เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 132

เห็นเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาแล้ว หวงฟางหลับตาลงแกล้งเป็นลมทันที เพื่อเตรียมพร้อม

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนำใบเสร็จมอบให้พยาบาล ดำเนินการขั้นตอนสุดท้าย จากนั้นก็เดินเข้าห้องโถง มองดูหวงฟางที่จะตายมิตายแหล่ ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

เมื่อก่อนตอนที่เธอไม่สบายเข้าโรงพยาบาล เอกสารทุกอย่างสวี่เจียนเป็นคนจัดการทั้งหมด เธอไม่ต้องเป็นกังวลใจด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงขาดประสบการณ์

“ญาติของหวงฟางใช่ไหม?” พยาบาลคนหนึ่งเดินมา แล้วยัดชุดคนไข้สองชุดให้กับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน “เตียงคนไข้จัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เหมือนว่าหวงฟางจะปัสสาวะเล็ดราด เธอเปลี่ยนกางเกงของหวงฟางก่อน ถึงจะเข้าแอดมิดได้”

“ห๊ะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถลึงตาโตอย่างตกตะลึง “เรื่องแบบนี้พยาบาลต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอคะ?”

“พวกเราคือพยาบาล ไม่ใช่คนดูแล และก็ไม่ใช่พี่เลี้ยง จะเปลี่ยนกางเกงให้ผู้ป่วยได้ยังไง?”

พยาบาลวัยรุ่นเหมือนโดนดูถูก จากนั้นก็พูดเหน็บแนม “ฉันไม่เคยเห็นลูกสาวแบบเธอมาก่อน เปลี่ยนกางเกงให้แม่ตัวเองจะรังเกียจได้ยังไง? แม่เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเลี้ยงเธอโตมา ไม่เคยรังเกียจที่เธอสกปรกเลยนะ?”

“ฉันไม่ใช่ลูกสาวของเธอ ฉันเป็นแค่...ลูกเลี้ยง” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอธิบาย

คำพูดนี้เหมือนกับทำผิดมหันต์ จู่ ๆ โดยรอบมีสายตาเหยียดยามมองมา มีคนที่ไม่พอใจ พูดถากถางขึ้น “แม่บุญธรรมจึงไม่ดูแลจนถึงที่สุด หัวใจถูกหมากินไปแล้วเหรอ?”

“ดังนั้นยอมที่ตัวเองไม่มีลูก ก็ไม่รับลูกคนอื่นมาเลี้ยง เลี้ยงจนโตแล้วก็ไม่มีความรัก นี่ก็คืองูเห่าตัวเป็นๆ” มีคนพูดเสริม

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความลำบากใจแต่พูดออกมาไม่ได้ จะเดินออกไปก็ไม่ใช่อยู่ต่อก็ไม่ใช่ เธอหน้าเสียเป็นอย่างมาก

เห็นเธอถูกผู้คนต่อว่า หวงฟางรู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก ขาไม่เจ็บแล้ว และก็ไม่แกล้งเป็นลมแล้ว เธอลืมตาขึ้นมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างน่าสงสาร หน้าตาเสียใจ เจ็บปวดใจและจำใจ เหมือนแม่ที่ร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้ามองดูลูกสาวที่หลงทาง

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจ ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง—หวงฟางจะก่อเรื่องอีกแล้ว

เป็นอย่างที่คิด วินาทีต่อมาหวงฟางยกโทรศัพท์ขึ้น แล้วพูดอย่างหมดแรง “ลูกสาว ค่าผ่าตัดกับค่ายาของแม่ทั้งหมดแค่ 6 พัน ทำไมลูกถึงถอนไปหนึ่งหมื่นล่ะ? ไม่ใช่ว่าแม่ใส่ร้ายลูก ธนาคารส่งข้อความมาหาแม่ เงินพวกนี้เป็นเงินซื้อโลงศพของแม่ ลูกเอ๋ย ลูกจะทำแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะ...”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหัวระเบิดในทันที ใครทำแบบนี้ทุกครั้ง? หญิงแก่คนนี้อยากจะพูดอะไรก็พูด พูดเรื่อยเปื่อยยกให้เธอเป็นอันดับหนึ่งเลย

“ฉันว่าเธอทำเกินไปหน่อยนะ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอยากจะตอบโต้หวงฟาง ก็มีหญิงวัยกลางคนที่ท่าทางร้ายกาจออกมาต่อว่าเธอ “แม่หนู ฉันว่าเธอก็หน้าตาสวยนะ จิตใจทำไมถึงได้ร้ายกาจแบบนี้? ไม่กตัญญูก็ช่าง นี่ยังกล้าแย่งเงินซื้อโลงศพของแม่อีก ระวังฟ้าผ่าเธอจนตาย”

“ใช่ สวรรค์กำลังจะฝนตก ระวังฟ้าผ่า!” ป้าอีกคนหนึ่งพูดเสริมอย่างโมโห สายตาเกลียดชังราวกับมีดกรีดแทงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างรุนแรง ไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?

หวงฟางมือปิดหน้าร้องไห้ขึ้นมา มุมปากมีรอยยิ้มแอบแฝง: เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน รู้ไหมว่าความโกรธแค้นของมวลชนน่ากลัวขนาดไหน? สู้กับฉัน เธอมันอ่อนเกินไป!

“หวงฟาง ฉันกดเงินหนึ่งหมื่นก็จริง แต่จ่ายให้โรงพยาบาลหมดแล้ว ฉันไม่ได้เอาเงินของเธอสักนิดเดียว! เธอดูเอาเองเถอะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนโยนใบเสร็จใส่ตัวหวงฟาง เธอโมโหจนหายใจอย่างแรง “พวกป้า ก่อนที่พวกคุณจะด่าคนอื่น เข้าใจเรื่องให้กระจ่างก่อนไหม? เธอ—

“เธออะไร?” ป้าคนหนึ่งมองเรื่องสนุกไม่กลัวเดือดร้อน ปรบมืออย่างรู้สึกยุติธรรม “คนเป็นพ่อเป็นแม่บนโลกนี้ไม่ผิด เธอทำไมถึงกล้าปาของใส่แม่ตัวเอง?”

งงมาก แค่ใบเสร็จใบเดียว ปาใส่ก็ไม่เจ็บ! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดไม่ออก เธอหันหลังจะเดินออกไป