เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 338

ตอนที่ 338 รู้ตัวเมื่อสายไป2

กู้ฮอนหัวเราะอย่างเอือมระอา คนเรามักจะเป็นแบบนี้แหละ มารู้คุณค่าของสิ่งที่เคยมี ก็ตอนที่เสียมันไป หากไม่เป็นแบบนี้ หยูฟืนจะรู้ตัวหรือเปล่า?

แต่เธอรู้ตัวช้าเกินไปเสียแล้ว!

บางครั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ ก็จะกลายเป็นบาดแผลที่ติดอยู่ในใจตลอดไป

ไม่ว่าจะเยียวยาอย่างไรก็ตาม รอยแผลก็ไม่อาจจางหายไป!

เธอจะตั้งหน้าตั้งตารอดูจุดจบของตระกูลกู้!

เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมบอกกับตัวเองว่า “กู้ฮอน ทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว! ต่อจากนี้ไป เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง! ”

เธอยืนตรงขึ้นมา ก่อนจะก้าวขาออกเดินพร้อมรอยยิ้ม เพื่อต้อนรับชีวิตที่จะมีลูกๆ มาอยู่ข้างกาย......

*

หน้าประตูโรงเรียนผู้ดีที่ดีที่สุดในเมืองA มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่

ช่วงเวลาเลิกเรียน

เฉิงเฉิงเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากโรงเรียน

หยางหยางกำลังเล่นวิ่งไล่จับกับเด็กผู้หญิงสองสามคน

เป่หมิงโม่นั่งมองอยู่ในรถ พอเห็นภาพนี้สีหน้าก็หม่นลงอย่างเสียไม่ได้

ฉิงฮัวรีบเปิดประตูรถลงจากห้องคนขับ และเดินไปรับคุณชายน้อยทั้งสอง

“เอ๊ะ คุณลุงฉิงฮัว ทำไมวันนี้เป็นลุงมารับพวกผมล่ะครับ?” หยางหยางโบกมือลาเด็กสาวเหล่านั้นพลางถามฉิงฮัว

เฉิงเฉิงเห็นพ่อของเขานั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่ตรงริมถนนทันที

“ผมมารับคุณชายน้อยทั้งสองคนไปที่ที่หนึ่งน่ะครับ” ฉิงฮัวตอบกลับไป

“ไปไหนครับ?” หยางหยางถามอย่างสงสัย

“ไปบ้านคุณกู้ฮอนครับ......” ฉิงฮัวตอบอย่างราบรื่น เพราะเขารู้ว่าต้องตอบแบบนี้เท่านั้น คุณชายน้อยทั้งสองถึงจะยอมนั่งรถคันเดียวกันกับเจ้านายของเขา

“ว้าว ไปบ้านแม่เหรอครับ? สุดยอดไปเลย!” หยางหยางตาเป็นประกายในทันที

“จริงเหรอครับ?” เฉิงเฉิงถามอย่างตื่นเต้น

“จริงครับ เชิญคุณชายน้อยทั้งสองขึ้นรถเถอะครับ......”

พอฉิงฮัวพูดจบปุ๊บ ก็เห็นหยางหยางชายตามองไปยังรถที่จอดอยู่ริมถนนคันนั้น

ก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณพ่อตัวดีก็อยู่ด้วยเหรอครับ? เขาก็จะไปบ้านแม่พร้อมเราเหรอครับ?”

ฉิงฮัวหันไปมองเป่หมิงโม่ที่นั่งอยู่ในรถ “เอ่อ......ใช่ครับ......”

“เพราะอะไรครับ? เขาก็มีคุณน้าประหลาดคนนั้นแล้วนี่ ทำไมต้องมาแย่งคุณแม่กับพวกเราอีก?”

ฉิงฮัวมองหยางหยางอย่างจนปัญญา “เรื่องนั้น......คุณชายน้อยหยางหยางขึ้นรถไปถามด้วยตัวเองเลย ดีไหมครับ?”

“เชอะ! ไม่เอาหรอก!” เห็นได้ชัดว่าหยางหยางยังคงโกรธอยู่ “คุณลุงฉิงฮัวครับ พวกเราขอนั่งรถอีกคันไปบ้านคุณแม่นะครับ คุณลุงช่วยนำทางให้ด้วยนะครับ!”

“คือ......” ฉิงฮัวหันกลับไปมองเป่หมิงโม่อย่างลำบากใจ

พอหันกลับมา ก็เห็นเฉิงเฉิงโบกแท็กซี่คันหนึ่งแล้ว