ลูกเขยมังกร นิยาย บท 817

เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ ชิงจือพยักหน้า

“แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถลงมือได้”

เฉินเฟิงรู้สึกสงสัย

“เพราะอะไร?”

“ฉันมีเหตุผลของฉัน แกไม่ต้องถาม ฉันจะอยู่ที่นี่คอยปกป้องพวกเขา แกไปขับไล่มันซะ”

ชิงจืออธิบายแบบขอไปที เฉินเฟิงเองก็ไม่ได้ถามต่อ แค่มองเด็กผู้หญิงที่นอนอยู่ในโอบกอดของชิงจือ แล้วค่อยๆลูบหัวของเธอ

เสือดาวเองก็สังเกตเห็นว่าเฉินเฟิงกำลังใกล้เข้ามาแล้ว มันค่อยๆก้าวเท้าของตัวเอง กำลังมองหาโอกาสที่ดีที่สุดเพื่อเข้าไปโจมตีเฉินเฟิง

และในเวลาเดียวกัน เฉินเฟิงเองก็ไม่ได้ประมาทศัตรู สายตาทั้งสองข้างจ้องมองไปปยังสัตว์ร้ายตัวนี้

ระยะห่างของทั้งสองค่อยๆเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ บางทีนาทีต่อไปคงได้เวลาต่อสู้กันแล้ว

และมันก็เกิดขึ้นไวมาก พอเฉินเฟิงกระพริบตา เสือดาวก็อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ

การตอบสนองของเขาเองก็รวดเร็ว พอโค้งตัว ก็หลบเขี้ยวของเสือดาวไปได้

จากนั้นก็หันกลับมา เตรียมต้านรับการโจมตีต่อไปของเสือดาว

ประสบการณ์ต่อสู้กับคนนั้นมีมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเฟิงต้องรับมือกับสัตว์ร้าย

แต่ว่าเมื่อกี้ เขารู้สึกได้แล้ว ตรงมือได้กำหมัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว พอรอให้มันโจมตีมาในครั้งต่อไป เขาสามารถสวมกลับไปได้

อย่างที่คิดการโจมตีครั้งต่อไปมาอย่างรวดเร็ว

รู้สึกว่าความเร็วจะมากยิ่งกว่าเมื่อกี้เล็กน้อย แต่เฉินเฟิงเตรียมรับมือเอาไว้แต่แรกแล้ว เสือดาวพุ่งกระโดดเข้ามา ระหว่างที่อยู่กลางอากาศ เฉินเฟิงก็ลงมือโจมตีกลับไปทันที

กำปั้นใหญ่ถูกซัดเข้าไปที่หน้าท้องของเสือดาว หน้าท้องถูกซัดจนยุบลงไป เฉินเฟิงสามารถรับรู้ได้ว่า กำปั้นของเขาโจมตีไปโดนอวัยวะข้างในของเสือดาว

สัตว์ร้ายคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเสือดาวก็ล้มลงไปทันที นอนอยู่ตรงนั้น ร่างกายยังคงกระตุกอยู่ บางทีคงยืนขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว

เฉินเฟิงยืนมองพักนึง จากนั้นก็ตัดสินใจเข้าไปจบชีวิตของมันซะ สถานการณ์ตอนนี้ของเสือดาว มีเพียงแค่ความเจ็บปวด

เขานั่งอยู่ข้างๆเสือดาว มองมันเป็นครั้งสุดท้าย

“อย่าโทษฉัน แกเป็นคนเล็งพวกเราก่อน ถ้าเกิดฉันไม่ลงมือ แกก็คงจะลงมือ”

พอพูดจบ ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป โจมตีไปที่หัวกะโหลกของเสือดาวทันที สังหารมันในครั้งเดียว

เอาล่ะ ภัยอย่างเสือดาวก็ถูกจัดการแล้ว เฉินเฟิงเตรียมที่จะกลับไปข้างกายชิงจือ แต่ระหว่างที่เขาหันกลับมา ทุกกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ชิงจือล้มนอนอยู่บนพื้น ข้างๆมีเด็กผู้หญิงอยู่ เธอคุกเข่าอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ไม่มีการตอบสนองใดๆ

ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆชิงจือก็คือเซวี่ยผิง ผู้ชายอ่อนโยนที่สวมแว่นตาคนนั้น

บนมือของเขาถือมีดสั่นเล็กๆอยู่หนึ่งเล่ม ปลายดาบมีของเหลวบางอย่างที่กำลังหยดลงไป ใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เฉินเฟิงไม่อยากเชื่อภาพที่ปรากฏในสายตาตัวเอง ฝีมือของชิงจือเขาได้รับรู้ด้วยตัวเองแล้ว ระดับมหาปรมาจารย์ ต่อให้หลังจากที่เขาเปลี่ยนร่างก็ไม่สามารถสู้ได้ แต่ทำไมถึงถูกอีกฝ่ายโค่นล้มได้ง่ายๆแบบนี้ล่ะ

มีความเป็นไปได้หนึ่งอย่างที่เขาคิดขึ้นมาได้ หรือว่าอีกฝ่ายเองก็มีฝีมือระดับเดียวกันกับเธอ

เฉินเฟิงหวาดกลัวสักพัก

แต่พอเห็นเด็กผู้หญิง ที่คุกเข่าอยู่ตรงนั้น เฉินเฟิงไม่อย่าทิ้งเธอไว้แบบนั้น

เขาจึงเดินไปข้างหน้า รอดูว่าจะมีโอกาสพาเด็กผู้หญิงออกมาได้อย่างเงียบๆไหม หรือบางทีเป้าหมายของคนพวกนี้คงมีแค่ชิงจือ

เขาคิดแบบนั้น แต่ก็รู้ว่าความคิดนี้ดูไม่สมเหตุสมผลเอาสักเลย

แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก

อยู่ห่างจากพวกเขาแค่ไม่กี่สิบเมตร แต่เขาเดินช้ามาก

แต่ขอแค่เดินต่อไป มันก็สามารถไปถึงได้ เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าของคนพวกนี้

แต่ละคนต่างก็จ้องมองไปยังเฉินเฟิง

โจวซิงไห่พูดว่า