ลูกเขยมังกร นิยาย บท 800

เจี่ยตงกุมกำปั้นตนเองไว้ โอดครวญไม่หยุด

“นี่แค่มือเดียว ถ้าทำให้ฉันถอยหลังได้ ฉันจะปล่อยแกไป”

อีกมือหนึ่งถูกเฉินเฟิงไพล่หลังไว้ เขามองเฉินตงอย่างคาดหวัง

เจี่ยตงจะไปกล้ามองเฉินเฟิงอีกได้อย่างไร นิ้วทั้งสิบรวมกัน เมื่อกี้เป็นเพียงแค่หนึ่งกระบวนท่า เขาก็ยังคงแอบตอนที่เฉินเฟิงเผลอ ยังไม่ได้ลงมืออะไรเลย เขารู้ถึงกำลังของเฉินเฟิงจากต้นคอด้านหลัง ถึงขนาดแทรกซึมเข้าไปในจุดต่างๆ

แต่เมื่อได้ยินเสียงเฉินเฟิง เขาอยากไปก็ไม่ง่ายนัก

ในใจร้อนรน คนเจ็ดแปดคนยืนด้านหลัง

เขาอยากหนีแต่ไม่รู้ว่าเจ้านี่จะยืดเวลาให้เขาได้หรือเปล่า แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่ก็ยังคงตะโกน“พวกแกดูอะไรกันอยู่ ยังไม่ขึ้นหน้าอีก”

คนพวกนั้นเป็นคนที่เฉินอิงไฉเรียกมา แม้ว่าเฉินเฟิงจะคุมเจี่ยตงได้ในหนึ่งกระบวนท่า แต่คนเยอะ พวกเขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะเอาชนะได้ เจี่ยตงตะโกน พวกเขาก็แห่ขึ้นไป

เจี่ยตงมองเฉินเฟิง หวังว่าจะหนีไปตอนที่เขาไม่ระวังตัว จึงได้แต่จ้องเขา

“ไอ้นี่มันอ่านความคิดฉันออก”

เขาคิดในใจเงียบๆ

เสียงเปรี้ยงปร้างดังขึ้น พวกนักเลงที่ล้มลงกับพื้นต่างบ่นกันอุบ

เจี่ยตงคิดหนีอีก ก็ไม่มีโอกาสแล้ว

เฉินเฟิงยังไม่ถือว่าได้วอร์มร่างกายด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่คิดว่าคนๆนี้ต้องทำให้เขาได้ใช้วิทยายุทธ์จริงๆ

เขาเดินไปหยุดหน้าเจี่ยตง

“ฉันทำตามที่พูด แกจะไม่คิดดูหน่อยเหรอ”

“ไว้……ชีวิต”

เจี่ยตงพูดสองคำนี้ออกมาครั้งแรก ลังเลเล็กน้อย

“แปลว่ายอมแพ้！”

เจี่ยตงไม่กล้าแม้หายใจ เฉินเฟิงรู้สึกน่าเบื่อ จึงพูด

“ตบปากตัวเองสิบที แล้วจะปล่อย”

ได้ยินคำพูดเฉินเฟิง เจี่ยตงมองไปอย่างไม่อยากเชื่อ หากแต่ได้แววตาสงสัยของเฉินเฟิงมา

“ว่าไง มีปัญหา”

“ไม่ ผมตบ”

เสียงตบกังวานครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งมุมถนนี่เงียบสงัดเสียงตบก็ยิ่งชัดเจน

แต่พอตอนตบครั้งที่สิบ ก็มีนักพรตแบกกระบี่ยาวเดินมา

สวมชุดนักพรต แบกกระบี่ยาว เกล้ามวย ดูได้อารมณ์นักพรตเซียน

นักพรตนั้นเดินมาหยุดหน้าเฉินเฟิง แนะนำตัวอย่างเกรงใจก่อน แล้วพูด

“อาตมาชิงชิว”

แน่นอนว่าเฉินเฟิงไม่รู้จักนักพรตคนนี้ แม้จะบอกว่ามาจากสำนักหัวเซี่ย แต่ก็เรียนสำนักคุนหลุน และนักวิทยายุทธ์ทางนั้นก็ไม่ใช่นักพรต แค่ปลอมตัวใส่ชุดนักพรตแค่นั้น

แต่เฉินเฟิงเองก็ยังไม่เคยได้ยินเรื่องนักพรตพเนจรของสำนักคุนหลุน

แต่ว่าฝ่ายตรงข้ามเกรงใจ เขาไม่สามารถที่จะเสียมารยาทได้ จึงคำนับกลับเป็นมารยาท

“ไม่ทราบว่าท่านนักพรตมีธุระอะไร”เขาถาม

ชิงชิวเห็นเจี่ยตงที่หน้าบวมอยู่ข้างๆ จึงค่อยๆพูด

“ขอร่ำเรียนวิชากับปรมาจารย์”

“ปรมาจารย์งั้นเหรอ”เฉินเฟิงพึมพำในใจ

คนที่เรียนวิทยายุทธ์ มีใครบ้างที่ไม่ต้องการมีปรมาจารย์ แต่ปรมาจารย์ก็มีอยู่ไม่กี่คนแค่นี้ ต่อให้ได้《จี๋เต้าเจินเจี่ย》ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นปรมาจารย์ไปได้อย่างไร

พรมแดนติดขัดอยู่ตรงนี้นานแล้ว