เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 12

เอ่อ……

พล คำนี้แทงใจดำมาก

เพื่อโจมตีเธอ ดึงชื่อเสียงลงมาเกินไปหรือเปล่า？

วันวิวาห์กะพริบตาปริบๆ ใบหน้ามีแต่ความบริสุทธิ์：“แต่คนสวยไร้สมองอย่างฉันตอนนี้เป็นภรรยาคุณนะ และก็ถือว่ามีคุณค่า……”

จอมพล：“……”

เคยเห็นว่าหน้าด้าน แต่ไม่เคยเห็นว่าด้านจนสามารถไม่เอาได้

เขาขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับเธอเรื่องนี้แล้ว จึงถามไปตรงๆ：“เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น？”

สายตาวันวิวาห์มีความหม่นลงไป แต่แป๊บเดียวก็มีความไม่แยแสเข้ามาปกคลุม

เธอกำเสื้อที่ตัวจอมพลแน่น โบกมือแล้วพูด：“ไม่มีอะไร แค่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ไปเจอคนเลวๆ ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย”

ผู้หญิงคนนี้นี่！

ช่างหยิ่งยโสเสียจริง！

จอมพลขมวดคิ้วแน่นขึ้น：“คุณไม่เชื่อใจผม？”

วันวิวาห์กอดแขนของจอมพลด้วยรอยยิ้ม เอนตัวไปที่เขาอย่างตัวอ่อนเหมือนไม่มีกระดูก：“คุณคือผู้ชายที่ฉันเลือก สามีในใบสมรสฉัน！ฉันจะไม่เชื่อคุณได้ไง？ฉันแค่ไม่อยากให้คุณดูถูกฉัน”

หญิงสาวกุมเขาไว้และพูดสาบานอย่างจริงใจและน่าเชื่อถือได้：“เขาอยากให้คุณเห็นว่าเขาไม่ใช่แค่คนสวยไร้สมองนี่ แต่ยังเป็นคนสวยที่สามารถสู้รับมือกับปัญหาได้！”

วีระที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับก็สั่นอย่างแรง จนขนลุกไปหมด

คุณหญิงที่เพิ่งแต่งงานคนนี้ของเจ้านาย……แค่ก พิเศษมาก！

จอมพลหน้าหม่นลงไป ผลักวันวิวาห์ออกไปอย่างแรงทันที

สมควรตายจริงๆผู้หญิงคนนี้！

อายบ้างไหม？！

ไม่รักนวลสงวนตัวเลย！

แต่ว่า ให้ตายเถอะ เขาเพิ่งมีแต่ความโกรธเดือดดาล แต่จู่ๆกลับหายไปแปลกๆโดนไม่น้อยเลย

รถขับผ่านเชลน่าคอสเมติกส์

ตนเที่ยง พนักงานด้านในทยอยกันออกมา

วันวิวาห์รีบพูด：“จอดข้างถนนด้านหน้า”

วีระมองไปที่นายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

วันวิวาห์ชี้ไปที่ป้ายเชลน่าคอสเมติกส์แล้วอธิบาย：“บริษัทฉันเอง ในห้องทำงานมีชุดสำรองฉันอยู่”

กระดุมเสื้อของเธอปลดไปครึ่งหนึ่ง ที่ตัวคลุมด้วยเสื้อคลุมสูทของชายหนุ่ม

เสื้อผ้าใหญ่มาก สวมชุดเขาแล้วเหมือนเด็กที่ขโมยเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาสวมไว้ ดูตลกและงี่เง่ามาก

วันวิวาห์เอาผมยาวหยักศกที่ยุ่งเหยิงตรงหน้าอกไปไว้ด้านหลัง：“พักพอดี ในบริษัทไม่มีใคร ฉันจะเข้าไปเปลี่ยนชุด”

ผมหญิงสาวที่มาพร้อมกลิ่นหอมสดชื่นผ่านหน้าของจอมพลไป ใจเต้นแรงขึ้นมา

เขาเกร็งไปทั้งตัว มือที่ไวข้างตัวก็กำแน่นทันที

ได้รับอนุญาตจากจอมพล วีระจึงขับไป แล้วจอดรถด้านข้าง

มุมปากวันวิวาห์ยกขึ้น：“ขอบคุณนะที่รัก”

เธอจู๋ปากสีชมพูนั้นแล้วเอื้อมไปที่หน้าเขา

สีหน้าจอมพลดูแย่อย่างมาก

ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้จู่โจมเขาอีกแล้ว！

เขายื่นนิ้วออกไปหนึ่งนิ้ว จิ้มไปที่หน้าผากวันวิวาห์ ดันหน้าหญิงสาวกลับไป พูดด้วยสีหน้าเย็นชา ：“รีบลงไป ตัวเหม็น！”

เหอะ！

วันวิวาห์แอบมองบนใส่

ถ้าเขาไม่ใช่น้าชายของภาชิระ คิดว่าเธอจะยอมจริงๆเหรอ？！

คิดไปมา ใบหน้าเธอก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา ยิ้มแล้วพูดไปว่า：“อ้อ ใช่สิ ตอนเช้าฉันรับปากกะทิแล้ว จะไปรับเธอตอนเลิกเรียนกับคุณนะ พวกเราผิดคำพูดกับเด็กไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？”

จอมพลดูเย็นชา ไม่ตอบโต้

ไม่ได้เห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

วันวิวาห์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ส่งจูบไปให้ แล้วรีบลงจากรถ