เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 7

ตอนที่หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาสามีในนามของเธอ จึงพบว่าพวกเขาไม่ได้บันทึกเบอร์ของอีกฝ่ายไว้

วันวิวาห์：“……”

ช่างเถอะ ไม่มีทางอื่นแล้ว！

มีรถแท็กซี่มา

ผู้โดยสายลงมา เธอก็รีบถือกระเป๋าเดินทางเข้าไป

“โชเฟอร์คะ ไปที่ถนนเจริญศักดิ์ค่ะ”

หมู่บ้านของบ้านจอมพลชื่ออะไรนะ？

เฮ้อ ไม่สนละ ไปถึงก่อนค่อยว่ากัน

ดีที่ตอนเย็นเธอขับรถไปเอง ไม่งั้นตอนนี้แม้แต่ถนนก็คงจำไม่ได้

วันวิวาห์ที่เปียกโชกไปทั้งตัวเข้าไปในหมู่บ้านพร้อมกับเจ้าของได้อย่างราบรื่น หาทางเข้าบ้านจอมพลเจอจากความทรงจำ

กดออดประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้านในก็ยังไร้การตอบสนองใดๆ

วันวิวาห์ทั้งหนาวทั้งหิว ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการวิ่งไปทั้งวันก็อดไม่ได้ที่จะสั่น มือไม้อ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว

เธอจ้องไปที่ประตูบ้านตรงหน้าที่ปิดสนิทอย่างเหม่อลอยและถอนหายใจ

ดึกขนาดนี้แล้ว ฝนยังตกอีก น้าชายคงไม่พาลูกสาวไปข้างนอกหรอกมั้ง？！

งั้นเธอต้องรอถึงเมื่อไหร่？

“โครกคราก……”

ท้องก็พากันส่งเสียงประท้วงออกมา

วันวิวาห์คิดได้ว่าจ่ายค่ารถเสร็จกระเป๋าเงินก็ไม่มีเงินแล้ว จึงได้แต่ลูบท้อง ลากกระเป๋าเดินทางนั่งพิงกำแพงไปที่ประตู

ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมา เธอก็ยังไม่ได้ดื่มน้ำสักคำ

พอลงจากเครื่องก็ได้รับข่าวว่าแฟนหมั้นกับพี่สาว

ทำลายงานที่โรงแรม ไปพันแผลที่โรงพยาบาล จีบผู้ชายและไปแต่งงาน กลับบ้านไปเก็บกระเป๋าเดินทาง……ผจญภัยทั้งวัน อารมณ์ก็พลิกผันแปรปรวน

ความตายด้านไร้ความรู้สึกไม่มีหยุดลง ตอนนี้ทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว แก่นแท้ความมีชีวิตชีวาและจิตวิญญาณของเธอถูกสูบออกไปทันที ผลสืบเนื่องจำนวนมากค่อยๆพรั่งพรูเข้ามา

ง่วง เหนื่อย หิว และหนาวหลากหลายความรู้สึกจนทำให้เธอเวียนหัว เอนตัวลงไปก็หมดสติแล้ว

จอมพลกล่อมลูกสาวหลับ ก็ใส่หูฟังประชุมวิดีโอคอลกว่าสองชั่วโมงที่ห้องทำงานอีก

พอทำงานเสร็จ ถอดหูฟังออก ก็ได้ยินออดที่ประตูดังขึ้น

เขาบีบคิ้วไปเปิดประตู

ยามส่วนกลางที่ยืนอยู่นอกประตู：“คุณจอมพล คุณรู้จักคุณผู้หญิงท่านนี้ไหม？เธอนั่งรอที่หน้าบ้านคุณทั้งคืนเลย”

จอมพลมองไปยังจุดที่ยามชี้

หญิงสาวดูอนาถมาก และยังสวมชุดกระโปรงยาวสีชมพูที่ไปจดทะเบียนกับเขาตอนเย็น

กระโปรงแนบไปกับตัวอย่างกึ่งเปียกกึ่งแห้ง ตรงพื้นมีแอ่งน้ำขนาดเล็ก

เธอหายใจเข้าเล็กน้อย ริมฝีปากที่อ้าออกเล็กน้อยแห้งและลอก ใบหน้าเล็กๆแดงก่ำขึ้นมา นอนลงไปที่กระเป๋าเดินทางอย่างไร้สติ

จอมพลขมวดคิ้ว เข้าไปแตะหน้าผากเธอ เหลือบมองที่เปลือกตาของเธออีกครั้ง

ดีมาก ไข้สูง และยังแทบจะหมดสติ

หญิงสาวที่หลับใหลถูกรบกวนโดยการเคลื่อนไหวของเขาจนหลับมาสนิท ลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง

เห็นคนมา เธอก็ยิ้มอย่างดีใจ ยืนขึ้นเอนไปด้านหน้าอย่างอ่อนแอ เข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

“สามี……ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”

พูดจบ ก็หมดสติ

จอมพล：“……”

เยี่ยมมาก สามารถจำได้แบบนี้！

ยามตกใจ

คุณจอมพลแต่งงานเมื่อไหร่？

ตั้งแต่คุณจอมพลท่านนี้พาผู้หญิงคนนี้เข้ามาพักที่หมู่บ้านนี้ เหล่าสาวๆที่ส่วนกลางมักจะพูดคุยอย่างบ้าผู้ชายว่า ใครจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นแม่เลี้ยงของเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลจรัสพิบูรณ์

ดูเหมือนว่า คุณผู้หญิงท่านนี้มาก่อนจะได้ก่อน

จอมพลต้องอุ้มเธอขึ้นมา：“ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมพาเธอเข้าไปเอง”

“อ้อๆ โอเค”

ยามได้สติคืนมาอย่างรวดเร็ว หลังจากช่วยวางกระเป๋าเดินทางแล้ว ก็ออกไป

ทันทีที่วันวิวาห์เห็นจอมพล ก็พยายามที่จะเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขา：“หนาว……หิว……”

เธอพึมพำโดยไม่รู้ตัว