคลอ พยักหน้าแรงๆ อู้อี้ในลำคอ พูดไม่ออก

ทั้งสี่เข้าศูนย์สั่งการ ตำรวจท้องที่เข้ามารายงานกับลู่หยางว่าอีกสองคนยังหาไม่พบ ลู่หยางมองหยวนชิงหลิง ประหลาดใจเล็กน้อย “ยังไงกัน? ไม่ได้...หลงด้วยกันเหรอ?”

ฟางหวูกลัวว่าเธอจะไม่รู้จักคนคนนี้ จึงรีบกระซิบข้างหูเธอว่า “ท่านนี้ก็คืออธิบดีลู่ คุณแม่ของพระชายาเฟิงอัน เธอสั่งให้ตำรวจท้องที่ขึ้นเขาไปหานักแสดงตัวประกอบฉากที่ขาดการติดต่อ...ก็พวกเธอนั่นแหละ”

หยวนชิงหลิงพลันเข้าใจ มองลู่หยางด้วยความซาบซึ้ง กำลังจะย่อตัวลงขอบคุณก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่ไม่ใช่เป่ยถัง เธอจึงรีบเปลี่ยนกิริยา ใช้ดวงตาที่แดงเล็กน้อยมองลู่หยาง “พวกเราเดินอยู่ในเขาตั้งนาน หาทางออกไม่เจอ ฉันกับปู่ห้าไม่ค่อยมีแรง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย เดินไม่ไหวแล้ว ปู่สิบแปดกับปู่หกก็เลยบอกว่าจะลงเขาไปตามหาคน สุดท้ายไปแล้วก็ไม่กลับมา อธิบดีลู่คะ พวกเขาไม่รู้ทาง ที่นี่อันตรายกับพวกเขามาก กรุณารีบส่งคนตามหาพวกเขาต่อด้วยค่ะ”

ลู่หยางใช้สายตาปลอบโยนมองหยวนชิงหลิง พยักหน้านิดหน่อยแล้วก็พูดกับหยางหรูไห่ที่อยู่ข้างๆ “หรูไห่ ไปดูซิ ถ้าหาเจอก็ให้คนพากลับมาทันที พวกเขาไม่รู้ทาง น่าจะไปไม่ไกล แล้วเขตชมวิวนี่ก็ถูกปิด แค่ไม่ออกจากบริเวณนี้ก็หาเจอได้ง่าย”

เมื่อนั้นหยวนชิงหลิงถึงเห็นว่าในศูนย์สั่งการยังมีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ด้านข้าง เธอแทบไม่ส่งเสียง ไม่พูด ถึงกับทำให้คนค่อยสังเกตเห็นการมีตัวตนของเธอยาก หยวนชิงหลิงมองหยางหรูไห่ แววตามีความซาบซึ้งที่ไม่ได้เอ่ย ขอร้องและวิงวอน “คุณหมอหยาง คุณช่วยฉันมาหลายครั้ง ยังไม่ได้พูดขอบคุณดีๆ ซักครั้งเลย น่าละอายจริงๆ”

หยางหรูไห่มองหยวนชิงหลิง ยิ้มนิดๆ “ดอกเตอร์หยวนไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ พวกเราใจเชื่อมถึงกัน วันนี้ได้พบหน้าจริงๆ ซักที ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่น่าจะไปไกล ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”

หยวนชิงหลิงพูดอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะ รบกวนคุณด้วย”

“นิดหน่อยเท่านั้น!” หยางหรูไห่ยิ้มแล้วหมุนตัวออกไป

หยวนชิงหลิงมองเงาหลังเธอ โล่งใจนิดหน่อย ในใจเธอ หยางหรูไห่เป็นคนที่เหมือนกับเทพ เธอออกโรงเองน่าจะหาไท่ซ่างหวงกับเซียวเหยากงพบ ด้วยเหตุนี้จึงไม่สนใจถามไถ่ทุกข์สุข ให้พี่ชายติดต่อโรงพยาบาลทันที ส่งโสวฝู่ไปตรวจก่อน พยายามให้พรุ่งนี้ได้ผ่าตัด

หยวนชิงโจวเห็นหยวนชิงหลิงร้อนใจ จึงโอบไหล่เธอแล้วปลอบ “วางใจเถอะ พ่อจัดการไว้แล้ว รอเธอพาคนมา ฉันจะส่งเขาไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง ตรวจดูก่อน แต่เธอก็อยู่รอที่นี่นานไม่ได้นะ เธอต้องกลับสถาบันวิจัยที่อยู่เดิมกับฟางหวู”

ฟางหวูก็มองเธอด้วยความกังวลเช่นกัน กล่าว “เวลาของเธอเหลือไม่มากแล้ว จะรอนานไม่ได้”

หยวนชิงหลิงเป็นห่วงไท่ซ่างหวงกับเซียวเหยากง กล่าว “ฉันจะรออยู่ที่นี่ก่อน เอาไว้พวกเขากลับมาแล้วค่อยไปด้วยกัน”

“ทางที่ดีก็อย่ารอเลย วางใจเถอะ หมอหยางต้องหาพวกเขาเจอ จัดการให้เรียบร้อยแน่ ลำบากขนาดนี้ยังกลับมาได้ จะเสียเวลาอยู่นี่ไม่ได้” ฟางหวูเตือน