บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1395

เมื่อส่งทั้งสองไปตรวจแล้ว หมอก็เอาทองแห้วให้พยาบาล “เก็บให้พวกเขาก่อนนะครับ ไว้ค่อยคืนให้พวกเขา”

พยาบาลถือในมือ รู้สึกหนักมาก ประมาณก็หนักสิบตำลึงจริงๆ ประหลาดใจขึ้นมาทันทีเดี๋ยวนี้อุปกรณ์ในกองถ่ายทำเหมือนจริงขนาดนี้เลยเหรอ?

แต่ดูจากสีแล้วเหมือนจะไม่ใช่ทองบริสุทธิ์

พยาบาลคิดแล้วจึงกล่าว “ฉันจะให้หัวหน้าดูหน่อยแล้วกัน ถ้าเป็นของจริงหายไปนี่แย่เลยค่ะ”

เธอหมุนตัวออกไป

เซียวเหยากงกับไท่ซ่างหวงถูกเข็นไปที่ห้อง CT แสกนไท่ซ่างหวงนึกที่เมื่อครู่บอกชื่อและฐานะของตัวเองกับพวกเขา อาจเป็นภัยได้ ดังนั้นจึงกำชับกับเซียวเหยากง “หากพวกเขาถามอีก เจ้าก็อย่าบอกชื่อกับฐานะของตัวเอง บอกว่าจำอะไรไม่ได้แล้วก็พอ เอาไว้ไม่มีคนจับตามองมาก เราค่อยแอบหนีไป ต้องรีบขึ้นเขา พวกเขาคงหนาวตายอยู่บนเขาแล้ว”

เซียวเหยากงกระซิบ “หลักๆ ไม่รู้ว่าวรยุทธ์คนพวกนี้เป็นอย่างไรบ้าง ไม่แน่ว่าเราจะชนะ”

“ถึงว่านะสิ ดูลาดเลาก่อน จะเสี่ยงบุกเข้าไปไม่ได้ อย่างไรก็ไม่คุ้นคนคุ้นหนทาง หากเกิดเหตุจริงก็ไม่มีคนอารักขา” ไท่ซ่างหวงชี้แนะเป็นอย่างๆ

“ได้ ไม่สร้างเรื่องให้พระชายารัชทายาท จำได้” เซียวเหยากงเอ่ย

หลังจากปิดประตู พยาบาลก็ถามว่าในตัวพวกเขามีโลหะหรือไม่ ให้เอาออกให้หมด

เซียวเหยากงจึงเริ่มล้วงจากแขนเสื้อ หนึ่งก้อน สองก้อน สามก้อน สี่ก้อน ห้าก้อน...

ไท่ซ่างหวงมองตาค้าง “เจ้าก็ไม่รู้จักหนักนะ”

“ไม่มีเงิน ไปไหนก็ลำบาก ท่านอยู่ในวังนาน ไม่รู้สภาพความเป็นจริงโลกภายนอก ข้าเอาทองมาด้วย อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้อง” เซียวเหยากงเอ่ย

พยาบาลกับผู้ช่วยในห้อง CTแสกนมองจนอ้าปากตาโต ทองแท้เหรอเนี่ย?

ผู้ช่วยเก็บให้พวกเขา ให้พวกเขาเข้าไปอีกครั้ง ทำ CTแสกน ในสมองราวกับทำสงคราม ทันใดนั้นก็อื้ออึง ผู้ช่วยพยาบาลสองสามคนเข้ามากดไว้ พวกเขาถึงทำ CTแสกนจนเสร็จดีๆ

เพียงแต่ออกแรงไปยกหนึ่ง ไท่ซ่างหวงจึงอาเจียนออกมา หัวสมองมึนงง หมดกำลังไปทันที

เซียวเหยากงไม่เป็นอะไรมาก เวียนศีรษะนิดหน่อยเท่านั้น

หลังจากเข็นกลับไปแล้ว ครึ่งชั่วโมงให้หลังก็ได้ผลลัพธ์ สมองอาจได้รับความกระทบกระเทือน หมอที่ห้องฉุกเฉินจึงแจ้งให้คนของแผนกสมองภายนอกลงมารับเรื่อง แล้วถึงส่งตัวยุ่งสองคนนี้ไป

พวกเขาเพิ่งถูกเข็นไป หยวนชิงโจวกับหยวนชิงหลิงก็เข็นโสวฝู่ลงมาตรวจ

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนชุดแล้ว เพราะระหว่างทางกลับมา หยวนชิงโจวได้โทรศัพท์หาแม่ แม่จึงซื้อทันที

“ลุงครับ เดี๋ยวลุงไม่ต้องกลัวนะคะ ผมจะเข้าไปเป็นเพื่อนลุง เข้าไปแล้ว ลุงก็นอนที่...”

“กลิ่นน้องสิบแปด!” โสวฝู่แทรกการพูดของหยวนชิงโจว หูตั้ง หันหน้าใจจดใจจ่อ “น้องสิบแปดอยู่ที่นี่”

หยวนชิงโจวชะงัก “น้องสิบแปดอะไรครับ?”

หยวนชิงหลิงรีบถาม “ท่านวางใจเถอะ เอาไว้ทางนั้นมีข่าวแล้ว ข้าจะไปรับพวกเขาทันที หมอหยางต้องหาพวกเขาพบแน่ ไม่ต้องห่วง ตรวจร่างกายก่อนเถอะ”

โสวฝู่ร้อนรน “แต่กระหม่อมได้กลิ่นน้องสิบแปดพ่ะย่ะค่ะ กลิ่นการบูร เขาชอบเอามารมเสื้อผ้าที่สุด ร่างกายเขาชอบดึงดูดแมลง ก็เลยใช้เม็ดการบูร”

หยวนชิงหลิงได้กลิ่นแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ รู้ว่าเขาเอาแต่คิดถึงไท่ซ่างหวงกับเซียวเหยากง ถ้าทำให้เขาสงบใจไม่ได้ก็จะไม่ยอมเชื่อฟัง จึงกล่าว “ได้ ข้าจะออกไปหาดู ให้พี่ชายข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านตรวจร่างกายก่อน เอาไว้ตรวจเสร็จแล้วเราค่อยขึ้นห้องพักผู้ป่วย”

“รบกวนพระชายารัชทายาทแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” โสวฝู่โล่งอก รู้ว่าพระชายารัชทายาทจะไม่ขอไปทีกับเขา