ฉันนี่แหละ...คุณหนูพันล้าน เซิงเกอ! นิยาย บท 50

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มู่จื่อหนิงจึงไม่วางใจ เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสีเข้ม สวมหน้ากาก และนั่งแท็กซี่ออกไปไปที่นั่น

...

เฟิงยู่เหนียนออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ สิ่งที่ยังคงอยู่ในใจของเขาคือวิดีโอที่เซิงเกอเต้นlover

เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย หากรู้แต่แรกว่าสุดท้ายคนที่ต้องเหนื่อยคือตัวเอง เขาคงจะไม่ช่วยเธอ

เมื่อนอนอยู่บนเตียงแม้ว่าลืมตาหรือหลับตา ก็ยังคงเป็นใบหน้าของ เซิงเกอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่เปล่งประกายซึ่งสดใสและดื้อรั้น เห็นแค่เพียงครั้งเดียวก็ลืมไม่ลง

ยัง...รู้สึกเหมือนคุ้นเคย

ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เฟิงยู่เหนียนคิดอยู่สักพักอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็โทรหาเซิงเกอ

มีบางอย่างที่เขาอยากจะถามให้ชัดเจน

สายแรกไม่มีใครรับ

สายที่สองแจ้งโดยว่าโทรศัพท์ไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการ

ไม่อยากเจอเขาขนาดนั้น?

เฟิงยู่เหนียนหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก โยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกทางหนึ่งและผล็อยหลับไป

...

มู่จื่อหนิงนั่งแท็กซี่ไปที่กระท่อมร้างในเขตชานเมือง

เสี่ยวหนานยืนรออยู่ที่ประตู

เมื่อมู่จื่อหนิงเข้าใกล้และเห็นบาดแผลบนใบหน้าและร่างกายของเธอก็ตกใจมาก

“แกเป็นอะไรไป ทำไมถึงบาดเจ็บขนาดนี้”

เสี่ยวหนานก้มหัวลง จึงมองไม่เห็นอารมณ์ในตาของเธอ "ระหว่างทางที่มาที่นี่ ผู้หญิงคนนั้นขัดขืนอย่างสุดชีวิต และประสบอุบัติเหตุเล็กน้อย ฉันทำพลาดอีกครั้ง บางทียาอาจออกฤทธิ์มากไป เธอ..."

"ฉันจะเข้าไปดู"

เสี่ยวหนานห้ามเธอ “คืนนี้คุณมาคนเดียว คุณฟู่รู้ไหม”

มู่จื่อหนิงก้มหน้าลงทันที รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง

โดยปกติ ฟู่อินก็สูงส่งกว่าเธอและเจ้ากี้เจ้าการทุกเรื่อง ไม่ง่ายที่ฟู่อินจะกลับไปเมือง Sสักครั้ง แม้แต่ลูกน้องของตัวเองยังต้องการจะเหยียบย่ำเขา?

เธอกับฟู่อินเป็นแค่ร่วมงานกันเท่านั้น ไม่ใช่ความสัมพันธ์หัวหน้าลูกน้อง แล้วทำไมเธอต้องรายงานทุกอย่างให้ฟู่อิน

ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งโกรธ เธอจ้องเสี่ยวหนานเขม็ง “แกเป็นคนที่เขาส่งมาทำงาน เขาไม่ได้อยู่ที่เมืองฟาง แกต้องปฏิบัติตามคำสั่งของฉันเท่านั้นเข้าใจไหม?”

เสี่ยวหนานก้มศีรษะต่ำลง “เข้าใจ”

“ตอนนี้ภารกิจของแกเสร็จสิ้นแล้ว ไสหัวไปไกลๆ”

"ค่ะ"

หลังจากที่เสี่ยวหนานตอบ เธอยังคงยืนนิ่ง

ด้านนอกกระท่อมร้าง มีเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าดที่ริบหรี่ และเห็นไม่ชัดว่าเห็นสีหน้าที่โหดเหี้ยมของเธออย่างไร

มู่จื่อหนิงอารมณ์เสียอย่างมากเมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนั่งอยู่ตรงนั้นราวกับเสา "ฟังไม่รู้เรื่องใช่ไหม"

“ค่ะ” ก่อนออกไปเสี่ยวหนานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้มู่มู่จื่อหนิงด้วยสองมือ“นี่คือโทรศัพท์มือถือของผู้หญิงคนนั้น เมื่อกี้มีคนโทรหาเธอ ฉันเกรงว่ามันจะส่งผลต่อแผนของคุณ ฉันจึงเปิดโหมดเครื่องบิน”

“อืม” มู่จื่อหนิงรับมันอย่างเย่อหยิ่ง

หลังจากที่เสี่ยวหนานออกไป เธอเปิดโทรศัพท์ของ เซิงเกอ และเหลือบมองหมายเลขที่เธอโทรไป

แค่มองแวบเดียว ตาของ มู่จื่อหนิงก็แดงก่ำด้วยความเกลียดชัง

แม้ว่าจะเป็นเบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกรายชื่อ แต่เธอก็รู้ดีว่าหมายเลขโทรศัพท์นั้นคือใคร

ดึกขนาดนี้เฟิงยู่เหนียนเป็นคนจะโทรมาหาเซิงเกอ? !

แต่เธอกลับมาจากต่างประเทศตั้งนาน และทุกครั้งที่ก็เป็นเธฮที่เป็นฝ่ายโทรหาเขา เฟิงยู่เหนียนไม่เคยมีเธออยู่ในหัวใจ

ทำไม !

ทั้งที่เธอคือคู่หมั้นของเขา ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนี้เป็นบุคคลที่สามที่เข้ามาในความสัมพันธ์ของพวกเขา!

มู่จื่อหนิงยิ่งคิดยิ่งโกรธ ความโกรธและความชั่วร้ายในดวงตาของเขาไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อย

เธอหยิบโทรศัพท์ของเซิงเกอขึ้นด้วยความโกรธและจะพังทันที

แต่ก็หยุดกลางคัน

ความคิดที่ยอดเยี่ยมเข้ามาในหัวของเธอ

เธอคลิกไปที่หน้าแรกของโทรศัพท์เซิงเกอ และส่งข้อความไปยังหมายเลขของ เฟิงยู่เหนียน

หลังทำทุกอย่างเสร็จสิ้นหมดแล้ว เธอจะโยนโทรศัพท์ลงกับพื้นอย่างแรง ดูเหมือนยังไม่สะใจ เธอเหยียบด้วยรองเท้าส้นรองเท้าอีกสองสามทีอย่างไร้ความปรานี จนหน้าจอแตกอย่างละเอียด เธอจึงหยุด