เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 102

อีกทางด้านหนึ่ง

โมโมะถูกพาตัวเข้ามาในภูเขา ขังไว้ในกระท่อมไม้ที่ทรุดโทรมในป่า

ผู้ชายที่ดุร้ายสามคนนั้นยืนอยู่ในห้องจ้องมองเธออย่างถมึงทึง

โมโมะขดตัวเองด้วยความกลัว ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

คนหน้าบากได้ยินแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย

ลูกน้องเขาจ้องมองเธอพลางน้ำลายไหล : “ลูกพี่ ได้มาเจอลูกสาวคนมีเงินนี่ไม่ใช่ง่ายๆเลย ให้พวกเราได้สนุกกันหน่อยไหม?”

คนหน้าบากโบกมือ

ผู้ชายอีกสองคนที่อยู่ในบ้านร้องขึ้นด้วยความดีใจแล้วพุ่งตัวเข้าไป

“อ๊า....อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามานะ........”

โมโมะกรีดร้อง ดิ้นอย่างรุนแรง ใบหน้าของผู้ชายที่พุ่งเข้ามานั้นมีรอยข่วนจนเลือดซึมออกมา

ผู้ชายคนนั้นตบหน้าเธอด้วยความโมโห

โมโมะถูกตบเสียจนไม่มีแรงสู้

ทั้งสองคนกดร่างเธอเอาไว้ แล้วเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอออก

“เดี๋ยวก่อน!”

คนหน้าบากมองด้วยสายตาที่เย็นชาพักหนึ่ง แล้วจู่ๆก็ส่งเสียงออกมา

ผู้ชายสองคนที่ฮึกเหิมอยู่นั้นรู้สึกงุนงง : “ลูกพี่ ถึงยังไงเธอก็ต้องตาย.....”

โมโมะตัวสั่นอย่างสิ้นหวัง

คนหน้าบากหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วหัวเราะเยาะอย่างน่ากลัว : “ลูกสาวนักธุรกิจชาชื่อดังแห่งเมืองนราวัณ คงจะคุ้มค่ากับเงินเป็นจำนวนไม่น้อยเลยสินะ”

ลูกน้องทั้งสองคนมีปฏิกิริยาตอบสนองขึ้นมาทันที ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

“อ๊าอ๊าอ๊า......”

โมโมะรู้สึกพังทลายลง ทั้งร้องไห้ทั้งร้องเรียก : “อย่าฆ่าฉัน.....ขอร้องล่ะไว้ชีวิตฉันด้วย....ช่วยด้วย....พ่อ....ช่วยด้วย....”

คนหน้าบากหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วถ่ายคลิปโมโมะเอาไว้ ส่งไปยังโทรศัพท์มือถือของโยธิน

แล้วแนบข้อความไปด้วย : อย่าแจ้งตำรวจ ไม่อย่างนั้นก็รอเก็บศพลูกสาวของแกได้เลย! เตรียมเงินมาไถ่ตัวสิบล้าน เวลาและสถานที่ฉันจะส่งให้แกอีกที!

ข้อความถูกส่งสำเร็จ

คนที่ลักพาตัวสองคนที่รออยู่นานพุ่งเข้าไปอีกครั้งอย่างคึกคัก แล้วฉีกเสื้อผ้าบนร่างของโมโมะไม่เหลือเลยซักชิ้นเดียว

“อ๊า อ๊า อ๊าก.....”

โมโมะจะหนีด้วยความบ้าคลั่ง แต่ก็ถูกดึงเท้าลากกลับไป

หนึ่งในคนที่ลักพาตัวนั้นรอไม่ไหวอีกแล้ว ถอดเสื้อผ้าออก แล้วกดทับลงไป.....

เป็นช่วงวิกฤตที่อันตรายมาก

“ปึง--”

ประตูกระท่อมถูกถีบจากทางด้านนอก

โจรลักพาตัวที่อยู่ด้านในยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง

บอร์ดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีสองสามคนก็กรูกันเข้ามา แล้วควบคุมพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

“โม!”

วันวิวาห์พุ่งเข้าไป ดวงตาสั่นเทาอย่างรุนแรง รีบเอาเสื้อตัวเองถอดออกมาคลุมร่างของโมโมะ

“อ๊าอ๊าอ๊า.....”

เส้นประสาทเส้นนั้นของโมโมะขาดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในแววตาของเธอนั้นราวกับว่ามองไม่เห็นคน ต่อต้านทุกสิ่งและทุกคนที่เข้าใกล้เธอทั้งหมดตามสัญชาตญาณ

วันวิวาห์ถูกเธอข่วนลงบนหลังมือ เสื้อผ้าที่คลุมให้นั้นก็ถูกโยนออกไปด้วยเช่นกัน

“โม....ฉันเอง วันวิวาห์ วิวาห์ไง!”

“อ๊าไม่เอา ไม่ต้องเข้ามา....”

เหมือนกับโมโมะเป็นบ้าไปแล้ว ยังคงกรีดร้องสูญเสียการควบคุมเช่นเดิม

วันวิวาห์รู้สึกสงสารจับใจ แล้วเอาเสื้อผ้าคลุมร่างเธออีกครั้งอย่างไม่ลดละ ไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนทุบตี สวมเสื้อผ้าให้แล้วกอดเธอเอาไว้แน่น

จากนั้นเข้ามาแล้วคิ้วเข้มของเทพบุตรก็ขมวดเข้าหากัน

บอร์ดี้การ์ดสองสามคนนั้นส่งสายตาบอกเป็นนัย แล้วรีบเอาตัวโจรลักพาตัวถอยไปทันที

เทพบุตรหันหน้าไปอีกทางด้านหนึ่งอย่างเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มอง แล้วถอดชุดคลุมสูทของตัวเองยื่นส่งไปให้

“ขอบคุณค่ะ!”เสียงของวันวิวาห์สั่นเทา รีบรับเสื้อของเทพบุตรไป

........

โรงพยาบาล

โมโมะที่ได้รับการกระตุ้นที่มากเกินไปนั้นยังคงอยู่ในภาวะสูญเสียการควบคุมเช่นเดิม ปฏิเสธทุกการสัมผัสของทุกคน