ลูกเขยมังกร นิยาย บท 806

บาดแผลไม่ลึก สำหรับพวกเขาเป็นแผลเล็กนิดเดียว เฉินเฟิงไม่ได้ใส่ใจ เตรียมจู่โจมรวดเร็วด้วยกระบวนท่าหยินหลาง

แต่จุ่ๆไม่รู้ทำไม แผลบนแขนเป็นแผลฉกรรจ์ขึ้นมา เจ็บเกินกว่าที่บาดแผลหนึ่งควรจะเจ็บ

ตอนนี้เขารู้สึกแปลก

“คุณยาพิษเหรอ”

เฉินเฟิงถามหวางลั่วปิงเสียงเย็น

“หึ น้องชาย เจ้าปรักปรำคนไม่ได้นะ เรื่องที่ไม่มีหลักฐาน ถือว่าหมิ่นประมาท”

เขาไม่ยอมรับแน่นอน แต่ร่างกายเฉินเฟิงคุ้นมาก ถ้าไม่ใช่ยาพิษ เขาจะไม่เจ็บปวดรุนแรงแบบนี้

ความเจ็บปวดแบบนี้ราวกับถูกมดนับพันตัวกัดแทะ กล้ามเนื้อและเสร็จประสาทกำลังถูกทรมาน

เฉินเฟิงต้องรีบโต้ตอบรวดเร็ว รออย่างเดียวคงแพ้

แต่หวางลั่วปิงก็ไม่ประมาทเพียงเพราะเฉินเฟิงติดกับ เขาใช้หลักโยนหินถมบ่อ ต่อไปก็คือการจู่โจมขึ้น มา

เฉินเฟิงต้องรีบป้องกัน มือซ้ายแทบใช้การไม่ได้แล้ว อีกอย่างพิษได้เข้าไปสู่ขั้วหัวใจอย่างอันตราย

สถานการณ์ขับขัน เขาได้แต่พยายามปัดป้อง คอยหลบหลีก ป้องกันจากการโจมตีของหวางลั่วปิง

ต่อให้ลำบากแค่ไหน เฉินเฟิงยังหาจังหวะใช้ปากฉีกเสื้อมาเป็นผ้าพันแผล หากเขาต้องการชนะการประลอง เขาจะให้พิษซึมเข้าร่างกายไม่ได้อีก

กระบวนท่าฝ่ายตรงข้ามอันตรายขึ้นเรื่อยๆ เฉินเฟิงเองดูท่าก็ว่าเอาไม่อยู่

ดีที่ผ้าในปากที่เขาพันไว้ค่อยๆรัดพันท่อนแขน ชะลอการไหลซึมของพิษเข้าสู่หัวใจ แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาเองก็ไม่มีเวลามาก เขาจะต้องรีบรุก

ท่ามกลางการรุกเร้าที่ดุเดือด เฉินเฟิงยังสามารถควบคุมบาดแผล หวางลั่วปิงหน้าดำถมึง เดิมทียืดเวลาออกไปได้ เฉินเฟิงผู้ที่กำลังรอโดนปลิดชีพ ตัดสินใจเร่งความเร็ว

ในมือกำหมัดแน่น เท้าเตะพัลวัน

หมัดไป่โซ่วที่เขาฝึกมา ล้วนลอกเลียนวิธีการเดรัจฉานทั้งสิ้น มีนับไม่ถ้วน ดังนั้นกระบวนท่าเขาจึงเปลี่ยนรูปแบบหลายๆนานา ดังนั้นกระบวนท่าเขาเปลี่ยนไปมาก ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ

หมัดมวยของเขาที่ผู้คนรู้จักโดยมากเป็นหมัดมวยพยัคฆ์สิงห์ ดุเดือดและเผ็ดร้อน มีกระบวนท่ารุกไม้ตาย

แต่หมัดงูเลื้อยที่เขาเลียนแบบเฉินเฟิงเป็นหนึ่งในกระบวนท่าเดรัจฉานวิชา เพียงแต่ไม่เคยปรากฏสู่

สายตาผู้คนเท่านั้น

สถานการณ์มาถึงขั้นนี้ เฉินเฟิงเห็นว่าเริ่มถดถอย

สือโพ่จุนที่อยู่ด้านล่างแม้ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร แต่ก็ดูออกว่ามีปัญหา

เขาคิดว่าจะพุ่งเข้าไปในช่วงที่อันตราย เพื่อรักษาชีวิตเฉินเฟิง ตอนเริ่มต้น เขายืนจ้องทั้งสองคนอยู่

ด้านหลังนิ่ง

พวกเขาเตรียมการไว้แต่เนิ่นๆ วันนี้จะเอาเฉินเฟิงถึงตาย

เฉินเฟิงที่อยู่หน้างานร้อนใจ สือโพ่จุนที่อยู่ด้านล่างก็ร้อนใจ

แต่สองคนราวกับอ่อนใจ

สองคนราวกับโดนบังคับจนล่าถอย ตอนนี้เฉินเฟิงรู้สึกเหมือนมือซ้ายหายไป ดูท่าพิษคงซึมเข้าไปทั่วมือซ้ายแล้ว

เขามองดูหวางลั่วปิง หลังจากที่ปรับบรรยากาศ เขาจึงตัดสินใจ

“คุณบังคับผมเอง อย่าหาว่าผมใจร้าย”

จู่ๆโดนเฉินเฟิงทำเสียงง หวางลั่วปิงถึงขั้นรู้สึกว่าพิษได้เข้าสมองเฉินเฟิงแล้วใช่หรือไม่ สถานการณ์ตอนนี้ ยังพูดจาแบบนี้อีก

เขายิ้มอย่างง่าย

“ผมอยากดูว่าคุณจะมีท่าไม้ตายอะไรอีก”

ความตายไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวที่สุด แต่การเผชิญหน้ากับความตายโดยตรงต่างหาจึงเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร