เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 13

ริชชี่รายงานอย่างมีความสุข:“ประธานวันวิวาห์ รายงานผลงานบริษัทช่วงสองสามเดือนนี้ออกมาแล้วค่ะ ครีมทากระฝ้าตัวใหม่ของเราเพิ่งลงขายก็กลายเป็นไอเทมสุดฮิต ทางออนไลน์ก็ขายหมดเกลี้ยง ตอนนี้พรีสินค้าถึงสามเดือนข้างหน้าเลยค่ะ”

ในที่สุดวันวิวาห์ก็เผยรอยยิ้มแรกที่จริงใจในวันนี้ออกมา:“ลำบากมาตั้งนาน ถือว่าทำไปโดยไม่ไร้ประโยชน์”

ใบหน้าริชชี่ก็มีแต่ความมุ่งหวัง:“พอครีมลดริ้วรอยตัวใหม่ของเราออกมา มันจะยิ่งตื่นตาตื่นใจไปอีกแน่เลยค่ะ”

วันวิวาห์พยักหน้า เปิดข้อมูลการแข่งขันดู

อ่านไปไม่กี่ประโยคจู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้น:“ริชชี่ ช่วยเอาฮาร์ดดิสก์อันใหม่มาให้ฉันหน่อยสิ”

ในใจริชชี่รู้สึกสนใจ แต่กลับไม่ได้ถามอะไรมาก พยักหน้าวิ่งออกไป

วันวิวาห์ใช้เวลาทั้งบ่ายเพื่อเอาข้อมูลในคอมทั้งหมดคัดลอกลงฮาร์ดดิสก์ จากนั้นลบต้นฉบับในคอมพิวเตอร์ออก

ทำทุกอย่างเสร็จ เธอก็ถอนหายใจยาวๆ โทรหาโมโมะ

“โม ช่วยฉันหาห้องปฏิบัติการทดลองสำหรับทดลองชั่วคราวหน่อยสิ ฉันจะทำการทดลองแข่งขัน พ่อแม่ฉันและวาเลนไทน์จ้องบริษัทเครื่องสำอางฉันอยู่ ฉันไม่สามารถใช้ห้องปฏิบัติการทดลองของบริษัทได้อีกต่อไป สินค้าใหม่และการแข่งขันครั้งนี้สำคัญมาก ฉันกังวลว่าจะมีข้อมูลรั่วไหลของข้อมูล”

โมโมะได้ยิน ก็ตบหน้าอกรับประกัน:“วางใจเถอะ พี่จัดการเอง”

……

โรงเรียนอนุบาลหนึ่งใจ

คุณครูจูงหนูกะทิเดินออกมา เห็นวันวิวาห์ที่อยู่ด้านนอกประตู ก็มีแต่ความผิดหวัง:“ทำไมไม่ใช่คุณจอมพลที่มารับกะทินะ?”

วันวิวาห์หัวเราะพูดไปว่า:“ฉันเป็นภรรยาเขา ฉันมาเป็นตัวแทนเขาค่ะ”

จอมพลที่ตอนเที่ยงไม่ยอมให้คำตอบเธอจนผิดสัญญาเธอ ไม่อย่างงั้นคงไม่มีฉากที่น่าอึดอัดแบบนี้ปรากฏขึ้น

ครูผู้หญิงขมวดคิ้ว สายตาคมกริบ:“คุณจอมพลแต่งงานเมื่อไหร่กัน?ตั้งแต่กะทิเข้าเรียน เขาก็มารับส่งเองเสมอ พวกเราก็ไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีคนอื่นมารับเด็ก”

วันวิวาห์จูงหนูกะทิอย่างยิ้มๆ บีบใต้รักแร้เธอ แล้วอุ้มเธอขึ้นมาที่แขน

สาวสวยและเด็กคนสวยเอาหน้ามาใกล้กัน

วันวิวาห์เลิกคิ้วขึ้นอย่างเย้ายวน:“พวกเราเหมือนกันขนาดนี้ ฉันไม่ใช่แม่ของกะทิแล้วจะเป็นคุณเหรอคะ?”

คุณครู:“……”

วันวิวาห์จุ๊บไปที่หน้าของเด็กสาวหนูกะทิทีหนึ่ง:“ลูกรัก ไปเถอะ เรากลับบ้านกัน”

มือใหญ่จูงมือเล็กๆ แล้วออกไป

ใบหน้าของคุณครูสาวนั้นหม่นลงด้วยความโกรธและผิดหวังอย่างมาก สักพักจึงพูดออกมา:“หน้าเหมือนกัน แต่นิสัยแย่เหมือนกันมากกว่าอีก……”

วันวิวาห์ไม่เคยดูเด็ก ไม่เคยอุ้มเดินแบบนี้ เลยปวดแขน

เธอวางหนูกะทิลง จูงไปที่มือ:“มื้อเย็นอยากกินอะไรจ๊ะ?”

“มูสนิวที่เวลล่าวิล”

เวลล่าวิลเป็นร้านอาหารมิชลินระดับ 5 ดาว มูสนิวเป็นเค้กขึ้นชื่อของที่นี่ โดยราคาเริ่มต้นอยู่ที่ตัวเลขสี่หลัก

วันวิวาห์ลูบกระเป๋าเงินแสนเหี่ยวเฉาที่มีไม่ถึงสามหลัก:“ต้องการแค่นี้เหรอ?เค้กที่นั่นอร่อยตรงไหน ฉันทำอาหารอร่อยๆดีกว่า”

เด็กสาวหนูกะทิเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง::“หนูกินแต่อาหารมิชลินเท่านั้น ถึงจะพอรับได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องเป็นอาหารระดับห้าดาวขึ้นไป”

รังเกียจอย่างชัดเจน

วันวิวาห์พูดไม่ออก

ตอนนี้เงินเดือนหมอสูงมากเลยเหรอ?

มองไม่ออกจริงๆว่า จอมพลจะเลี้ยงลูกสาวแบบคนรวย

เธอเกลี้ยกล่อมไปว่า:“ตอนนี้พ่อหนูยังไม่เลิกงาน พวกเราสองคนไปกินอาหารหรูแบบนี้ ทิ้งเขาให้กินอาหารเดลิเวอรี่แบบนี้ดูเหมือนจะไม่ใจกว้างเท่าไหร่นัก?ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว ของข้างนอกก็ไม่สะอาดเท่าไหร่ด้วย หนูกำลังเป็นวัยเติบโตนะ เอาแต่กินของที่ไม่บำรุงแบบนั้น จะส่งผลต่อพัฒนาการการเติบ……”

“คุณจนก็พูดตรงๆไม่ได้เหรอ?”เด็กสาวหนูกะทิเปิดโปงเธออย่างไร้เยื่อใย!

“……”

วันวิวาห์กะพริบตา:“รวยหรือจนน่ะอีกเรื่อง แต่กลัวจะส่งผลต่อการเติบโตของร่างกายหนูจริงๆ ……”

เด็กสาวขมวดคิ้ว มองสำรวจวันวิวาห์หัวจรดเท้าอย่างรังเกียจ:“คุณน่ะสวยนะ ปีนไปบนเตียงพ่อหนูไม่สำเร็จเหรอ?”

อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ เมื่อคืนพลนอนที่ห้องทำงานเสื่อทาทามิ ให้เธอนอนที่ห้องนอนใหญ่คนเดียว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ