อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 93
เพราะหิมะตก โม่เยว่ถึงไม่วางใจให้หยวนเป่าเดินด้วยตัวเอง จึงอุ้มไว้ในอ้อมแขน
หน้าตาทั้งเล็กทั้งใหญ่แทบจะเหมือนกันทุกส่วน สะท้อนสู่สายตาโม่เฟยเฟย ตะเกียบในมือนางร่วงลงพื้น มองหยวนเป่าในอ้อมแขนโม่เยว่จนตกตะลึงจนตาค้าง
รับผลประโยชน์จากผู้อื่น ก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง
ตอนนี้นางวางแผนจะเกลี้ยกล่อมหยุนหว่านหนิงอย่างมุมานะ ให้นางยอมรับผิดกับโม่เยว่ให้ดี
เรื่องลูกนอกสมรส สุดท้ายก็ต้องแก้ไขปัญหา
แต่เมื่อเห็นหน้าตาของหยวนเป่า...
ลูกนอกสมรส？！
ใครมันไม่มีตาดู ถึงกล้าบอกว่าเป็นลูกนอกสมรส？！
เจ้าเจ้าก้อนแป้งที่นุ่มนิ่มนี่ เห็นชัดว่าเหมือนพี่เจ็ดทุกส่วน นางเห็นแล้วยังมองออกเลยว่าคือลูกชายของพี่เจ็ดชัด ๆ เลยนะ？！
ตามนิสัยของพี่เจ็ด...
หากเจ้าก้อนแป้ง เป็นลูกนอกสมรสจริง ๆ คงจะจัดการแต่แรกแล้ว
ใช้การไม่ได้ก็รีบขับไปให้ไกล เมื่อไม่เห็นก็ไม่กวนใจ
แต่การกอดในอ้อมแขนอย่างแนบแน่นเช่นนี้ ราวกับรักทะนุถนอมลูกตนเอง เป็นเรื่องที่เพ้อเจ้อจริง ๆ！
เห็นใบหน้าที่ตกใจของโม่เฟยเฟย ในใจหยุนหว่านหนิงก็เต้นระรัว
แย่แล้ว！
พวกนางกินเนื้อย่างนี้กันนานเกินไป ชั่วครู่หนึ่งลืมการมีตัวตนของหยวนเป่าไป เดิมนางไม่อยากให้เต๋อเฟยรู้เรื่องหยวนเป่า แต่ตอนนี้กลับถูกโม่เฟยเฟยเห็นเข้า...
เรื่องนี้ คงจะเก็บซ่อนไว้ไม่ได้แล้ว！
นางรีบหยัดกาย รับหยวนเป่าจากอ้อมแขนโม่เยว่
“พวกเจ้ากินอาหารเย็นกันหรือยัง”
หยุนหว่านหนิงทำท่าทางปกปิดใบหน้าของหยวนเป่า
แต่ก็ช้าไปแล้วก้าวหนึ่ง โม่เฟยเฟยแย่งหยวนเป่าไปจากอ้อมแขนของนาง อุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา สองคนหลานอามองตากันปริบ ๆ
โม่เฟยเฟยมองหยวนเป่าด้วยความประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกใบหน้าอวบอ้วนของเขา
ว้าย！
ทั้งนุ่ม ทั้งละไม น่ารักมากเลย！
อาโม่เฟยเฟยมองดูหลานชาย ยิ่งมองยิ่งชอบ คำถามเป็นชุดโผล่ออกมาจากปาก “เจ้าก้อนแป้ง เจ้าชื่ออะไรหรือ ปีนี้อายุกี่ขวบแล้ว”
หยวนเป่าเด็กแต่ความคิกเยอะ
เขาหงุดหงิดเล็กน้อย มองนางแล้วกล่าวเสียงแบบเด็กน้อย “ปกติแล้ว ข้าไม่ชอบให้ผู้อื่นหยิกหน้าข้ามากที่สุด！”
“แต่เพราะเห็นแก่พี่สาวคนสวย ข้าจะยกโทษให้ท่าน！”
หยุนหว่านหนิง “...”
โม่เยว่ “...”
คำพูดเหล่านี้ ใครเป็นคนสอนเขากัน！
“ข้าชื่อหยุนเสี่ยวหยวน”
หยวนเป่าตอบอย่างเคร่งขรึมว่า "ปีนี้อายุสามขวบแล้ว"
“หยุนเสี่ยวหยวน？”
โม่เฟยเฟยทวนซ้ำ หันหน้ามองหยุนหว่านหนิงอย่างสงสัย “ทำไมเด็กคนนี้ถึงใช้สกุลตามเจ้า ควรจะเป็นสกุลโม่ไม่ใช่หรือไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่เยว่ก็นั่งนิ่งไม่ได้
เขาก็ได้เห็นการดึงดูดใจของเนื้อย่างเป็นครั้งแรก
แล้วก็ไม่ได้รังเกียจ ที่จะหยิบชามและตะเกียบของหยุนหว่านหนิงขึ้นมาโดยตรง เพิ่งเอาเนื้อเข้าปาก ก็ได้ยินคำพูดของโม่เฟยเฟย เนื้อในปากแทบจะสำลักออกมา！
“ใครบอกเจ้าว่า ควรเป็นสกุลโม่กัน”
เขาช้อนตามองโม่เฟยเฟย
“ยังต้องให้ใครมาบอกกันอีกเล่า”
โม่เฟยเฟยส่ายหน้า “ท่านดูเจ้าก้อนแป้งโตมาเหมือนท่านอย่างกับแกะ ทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนม...”
“พี่เจ็ดข้าไม่ได้หมายความว่า ตั้งแต่เล็กจนโตท่านกับข้าไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกัน！ แต่เพราะพวกเราเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ท่านมักจะปฏิเสธผู้คนให้ออกห่าง”
แต่เมื่อครู่กอดหยวนเป่าอย่างแนบแน่น...
หากบอกว่าหยุนเสี่ยวหยวนไม่ใช่ลูกชายของเขา ตีให้ตายโม่เฟยเฟยก็ไม่เชื่อ！
ยิ่งไปกว่านั้น คำนวณวันที่อย่างรอบคอบแล้ว
หยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่แต่งงานกันเมื่อสี่ปีที่แล้ว หากเป็นเข้าหอในคืนนั้นทำให้มีหยุนเสี่ยวหยวน จนถึงตอนนี้ก็สามปีกว่าแล้ว！
หลักฐานทั้งหมดนี้ ชี้ให้เห็นว่าหยุนเสี่ยวหยวนเป็นลูกชายของโม่เยว่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์