ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 560

ภาพหลายภาพล้วนเป็นภาพที่หมีพูลไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนี้เลยรู้สึกแปลกใหม่ หยิบมาดูด้วยความสนใจทีละใบ

พนาวันก็ดูอย่างตั้งใจ

เธอจะเอาภาพเหล่านี้ จดจำไว้ในหัวตัวเองให้ลึกซึ้ง

เธออยากให้ตัวเองจดจำไว้ตลอดไป！

ท้องฟ้ายังไม่มืดเท่าไหร่ หมีพูลนอนไม่หลับ อยากดูทีวี พนาวันจึงตกลง

ช่วงนี้เขาติดมิสเตอร์บีน และการ์ตูนมาก ก็ดูท่าจะไม่เลว

เธอจึงดูกับเขาสองสามตอนไปเลย สนุกมาก และตลกด้วย

พนาวันกดรีโมต ตอนที่ผ่านข่าวบันเทิง มือสั่นเล็กน้อย

จากนั้น เธอกดอย่างไว！

หมีพูลไม่ได้สังเกต

จากนั้นเธอเอารีโมตยื่นให้หมีพูล แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดข่าวบันเทิง

เป็นข่าวของอาคิระกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าออกโรงแรม ถูกคนถ่ายได้

ไม่ได้ปิดบังหน้าตาของหญิงสาว

รูม่านตาของเธอขยายกว้าง ตกใจและประหลาดใจ！

ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ค่อนข้างเหมือนกับดาหวันที่เสียไปแล้ว แม้แต่สไตล์ก็ยังเหมือนกันเลย！

ถ้าไม่ได้รู้ว่าดาหวันเสียไปแล้ว เธอก็จะคิดว่าดาหวันตายแล้วฟื้นคืนมาใหม่！

เหมือน！

เหมือนมากไปแล้ว！

เขาเข้าออกโรงแรมกับผู้หญิงคนนั้น ……

หน้าอกของพนาวันกระเพื่อม ลมหายใจติดขัด ความคิดล่องลอยออกไป

หมีพูลเขย่าแขนของเธอ：“แม่ครับ เริ่มแล้ว！รีบดูเร็ว！”

สายตามองไปที่ทีวี แต่ในใจกลับไม่อยู่ตรงนั้น มันลอยออกไปอยู่เรื่องนั้นแล้ว

เธอยังอดนึกถึงข่าวเมื่อกี๊ไม่ได้……

ถ้าไม่ได้เห็นกับตา เธอไม่เชื่อแน่ว่า บนโลกนี้จะมีคนสองคนที่เหมือนกันได้ขนาดนี้！

ถึงจะประหลาดใจและตกตะลึง แต่ทั้งสองเหมือนกันถึงจุดนี้ ก็เป็นเรื่องที่ทำให้คนตกตะลึง ไม่ใช่เหรอ？

หมีพูลเรียกเธอตลอด ให้เธอดูทีวี

พนาวันละความคิดกลับมา ให้อารมณ์ตัวเองสงบลง

ปิดหน้าข่าวบนโทรศัพท์ลง ดูการ์ตูนกับเขา

หลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกันอย่างไม่มีความสุข อาคิระก็ไม่กลับมาที่นี่อีก

หลังจากวันนั้น ประมาณสองสามวัน

อาการหวัดของเธอพอจะดีขึ้นมาบ้าง และไอเล็กน้อย

หมีพูลกำลังทำการบ้าน ส่วนเธอวาดรูป

การวาดภาพเป็นเรื่องที่ให้ความสำคัญกับความคิดทางศิลปะมาโดยตลอด หากไม่มีความคิดทางศิลปะและสภาวะอารมณ์ สิ่งที่วาดออกมากก็จะไม่น่าดูไปโดยปริยาย

พนาวันไม่มีอารมณ์ จึงเก็บกระดานวาดภาพกับพวกสี

หมีพูลอยากกินคอเป็ด เธอซื้อวัตถุดิบมาแล้ว กะว่าจะทำให้เขา

หมีพูลเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาเสมอ

เธอกำลังยุ่งอยู่ในครัว ส่วนเขาเดินไปเดินมาอย่างไม่ดื้อไม่ซน คอยช่วยเหลือ

เธอให้เขาออกไปเล่น มีเพื่อนในห้องเดียวกันจำนวนมากที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ออกไปเล่นสักพัก เล่นไปพอประมาณแล้ว ก็น่าจะดีขึ้น

หมีพูลพยักหน้า เดินไปที่คอนโด

พนาวันเอนตัวไปด้านหลัง พูดกับเขา：“อย่าวิ่งไปไกล เล่นแต่ในหมู่บ้านนะ”

เขาพยักหน้า

แต่ก็ยังทำเรื่องที่ตัวเองควรทำให้เสร็จก่อน เก็บสะอาดเรียบร้อยแล้วจึงออกไป

นี่คือความเคยชินที่พนาวันเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก

มองดูแผ่นหลังเล็กๆของเธอแล้ว พนาวันยิ้มที่มุมปาก บางๆ

ขั้นตอนการทำทั้งหมดค่อนข้างยุ่งยาก เปลืองเวลา

เธอมีความอดทนมาก ทำไป เก็บห้องไป

กำลังซักผ้า ก็มีคนมาเคาะประตู