ลูกเขยมังกร นิยาย บท 824

แต่ดูเหมือนตอนนี้ เขาคิดผิด เขาไม่ควรดูถูกคนธรรมดาคนไหน

“คุณชายเฉิน ถ้าเกิดคุณเป็นห่วงคนรอบข้างหลังจากที่คุณไปแล้ว ผมรู้สึกว่าคุณสามารถวางใจได้ มหาปรมาจารย์คนนั้นไม่ว่าจะยังไงก็ยังรู้ว่าอะไรที่ไม่ควรทำ เขาคงไม่รู้มือกับคนอื่นหรอก”

เฉินเฟิงยังคงลังเล เจ้าอ้วนจึงพูดอีกครั้ง

เฉินเฟิงเองก็ไม่รู้สึกว่ามหาปรมาจารย์คนนั้นจะลงไม้ลงมือกับคนธรรมดา แต่ถ้าเกิดเขาหนีไป ก็ไม่รู้ว่ายังสามารถกลับมาได้อีกไหม ความแค้นที่ลูกชายถูกฆ่าไม่ใช่สิ่งที่จะลืมกันได้ง่ายๆ

แต่ก็ยังรู้สึกว่าต้องรีบตัดสินใจทันที ไม่แน่ว่ามหาปรมาจารย์คนนั้นอาจจะได้ข่าวแล้ว ตอนนี้คงอยู่ระหว่างเดินทาง

เพราะกลัวว่าการเคลื่อนไหวของตัวเองจะถูกคนอื่นรู้เข้า เฉินเฟิงจึงออกจากยันเจียงในตอนกลางคืน เดิมทีเขากะจะกลับไปที่ชางโจว แต่เขาคิดว่าพวกที่เป็นศัตรูกับเขาจะต้องมีสายอยู่ที่ชางโจวอย่างแน่นอน ขอแค่เขาปรากฏตัว ข่าวของเขาคงไปถึงหูของมหาปรมาจารย์คนนั้น

จนสุดท้ายเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรไปที่ไหนดี

ขับรถไปเรื่อยพอรู้ตัวอีกทีก็กลับมาที่ภูเขาที่ชิงจืออาศัยอยู่อีกครั้ง จอดรถอยู่ข้างล่างภูเขา เขานั่งอยู่ในรถ สูบบุหรี่จนถึงก้นของบุหรี่

เขาคิดว่าถ้าเกิดเขาอยู่ในระดับมหาปรมาจารย์ งั้นเขาก็คงไม่ต้องถูกบีบบังคับให้หนีตายแบบนี้ จนคิดไปถึงสิ่งที่ชิงชิวพูดกับเขา เกิดความคิดในใจว่าถ้าเกิดชิงจือตายไปล่ะก็ เรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้น

แต่เรื่องพวกนี้ล้วนได้แต่คิด

พอสูบบุหรี่ไปสองม้วน เขาจึงตัดสินใจไปหลบอยู่ในภูเขาสักระยะค่อยว่ากันอีกที เขาคิดว่ากระท่อมแห่งนั้นน่าจะไม่มีใครอาศัยอยู่แล้ว ชิงจือก็น่าจะถูกหญิงสาวในชุดพระราชวังพาไปแล้ว

แต่พอเขาเดินกลับไปถึงภูเขา กลับเห็นว่าข้างในกระท่อมมีคนอาศัยอยู่

“ทำไมแกถึงอยู่ที่นี่?”

เฉินเฟิงถาม

ชิงชิวในตอนนั้นกำลังตักน้ำอยู่ พอได้ยินคำถามที่เฉินเฟิงถามเขา เขาก็หันกลับไปมอง

“ข้ามาหาชิงจือ แต่ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีใครอยู่แล้ว ข้าจึงรอนางอยู่ที่นี่ อืม เจ้าไปไหนมาเหรอ?”

ชิงชิวไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาไปแล้วยังกลับมาที่นี่อีก เพราะงั้นถึงได้ถามแบบนี้

“ชิงจือถูกหญิงสาวในชุดพระราชวังพาตัวไปแล้ว บางทีคงไม่กลับมาเร็วๆนี้หรอก”

เฉินเฟิงตอบกลับไป

ชิงชิวไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมาก แค่พยักหน้ารับแล้วส่งเสียง

ทั้งสองพูดกันไม่เยอะ กระท่อมเองก็ใหญ่พอให้ทั้งคนอาศัยอยู่ได้ เพราะงั้นเฉินเฟิงจึงอาศัยอยู่กับชิงชิว

ของกินต่างก็ต้องหาเอง เก็บผักจากภูเขา ล่าสัตว์บนเขา ดื่มน้ำจากลำธาร ดูเหมือนว่าพอมีชีวิตอยู่ได้

แต่นอกจากสิ่งที่จำเป็นต้องแลกเปลี่ยน ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

แต่พอผ่านไปสองสามวัน ก็ดูเหมือนจะเริ่มชินกับการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันแล้ว ในที่สุดเฉินเฟิงก็ถามไปว่า

“แกกับชิงจือมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดมากไหม? แกเคยช่วยเธอหนึ่งครั้ง ตอนนี้ยังอยู่ที่นี่เพื่อรอเธออีก?” ชิงชิวเองก็มองเฉินเฟิงด้วยความสนใจ เขาลังเลไปสองวินาทีถึงพูดออกมาว่า

“นางเป็นคนที่ข้าไม่มีวันเข้าใกล้ได้ ส่วนเรื่องที่ทำไมถึงช่วยนาง ข้าแค่รู้สึกว่าข้าต้องการแบบนั้น แบบนี้ข้าถึงจะรู้สึกสบายใจขึ้น”

เฉินเฟิงไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา บางทีอาจเป็นรักข้างเดียวของชิงชิว เฉินเฟิงคิดแบบนั้น

“แกชอบเธอเหรอ?”

ดูเหมือนชิงชิวจะไม่รู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่ลำบากใจ แค่ส่ายหัวแล้วพูดว่า

“บางทีอาจมีอยู่ส่วนนึง แต่ข้าไม่รู้สึกว่านั่นเป็นความรัก แค่อยากจะทำอะไรเพื่อนาง ฐานะของนางถูกกำหนดตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่มีทางที่ข้าจะสามารถอยู่กับนางได้ เพราะงั้นข้าเลยไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน”

พอเก็บฟืนที่อยู่บนพื้นจนหมด ชิงชิวก็ไม่พูดอะไรอีก เฉินเฟิงเองก็รู้ว่าเขาไม่อยากตอบคำถามพวกนี้ จึงรู้ตัวว่าไม่ควรถามอีก

บางทีถ้าเกิดหลบแบบนี้ไปสักเดือน รอจนเรื่องข้างนอกสงบลง เฉินเฟิงก็คงสามารถกลับไปที่เมืองได้แล้ว