อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 102

“หากให้ไปแล้ว พวกเขาก็จะเชื่อใจข้า ถึงตอนนั้นข้าค่อยคิดหาวิธี ขโมยคืนกลับมาให้ท่านอ๋องก็พอ ซึ่งจะไม่มีใครรู้”

ฉินซื่อเสวียพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แต่ต้องขโมยตราสัญลักษณ์มาจากรองแม่ทัพหวูนั้น ค่อนข้างยา"

รองแม่ทัพหวูคนนี้พูดยาก

เขาติดตามโม่หุยเฟิงมานาน เป็นลูกน้องที่เขาไว้ใจที่สุด

แต่รองแม่ทัพหวูคนนี้เป็นคนบักเดียว พูดตามตรงก็คือหัวรั้น

เป็นคนเรียบง่าย ไม่คิดอะไรซับซ้อน ปกติจะฟังคำสั่งโม่หุยเฟิงคนเดียว นอกจากคำสั่งของเขา ใครก็สั่งรองแม่ทัพหวูไม่ได้

ด้วยเหตุนี้จึงล่วงเกินคนในราชสำนักไม่น้อย

ขุนนางในราชสำนักล้วนเห็นแก่โม่หุยเฟิง จึงไม่คิดบัญชีรองแม่ทัพหวู

ไม่อย่างนั้น เขาคงถูกพวกเหล่าขุนนางร่วมมือกันทำร้ายจนตายเป็นร้อยรอบแล้ว

“ข้าจำได้ว่า พ่อไปมาหาสู่รองแม่ทัพหวูอยู่บ้าง จึงได้กลับจวนเซี่ยง เพื่อปรึกษาพ่อเรื่องนี้”

ฉินซื่อเสวียเงยหน้ามองดูฉินตงหลิน

“เรื่องนี้.....”

เขาพูดขึ้นมาอย่างลำบากใจว่า “พ่อกับรองแม่ทัพหวูเคยไปมาหาสู่กันหลายครั้ง แต่ขโมยตราสัญลักษณ์ไม่ใช่เรื่องเล็ก คิดอยากขโมยไปจากมือเขา ยิ่งไม่ใช่เรื่องง่าย”

รองแม่ทัพหวูมีฝีมือการต่อสู้ที่ดี หากคิดอยากขโมยตราสัญลักษณ์ จึงมีเพียงวิธีเดียว.....

คนคนนี้ชอบดื่มเหล้า ต้องมอมเหล้าเขาให้เมา ถึงจะมีโอกาส

“แต่ว่า....”

ฉินตงหลินขมวดคิ้วชนกัน พร้อมพูดขึ้นว่า “หากเรื่องนี้ถูกจับได้ เจ้าจะอธิบายกับท่าอ๋องยังไง? ยังมีฮองเฮา จะทำยังไง?”

“เรื่องนี้ข้าคิดแผนการรับมือไว้ตั้งแต่แรกแล้ว พ่อเอาตราสัญลักษณ์มาให้ข้าให้ได้ก็พอ

ฉินซื่อเสวียยอมเสี่ยงทุกอย่าง

ทางด้านโม่หุยเฟิงถือว่าอธิบายง่าย เพราะนางทำไปเพื่อให้โม่เยว่ไว้วางใจ

แต่ทางด้านฮองเฮาจ้าว.....

มือของฉินซื่อเสวีย วางบนท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว สายตาฉายแววลังเล

หากครั้งนี้สามารถแก้ไขเรื่องราวได้อย่างราบรื่น นางไม่เพียงได้รับความเชื่อใจจากโม่เยว่ ยังสามารถฉวยโอกาสกำจัดหยุนหว่านหนิงนังสารเลวคนนั้น กลายเป็นคนที่โม่จงหรานกับฮองเฮาจ้าวให้ความสำคัญ

เป็นการ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

……

ตอนนี้โม่เฟยเฟยก็พัฒนาขึ้นแล้ว

รู้ว่าฉินซื่อเสวียสั่งจื่อซู แอบสืบเรื่องที่นางไปยังจวนอ๋องหมิง ดังนั้นเมื่อฉินซื่อเสวียกลับไปแล้ว นางก็ไม่ได้ไปยังตำหนักหย่งโซ่วในทันที

รอจนมืดค่ำแล้ว นางค่อยพาโม่ลี่ไปเฝ้าเต๋อเฟยอย่างรีบร้อน

คืนนี้โม่จงหรานไปยังตำหนักสนมคนอื่น เต๋อเฟยนอนอยู่บนเตียงอย่างหลับตาไม่ลง

ได้ยินว่าองค์หญิงเก้ามา นางรีบลุกขึ้นมานั่ง พร้อมสั่งคนเผาถ่านในตำหนักเยอะๆ

“เสด็จแม่”

โม่เฟยเฟยมองดูโม่ลี่แวบหนึ่ง นางรีบไปปิดประตูตำหนัก พร้อมเฝ้าอยู่ข้างนอก

“เฟยเฟย ค่ำขนาดนี้แล้วไม่พักผ่อน มาหาเสด็จแม่ทำไม?”

เห็นลูกสาวสุดที่รักของตน เต๋อเฟยพูดขึ้นมาอย่างรักใคร่ว่า “มาใกล้ๆเสด็จแม่ ถอดรองเท้าแล้วนอนในผ้าห่ม อบอุ่นกว่า”

โม่เฟยเฟยถอดรองเท้า แล้วนอนอยู่ด้านข้างเต๋อเฟย

เต๋อเฟยรีบคลุมมือคลุมเท้าให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูมือเท้าของเจ้าสิเย็นหมดแล้ว”

“เสด็จแม่ ที่ลูกมาดึกขนาดนี้ เพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกเสด็จแม่”

โม่เฟยเฟยถูกผ้าห่มห่อคลุมไว้อย่างแน่นหนา เผยให้เห็นเพียงใบหน้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่รู้ไหม จวนอ๋องหมิงมีเด็กคนหนึ่ง?”

เด็กคนหนึ่ง?

เต๋อเฟยหวนคิดถึงเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่นางไปยังจวนอ๋องหมิง ก็ได้เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่โม่เยว่พากลับมา

ได้ยินว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของหยุนหว่านหนิงกับคนใช้ในบ้าน

ถึงเต๋อเฟยจะโกรธโมโห อยากที่จะฆ่าหยุนหว่านหนิง นังสารเลวที่หลายใจคนนี้

ที่ผ่านมาก็เคยคิดที่จะกำจัดเด็กคนนั้น โม่เยว่จะได้ไม่ต้องอับอาย