เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 325

ตอนที่325ของขวัญ​สองชิ้นที่เหมือนกัน1

เขาหนักใจอยู่พักหนึ่ง​ รู้ดีว่ายังไงปัญหานี้ก็ไม่มีวันหาข้อสรุปไม่ได้

ทำได้เพียงปล่อยมือ……

รถกำลังวิ่งอย่างเงียบๆ​ ภายใต้ค่ำคืนฤดูหนาว

เธอหันออกไปมองด้านนอกรถต่อ​ มองแสงไฟทีละดวงๆที่แวบผ่านดวงตา​ สายตาเธอเจ็บปวด​ แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมหันกลับไปมองเขาแม้แต่น้อย……

ที่จริงแล้ว​ วินาทีที่เธอได้ยินว่าเขากับเฟยเอ๋อจะหมั้นกัน

หัวใจของเธอ​ ก็แหลกสลายไม่มีชิ้นดี

เพิ่งจะรู้ว่า​ กู้ฮอนนะกู้ฮอน เป่หมิงโม่เป็นหายนะในชีวิตเธอจริงๆใช่ไหม

ด้วยเหตุนี้​ เธอจึงไม่ให้เวลาตัวเองได้เสียใจอีกแล้ว​ เธอไปทุ่มเทกับผลงานหนังสือเล่มที่สองจะดีเสียกว่า……

ดังนั้น​ เธอถึงไปเดทกับชูหยุนเฟิง เธองอยากทำให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้

ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ไปคิดเรื่องเสียใจพวกนั้น

แต่ทำไม​​ เขาต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายด้วย

ทันใดนั้น​ หิมะก็ตกนอกหน้าต่าง

ทับถมเป็นชั้นๆ​เหมือนขนห่านสีขาว​ ที่ไร้ซึ่งวี่แววแม้แต่น้อย

เหมือนเธอจะได้ยินเขาพูดข้างๆหูว่า——

“ฮอน เธอเป็นแม่ของลูกฉัน​ เธอควรจะรู้ว่า​ การกระทำทุกอย่างของเธอมันมีความเกี่ยวข้องกับเป่หมิงโม่คนนี้ด้วย…...ไม่ว่าจะเป็นยังไง​ ฉันหวังว่าเธอจะไม่เข้าไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นอีก……”

“……” เธอยังคงนิ่งเงียบ

เลือดไหลซึมออกมาจากหัวใจ

เขาสามารถไปแต่งงานกับผู้หญิง​คนอื่นได้​ แต่กลับไม่อนุญาต​ให้เธอไปยุ่งกับผู้ชาย​……

นี่คือนิสัยเลวร้ายของเป่หมิงโม่​ คือชอบใช้ตรรกะของตัวเอง

น้ำเสียงของเขาดูอึดอัดเล็กน้อย​ ดูพยายามอดกลั้น​ ดูไม่ค่อยกล้าพูด: “ถ้าหาก…...ถ้าหากเธอต้องการข้อมูลไปเขียนหนังสือเล่มที่สองจริงๆ​ ฉันสามารถ…...ฉันสามารถเป็นแบบให้ผลงานของเธอได้นะ……”

นั่นคือการประนีประนอมครั้งสุดท้ายของเขา

ต้องรู้ว่า​ คนที่อยู่ในตระกูลสูงศักดิ์​ และสูงส่งอย่างคุณชายเป่หมิง นึกไม่ถึงเลยว่าจะยอมเป็นต้นแบบของชายโฉด​ นั่นคงเป็นการตัดสินใจที่แน่วแน่แล้ว​ เขาทิ้งเกียรติ​ของตัวเองไปแล้วถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้

แต่ว่า——

“ฉันไม่ต้องการ”

เธอตอบกลับอย่างไม่ไยดี​ และเด็ดเดี่ยว​

รถขับกลับมายังบ้านเช่าของเธอ

เธอสะพายกระเป๋า​ เดินขึ้นไปขั้นบนโดยไม่พูดไม่จา

ในตึกเก่าหลังนี้​ หลังจากที่เป่หมิงโม่ซื้อตึกทั้งหลังไปแล้ว​ ผู้อยู่อาศัยทั้งหมดจึงทยอยย้ายออกไป​

ดังนั้น​ บ้านจึงเงียบอย่างน่ากลัว

เขาเดินตามหลังเธอไปเงียบๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบ​ แม้แต่จะหันไปมอง​ เธอก็ไม่หันกลับไปมองเขาเลย

จนเธอควักกุญแจออกมา​ แล้วเปิดประตูห้อง——

เข้าไปข้างใน

ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู​ เขาก็เข้ามาขวางประตูไว้อย่างรวดเร็ว——

“เดี๋ยวก่อน”

เธอมองเขาด้วยสายตาโกรธ​

“ย้ายไปอยู่กับฉัน​ ได้ไหม” ในเสียงต่ำของเขา​ มี​ความอ้อนวอนที่แสนเหนื่อยล้าแฝงอยู่”

เธอเบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ​ เหมือนกำลังฟังเรื่องตลกอยู่อย่างนั้น​ “ไม่ได้”