ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 547

มุมปากเธอขยิบ อยากถามว่าพรุ่งนี้เขาจะพาไปบ้านตระกูลยศณะราคินด้วยกันไหม

ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันเย็นชาของเขา เธอก็กล้ำกลืนคำพูดลงคอ

หมุนกายเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง

ผ่านไปสักพัก อาคิระก็ตามเข้ามา จากนั้นก็ขึ้นนอนบนเตียง

พนาวันยืนอยู่กับที่ รู้สึกลุกลนและเหลือเชื่อ“คุณไม่ไปเหรอคะ？”

“คอนโดหลังนี้เป็นชื่อของผม ผมพักบ้านตัวเองไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ”

เธอส่ายหัว“คุณนอนเลยค่ะ ฉันไปที่ห้องรับแขก”

อาคิระจ้องเธอ พลางกล่าวถากถาง“ใช้เล่ห์เหลี่ยมปล่อยเพื่อจับเหรอ? คุณไม่รู้ตัวเหรอว่าตัวเองต้อยต่ำแค่ไหน?”

พนาวันยืนนิ่งไม่ไหวติง หัวใจดั่งถูกมีดเฉือน

“ขึ้นมา”

“นอนเตียงเดียวกัน ฉันกลัวคุณไม่ชิน พรุ่งนี้ยังต้อง......”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงก็ถูกอาคิระโยนลงเตียงเรียบร้อย

พนาวันขดตัว หัวใจเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกคัดค้านและหวาดกลัว

เขาแตะต้องตัวเธอก็บ่อยครั้งอยู่

ทว่าก็มักจะแฝงไปด้วยอารมณ์โกรธ แค้น และเหยียดหยามทุกครั้ง

เธอเห็นเขาเป็นสามี

แต่เขาคงเห็นเธอดีไม่เท่าโสเภณีด้วยซ้ำ

ในขณะนี้นี่เอง เสียงมือถือก็ดังขึ้น

พนาวันรีบดึงผ้านวมมาห่ม แล้วดึงชุดนอนกระโปรงลง

สายตาอาคิระเพ่งมองเธอ พลางเหยียดยิ้มเย้ยหยัน“เป็นกะหรี่แล้วยังคิดจะเล่นตัวอีก？ตอนวางแผนจับผม คุณเก่งในเรื่องบนเตียงมากไม่ใช่เหรอ ลืมเร็วเกินไปหรือเปล่า？”

ร่างกายพนาวันสั่นเทิ้ม

เกิดเสียงเรียกเข้าให้ได้ยินอีกครั้ง

เธอปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าที่“หมีพูลโทรมาค่ะ เขาจะมีธุระ ฉันไปดูก่อนค่ะ”

สิ้นเสียงก็รีบเดินออกจากห้องนอน

ดังคาด หมีพูลจะไปเข้าห้องน้ำ

จากนั้นก็กลับเข้าห้อง พนาวันห่มผ้าให้ลูกชาย

ลูกชายจับข้อมือเธอ ดวงตาสว่างไสวเป็นประกายระยิบระยับยิ่งกว่าดวงดาวนอกหน้าต่างเสียอีก“คุณแม่ครับ คุณพ่อนอนห้องเดียวกันกับคุณแม่ พวกแม่ดีกันแล้วใช่ไหมครับ？”

พนาวันลูบหัวลูกชาย อยากจะพูดอะไรสักอย่าง ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูด

ลูกเป็นเด็กอายุแปดขวบเท่านั้น ถึงจะรู้ความกว่าเพื่อนในวัยเดียวกัน ทว่าก็ยังคงเป็นเด็กอยู่ดี“นอนเถอะลูก พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้า”

เรื่องบางเรื่อง ลูกยังไม่เข้าใจ

หมีพูลพยักหน้า ดวงตาวาววาม กระทั่งมุมปากยังเผยรอยยิ้มไว้ในที

พนาวันกลับมาถึงห้อง เห็นอาคิระยังไม่นอน กำลังสูบบุหรี่อยู่

เขาได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบดับบุหรี่ ก่อนจะดึงเส้นผมเธอมาแรง ๆ จากนั้นก็โยนลงบนเตียง

เขาทรมานเธอตลอดทั้งคืนแบบไม่หยุดยั้ง

เมื่อเลยเที่ยงคืน อาคิระก็นอนไปในที่สุด

ส่วนพนาวันนั้นนอนไม่หลับ

ไม่ใช่ไม่อยากนอน แต่เป็นเพราะเจ็บจนนอนไม่หลับ

ทันใดนั้นบริเวณเอวก็ส่งสัญญาณความเจ็บปวดมา เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ ก่อนจะมองด้านข้าง

เห็นอาคิระขยับกาย มือใหญ่เหวี่ยงไปมา หน้าผากมีเหงื่อไหลซึม คล้ายกับกำลังฝันร้าย

“ไม่เป็นไรนะ นอนเลย ฉันจะเฝ้าดูคุณ ไม่ไปไหนหรอก” พนาวันตบไหล่เขาเบาๆ พร้อมกับกล่าวเสียงแผ่วเบาและอ่อนนุ่ม

การรักใครสักคน มันห้ามกันไม่ได้จริง ๆ

เขาเย็นชาต่อเธอ ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ

ทว่าเมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วก็รู้สึกสงสารจับใจ

วินาทีต่อมา อาคิระก็ละเมอพูดเสียงเบาว่า“ดาหวัน.......ไม่เอา ผมขอโทษ ผมคิดถึงคุณ”

พนาวันชะงักงัน

พวกเขาพึ่งมีความสัมพันธ์ทางกายอยู่หมาด ๆ แต่สามีที่นอนเคียงข้างตนกลับเรียกชื่อผู้หญิงอื่น

เธอกำลังห่มผ้าอยู่ ทว่ากลับไม่รู้สึกอุ่นเลยสักนิด

เธอยกมุมปากโค้งขึ้น พลางหัวเราะเยาะตัวเองเสียงเบา

เมื่อแสงจันทราส่องเข้าทางหน้าต่าง พลางสะท้อนเงาของเธอยาวเหยียบ

เธอแต่งงานกับเขาแปดปี。

ชื่อดาหวันก็อยู่ในชีวิตคู่ของเธอมาแปดปีเต็ม ๆ เช่นกัน

เวลาแปดปี หรือเก้าสิบหกสัปดาห์ และคืนวันที่นับไม่ไหว