เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 34

“กินข้าวไปเรื่อยได้ แต่พูดจาซี้ซั้วไม่ได้ วันวิวาห์ เธอมีหลักฐานไหม?” วาเลนไทน์ปฏิเสธ

มุนินช่วยพูดอีกแรง“เลนไทน์ ใครบางคน แม้แต่หน้ายังไม่เอาเลย แล้วจะมีหลักฐานได้ยังไง？เพราะอยากแย่งสิทธิ์การสืบทอดจากคุณ มีเล่ห์กลอะไรบ้างที่ใช้ไม่เป็น？”

โมโมะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เข้าไปผลักมุนิน“คนกระจอกอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาพูดแถวนี้？”

มุนินโดนผลักจนกระเถิบถอยหลัง พลางเบิ่งตาอย่างเกรี้ยวกราด“โมโมะ อย่าจองหองให้มากนัก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าพี่ชายแก ฉันก็ไม่ทนแกหรอก”

“คิก ๆ”

โมโมะเหยียบยิ้มเย้ยหยัน“งั้นฉันต้องขอบคุณเธอสินะ วิวาห์ ตอนนี้ตาเธอสว่างแล้วสินะ ฉันบอกเธอตั้งนานแล้วว่าคนนี้มุ่งหวังแต่ผลประโยชน์ แต่เธอก็ไม่เชื่อ ให้มันหลอกทุกครั้ง มีโปรดักส์ใหม่เมื่อไหร่ก็ให้มันได้ออกข่าวเป็นคนแรก เนรคุณจริง ๆ”

เธอพูดเยาะเย้ยต่อ“แฟนคลับห้าล้านคนของมัน ซึ่งสี่ล้านคนมาจากการช่วยเหลือของเธอ แต่ผลสุดท้ายล่ะ？มันตีสนิทเธอก็เพราะชอบญาติผู้พี่ของฉัน และพี่ฉันดันชอบแต่เธอ ดังนั้นมันจะแสดงละครเป็นผู้หญิงแสนดี มีน้ำใจ แต่เมื่อพี่ชายฉันไปต่างประเทศ มันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหน้าหลังเลยนี่？คนที่เอาแต่ขอควาช่วยเหลือจากเธอ กอบโกยผลประโยชน์จากเธอ ตอนเธอถูกไล่ออกจากตระกูลโสธรณาลัย มันไม่ตอบแทนพระคุณก็แล้วไป แต่ยังมีเหยียบซ้ำอีก เหมือนแมลงวันได้กลิ่นขี้แล้วก็เปลี่ยนทิศไป ฮ่า ๆ ……น่าขยะแขยงจัง”

มุนินโมโหจนเลือดขึ้นหน้า“โมโมะ ฉันจะกระชากแกเป็นชิ้นๆ”

เธอง้างมือขึ้นเตรียมบุกเข้าไป

ทว่าถูกวาเลนไทน์ดึงมือไว้ เมื่อขัดขวางได้แล้วพลันพูดอย่างดูแคลน“ทำไมต้องปะทะคารมกับหมาเร่ร่อนด้วย”

“โม ไปกันเถอะ” วันวิวาห์พูดอย่างเฉื่อยชา“เธอก็พูดแล้วนี่ว่าเป็นแมลงวันที่ออกหาขี้กิน หากพวกเราอยู่กับแมลงวันนาน ๆ ระวังจะเสียสุขภาพจิตนะ”

“ใช่”

โมโมะไม่ได้โกรธอีกแล้ว

ทั้งสองยกเท้าเตรียมจะจากไป

“วิวาห์?”

เสียงเซอร์ไพรส์ดังขึ้น

ภาชิระเดินออกจากโรงแรม

วาเลนไทน์ที่ถูกมองข้ามกำหมัดแน่น

ดวงตาของเธอเริ่มแดง เข้าไปควงแขนภาชิระอย่างน้อยใจ โดยยืนขวางระหว่างเขากับวันวิวาห์“ชิระทำไมคุณถึงพึ่งมาคะ”

คนเลวอย่างมุนินรีบฟ้องก่อน “คุณชายภาชิระ คุณรู้ไหมค่ะ เมื่อกี้พวกวันวิวาห์เกินไปมากเลยค่ะ บอกว่าพวกเรามาร้านอาหารนี้คือแมลงวันบินรอบกองอุจจาระ พวกเธอไม่พอใจพวกเราก็แล้วไป แต่ทำไมต้องพูดถึงร้านอาหารของตระกูลเหรัญเมธีในทางเสียหายด้วยก็ไม่รู้ค่ะ คงอยากให้คนอื่นคลื่นไส้”

สีหน้าภาชิระแย่ในบัดดล“วิวาห์คุณมีอคติกับผม ก็หาเรื่องกับผมสิ ทำไมต้องพาลใส่ร้านอาหารครอบครัวของผมด้วย？ดูสภาพคุณตอนนี้สิ เหมือนผู้หญิงปากร้ายที่เที่ยวอาละวาดไม่มีผิด ทำไมคุณถึงกลายเป็นคนแบบนี้？”

คิ้วงามของวันวิวาห์ขมวดขึ้น

เธอสะเพร่าเอง ลืมสนิทเลยว่าที่นี่มีร้านอาหารของตระกูลเหรัญเมธี

โมโมะก็พึ่งนึกขึ้นได้

เธอมองวันวิวาห์อย่างรู้สึกผิด“วิวาห์ ขอโทษนะ ต้องโทษที่ฉัน……”

“ไม่เป็นไร”วันวิวาห์แทรกบทโมโมะ“หมากัดเธอหนึ่งครั้ง เธอจะกัดคืนเหรอ？”

เธอจ้องเขม็งสามคนตรงหน้า“ใช้อุจจาระมาบรรยายที่นี่ถือว่ายกยอเกินไป เมื่อเห็นพวกเขาแล้ว ฉันว่าที่นี่ยังสู้กองอุจจาระไม่ได้เลย ถ้าอยู่ต่อไปฉันต้องหายใจไม่ออกแน่”

เธอจูงมือโมโมะเตรียมออกไป

“วันวิวาห์”

ภาชิระเดือดดาล บรรยากาศตึงเครียดทันที

“ยินดีต้อนรับค่ะ” ตรงประตูหมุนส่งเสียงต้อนรับแขกมา

ร่างสง่าผ่าเผยปรากฏสู่สายตาทุกคน

“ขอโทษครับ ผมมาสายแล้ว สุขสันต์วันเกิดครับ” ผู้มาเยือนเดินเข้าไปหาวันวิวาห์ พร้อมกับยื่นเค้กสวย ๆ ให้

“ขอบคุณค่ะ” วันวิวาห์รับมา

เธอรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่ากวินทร์จะมา แถมยังเอาเค้กมาด้วย

“คุณชายกวินทร์？”ภาชิระชะงักงัน

วันวิวาห์สนิทกับคุณชายกวินทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่？！

วาเลนไทน์ขบฟันแน่น

คุณชายกวินทร์ถึงกลับลดตัวลงมาฉลองวันเกิดให้อีนังสารเลววันวิวาห์？！