ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 687

ทันใดคุณนายมัลล่าก็ไม่กล้าพูดอะไรให้มากความ “ตึก”เสียงคุกเข่าลงที่หน้าประตู

“คุณพ่อ คือ......ลูกสาวของธนากรมา เธอบอกว่าอยากพบ......น้องชายของเธอ แต่ว่าสองวันมานี้ไม่มีใครมาส่งข่าวขึ้นมาบนเขา พวกเราก็ไม่กล้ารบกวน จึงให้เธอพักอยู่ที่โรงแรมในเมือง แต่คิดไม่ถึงว่า หญิงสาวผู้นี้เมื่อคืนจะเกิดเรื่องขึ้น หลังจากนั้นก็ถูกข่มขู่ให้ลูกม็อกโกเอาอาชญากรคนหนึ่งที่พึ่งจะจับได้ไปช่วยชีวิต แบบนี้จะทำอย่างไรดี”

ผู้หญิงคนนี้ก็ฉลาดไม่น้อย เดิมทีเป็นเรื่องที่ม็อกโกเป็นคนตัดสินใจทำเอง แต่เมื่อหลังจากคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเธออย่างมีวาทศิลป์ กลับกลายเป็นพวกเขานั้นมีเมตตาต่อแสงดาวไป

ไชยันต์ได้ฟังแล้ว ปรากฏว่าเดิมทีกำลังปรุงยาอยู่ ทันใดนั้นเสียงดัง“ตึง”วางลงแล้ว！

“ใครให้พวกคุณให้เธออยู่ต่อ?”

“ไม่......ไม่ใช่อย่างนั้น คุณพ่อ พวกเราก็แค่เห็นว่าเธอเป็นพี่สาวของแสนรักไม่ใช่เหรอ เธอมาตั้งไกล พวกเราก็คงไม่อยากจะไล่เธอไป ถ้าแสนรักตื่นขึ้นมาแล้ว รู้เรื่องนี้เข้า แล้วกล่าวโทษคุณลุงกับคุณป้าของเขาจะทำยังไงล่ะคะ”

คุณนายมัลล่าที่อยู่ด้านนอกพูดออกมาอย่างน้อยใจ

สิ่งสิ่งนี้ เป็นเรื่องจริง

เพราะว่าตอนนั้นที่ม็อกโกให้แสงดาวไปพักที่โรงแรม สามีของเธอเพื่อไม่ให้เธอไปทำเรื่องโง่เง่า จึงวิเคราะห์ให้เธอฟังแล้ว

เขาเตือนสติเธอ ถ้าตาแก่คนนี้ช่วยชีวิตแสนรักเอาไว้ อีกทั้งรักษาอยู่ที่นี่ตั้งสามเดือน งั้นก็แสดงว่า เขายอมรับหลานชายคนนี้แล้ว รอให้เขาตื่นมา ก็คงจะประกาศออกมาให้เขากลับคืนสู่ครอบครัวบรรพบุรุษของตัวเอง

ดังนั้น หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ไปรบกวนเธอ

กลับได้ฟัง หลังจากได้ฟังคำพูดเหล่านี้ของเธอจนจบ ในบ้านนั้นก็นานมากที่ไม่ส่งเสียงใดออกมา

นี่หมายความว่าอย่างไร?

ทันใด คุณนายมัลล่าก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา......

“ตาสิน——”

“ครับ คุณท่าน”

“มานี่ซิ เอาของที่อยู่ในถ้วยนี้ป้อนให้กับไอ้คนนั้น ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”

ไชยันต์ที่อยู่ในห้องจ้องมองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย หลังจากนั้นก็นำยาน้ำสีดำยื่นไปให้กับตาสินพ่อบ้านเก่าแก่ที่เป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้อย่างเดือดดาล

ทันใดตาสินก็รีบเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม：“ครับคุณท่าน คุณไปเถอะ ที่นี่มีผมอยู่”

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปตามประตูและทิศทางที่คุ้นเคยพยุงคนที่อยู่บนเตียงขึ้นมา

เริ่มเข้าสู่ฤดูร้อนบนยอดเขาภูตา แสงแดดจ้าเหมือนกับทรายสีทองที่สาดลงมา สาดส่องลงมาตามช่องหน้าต่าง ร่วงหล่นลงบนร่างกายของชายหนุ่มคนนี้ที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา ราวกับว่าเป็นงานศิลปะชิ้นเอกที่ไม่มีชีวิต

แต่ว่า ทั้งทั้งที่หัวใจของเขาก็เต้นเป็นปกติ ความดันก็เป็นปกติ

“เฮ้อ คุณชายน้อย คุณรีบตื่นขึ้นมาเถอะ นี่ก็สามเดือนแล้ว ผมตาสินนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณท่านดูแลคนอื่นแบบนี้ เขาเป็นทหารสู้รบมาทั้งชีวิต เขาไม่เคยดูแลใครแบบนี้มาก่อนแสดงว่าเขารักคุณจริงๆ คุณชายน้อย คุณให้อภัยเขาสักครั้งหนึ่งเถอะนะ”

ตาสินป้อนยาให้ถ้วยไป แล้วก็พูดนั่นพูดนี่ไปด้วย