ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 49

มันเป็นเสียงผู้หญิง

“หุบปากซะ ถ้าไม่อยากตาย” ชายผู้มีรอยมีดหนาบนใบหน้าถือมีดแล้วกดลงที่แก้มของหญิงสาวโหดเหี้ยม

ชายอีกคนหนึ่งเหยียบหน้าอกของเธอและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

หญิงสาวตกใจมากทำได้เพียงพยักหน้าแสดงความยินยอม

เมื่อเห็นเธอยินยอมแล้ว ทั้งสองก็ยิ่งได้ใจ “สาวน้อย เราสองคนไม่ได้ลิ้มรสหญิงสาวมานานแล้ว แค่เธอทำตัวดีๆ พวกเราก็จะปล่อยเธอไป”

หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ร้องสะอื้น

ชายทั้งสองกลับหัวเราะและเริ่มลูบไล้ตัวเธอ

ทันทีที่เธอปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อของเธอ ก็เกิดเสียงดังจากด้านหลัง ชายคนหนึ่งจับที่หลังหัวที่มีเลือดไหลไม่หยุด หลังจากคร่ำครวญสองครั้งก็ล้มลง

ชายที่มีแผลบนใบหน้าก็ตกใจกลัวทันที หันหลังไปมองก็พบว่าเป็นผู้หญิง

ในมือของเซิงเกอถือรองเท้าส้นสูง สวมชุดสูทสีขาวและกางเกงขายาวซึ่งมีความสามารถและเต็มไปด้วยความสง่า

เมื่อชายที่มีแผลเห็นเธอดวงตาของเขาเป็นเปล่างประกาย "ว้าว ช่างเป็นสาวสวยที่กล้าหาญ ฉันชอบ"

เซิงเกอแกว่งรองเท้าส้นสูงในมือแล้วหัวเราะเยาะเย้ย "แกชอบ แต่ไม่ดูเลยว่าคู่ควรหรือไม่"

ชายที่มีรอยแผลถูกยั่วยุ ด่าว่านางสารเลวและถือมีดในมือพุ่งไปหาเซิงเกอ

เขาถูกเซิงเกอตีสองสามครั้งแล้วล้มลงกับพื้น จะลุกก็ลุกไม่ขึ้น

หญิงสาวกลัวจนขดตัวเป็นเกลียว สั่นไปทั้งตัว ตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

แก้มของเขาดูแดงเล็กน้อยเหมือนดื่มมา

เมื่อเห็นเธอสะดุ้ง ทันใดนั้น เซิงเกอก็รู้สึกเป็นห่วง และมีภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัวในหัว มันเร็วมากจนเธอจับภาพไม่ได้

เธอส่ายหัว และความรู้สึกแปลกๆเมื่กกี้ก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

หรือ... วันนี้อาจจะเหนื่อยเกินไป จนเกิดภาพหลอน?

เซิงเกอ ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอตั้งสติและมองไปยังเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบแปดหรือสิบเก้าที่มุม

"หนูปลอดภัยแล้ว กลับบ้านได้"

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอกำลังหันหัวจะเดินออกไป แต่จู่ๆ ก็มีคนมาคว้ามือเธอไว้

เธอหันกลับมาและพบกับดวงตาแห่งความหวังคู่หนึ่ง “พี่สาวคนสวย ฉันออกไปดื่มกับเพื่อนและฉันพลัดหลงกับพวกเขา คนร้ายสองคนนั้นทำโทรศัพท์ของฉันพัง พี่ช่วยพาหนูกลับบ้านได้ไหม”

เมื่อเห็น เซิงเกอ ลังเล หญิงสาวพูดต่อ: "ฉันชื่อ เสี่ยวหนานพี่สาว โปรดช่วยหนูด้วย..."

เซิงเกอมองดูโทรศัพท์ของเขา ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงครึ่ง

ดึกมากแล้วจริงๆ และสถานที่ฝึกนี้ค่อนข้างห่างไกล และไม่ค่อยปลอดภัย

“ไป บ้านหนูอยู่ที่ไหน ”

"บ้าน 308 เลขที่ 2 ชานเมืองฝูตง"

เสี่ยวหนานเดินตามหลังเธอ ยังคงจับมือเธอแน่น ราวกับว่าเธอพบบางอย่างที่มั่นใจและปลอดภับ

จนกระทั่งขึ้นรถจึงปล่อยมือและนั่งที่เบาะหลัง

หลังจากขึ้นรถ เด็กสาวดูเหนื่อยมากและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วโดยพิงเบาะรถ

เซิงเกอมองดูเธอผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว และเห็นว่าเธอหลับแล้ว เธอจึงขับรถไปอย่างราบรื่นยิ่งขึ้น

ผ่านไปประมาณ 20 นาที เด็กผู้หญิงที่นั่งเบาะหลังยังคงหลับสนิท แบตโทรศัพท์มือถือของ เซิงเกอกำลังจะหมดแล้ว เธอจึงเรียกเด็กหญิงสองครั้งเพื่อถามที่อยู่อย่างละเอียดอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเธอหลับไปแล้วจริงๆ เธอก็ไม่รบกวนอีกและเลือกเส้นทางตามจำของตัวเอง

หน้าต่างไม่ได้เปิด และอากาศภายในรถก็เงียบ

เซิงเกอสูดอากาศอย่างรวดเร็ว

จู่ๆก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ!

เสี่ยวหนานบอกว่าเธอออกไปดื่มกับเพื่อน ๆ แม้ว่าใบหน้าของเธอจะแดงก่ำ แต่ตัวเธอไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์

ดังนั้นเธอจึงไม่ดื่มแน่นอน!

ฐานฝึกอบรมผู้เข้าประกวดยู่เขตชานเมืองและห่างไกลใน และไม่มีผับและสถานบันเทิง

เธอจงใจ!