ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 553

เขากะพริบตารัว ๆ พลางจ้องเค้กอย่างดวงตาวาวโรจน์“คุณแม่ซื้อเค้กมาเหรอครับ？”

เมื่อเห็นแววตาร่งเริงของลูกชาย เธอก็ไม่ได้อธิบายอะไรมากมาย เพียงแต่พยักหน้ารับ

เธอละทิ้งความเจ็บปวดจากการขายหน้าในค่ำคืนนี้ กล่าวว่า“อยากกินไหม？เดี๋ยวแม่ตัดให้”

“รอพ่อก่อนครับ พ่อกลับมาแล้วค่อยกินด้วยกันครับ”

หมีพูลอยากกินมาก ทว่ากลับพูดแบบนี้

ได้ยินดังนั้น พนาวันส่ายหัว พูดตรง ๆ ว่า“ลูกกินเลย คืนนี้พ่อเขาไม่กลับมานอนที่นี่แล้ว”

ถึงแม้เขาไม่เคยใส่ใจหมีพูลมาก่อน แต่หมีพูลกลับคิดถึงแต่เขาอยู่ในใจตลอด เด็กมักจะไม่จำความแค้น มีหัวใจกว่าผู้ใหญ่หรือเปล่า？

คืนนี้เขามัวแต่อยู่กับผู้หญิงอื่น จะมีเวลากลับมาได้ยังไง？

ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะเล่นอยู่บนเตียงกับผู้หญิงอื่นก็เป็นได้

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หัวใจพนาวันคล้ายกับถูกบีบจนหายใจไม่สะดวก

“คุณพ่อไม่กลับมาแล้วเหรอครับ?”

ดวงตาเด็กน้อยเศร้าหมองทันที

เขาเงยหน้ามองประตู ความผิดหวังเขียนอยู่บนใบหน้าอย่างเด่นชัด

พนาวันไม่ได้ปลอบใจเขา

เขาไม่กลับมาที่นี่ประจำ ความผิดหวังเช่นนี้เคยเกิดขึ้นนับร้อยครั้งแล้ว

หมีพูลคุ้นชินแล้ว แม่จะผิดหวัง แต่ก็จะให้มีความรู้สึกเช่นนี้เพียงไม่กี่วินาที

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความสัมพันธ์สองพ่อลูกจะพัฒนาขึ้นอีกขั้น

ดังคาด ผ่านไปชั่วครู่ อารมณ์ของหมีพูลก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เขากลัวคุณแม่จะเสียใจตามเขา“คุณแม่พวกเรากินเค้กกันเถอะครับ”

เธอตัดเค้กก้อนใหญ่ให้หมีพูล ส่วนตัวเองก็เลือกกินชิ้นนิดเดียว

รสชาติไม่เลวเลย หวานแต่ไม่เลี่ยน เนยก็พอดี

“ปัง ปัง ปัง”

ทันใดนั้นประตูก็ดังขึ้น

พนาวันลุกขึ้นไปเปิดประตู

วินาทีต่อมาอาคิระก็ปรากฏตัวตรงหน้าประตู

เธออึ้งอยู่กับที่

ทำ......ทำไมเขากลับมาแล้วเหรอ?

“คุณพ่อ คุณแม่ซื้อเค้กมาครับ คุณพ่อจะกินไหมครับ?” หมีพูลดีใจร่าเริงขึ้นมาทันควัน

“ลูกกินเลย”

เมื่อคุยกับลูก เมื่อน้ำเสียงอาคิระจะไม่อ่อนโยน แต่ก็ยังดีที่ความโกรธจางหายเล็กน้อยแล้ว

จากนั้นก็มองไปยังพนาวัน พร้อมกับกล่าวเสียงเย็นเยียบ“ใครอนุญาตให้คุณกลับมา？”

พนาวันรู้สึกเหนื่อยล้ามาก เหนื่อยทั้งกายและใจ

เธออยากต่อต้านเป็นครั้งแรก

เธอไม่ได้ตอบ พนาวันวางเค้กในมือลง

พึ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว แขนของเธอก็ถูกผู้ชายบีบเต็มแรง“ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ？แกล้งเป็นใบ้แกล้งหูหนวกเหรอ？หรืออยากท้าทายความอดทนของผม？”

ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องพลันตึงเครียดขึ้นมา

หมีพูลวางเค้กลง เขานั่งเก้าอี้วีลแชร์ ดวงตาก็มองผู้เป็นพ่อและแม่

“ดึกแล้วแม่พาลูกเข้านอนนะ”

พนาวันมองหมีพูล ทว่าอาคิระไม่ได้ปล่อยมือ

เธอพูดเสียงต่ำและแหบพร่า“ฉันไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูก”

ได้ยินดังนั้นอาคิระก็ลับสายตาไปอีกทาง

หมีพูลมองพวกเขาสองคนด้วยความเครียด

เขาจึงปล่อยมือ

เขาเข็นหมีพูลเข้าห้องนอน แล้วอุ้มขึ้นเตียง จากนั้นก็ห่มผ้าให้ ก่อนจะส่งนมวัวให้ดื่ม ซึ่งสีหน้าเป็นปกติมาก

หมีพูลเอ่ยปากพูด“คุณแม่ครับ คุณพ่อจะทะเลาะกับคุณแม่ไหมครับ？”

“ไม่หรอกลูก เขาแค่โกรธนิดหน่อย นอนอย่างสบายใจได้เลยนะลูก” พนาวันจับผ้านวม ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป

อาคิระยืนอยู่ในห้องนอน ก่อนจะโยนเสื้อสูทไว้บนเตียง ต่อด้วยปาเนคไทลงพื้น “ใครอนุญาตให้คุณออกไปโดยพลการ？”

เธอเคยใส่ใจ เจ็บปวดรวดร้าวมาแล้ว ตอนนี้จึงรู้สึกเฉย ๆ นิ่งดั่งสายน้ำ