บทที่885 แน่นอนว่าฉันโกรธ
เธอคือหลานสาวที่ตัวเองเลี้ยงมากับมือ แล้วตวนมู่อ้าวเทียนจะไม่ปวดใจได้ยังไงกันล่ะ
แต่พอนึกถึงเรื่องพวกนั้นที่ทำเธอทำ ตวนมู่อ้าวเทียนก็รู้นึกว่าชื่อเสียงของตัวเองทั้งหมดถูกทำให้ตกต่ำจนถึงที่สุดแล้ว เขาโกรธจนเตะเธอออก
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าปู่ ฉันไม่มีหลานสาวอย่างเธอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธออีกแล้ว! ”
ตวนมู่เสว่โดนเตะออก เธอรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกมาก เธอรู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก ถ้าเกิดว่าเธอขาดที่กำบังของตระกูลตวนมู่ไปแล้ว เธอก็จะเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ต่อไปนี้ก็จะไม่มีอะไรอีกแล้ว
ไม่คิดเลยว่าเดินหมากพลาดไปนิดเดียว จะทำให้เธอตกมาอยู่ขั้นนี้ได้
หางตาของเธอเหลือบไปเห็นตวนมู่เจ๋อที่ยืนอยู่ข้างๆ ตวนมู่เสว่ก็รีบพุ่งเข้าไปกอดขาของเขาไว้
“ พี่ พี่ขา ช่วยฉันขอร้องคุณปู่หน่อย ฉันคือเสี่ยวเสว่น้องสาวของพี่นะ…..ฮือๆๆ พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กนะ พี่รักเสี่ยวเสว่มากที่สุดแล้ว ฉันรู้แล้วว่าผิด ต่อไปจะไม่กล้าทำผิดอีกแล้ว”
ตวนมู่เจ๋อที่ถูกเธอกอดขา ก็ไม่ได้เตะเธอออกอะไรแบบนั้น เขาเพียงแค่มองเธออย่างแผ่วเบา
เห็นใบหน้าที่ร้องไห้ฟูมฟายของเธอ ตาก็บวม แถมแก้มที่โดนตวนมู่อ้าวเทียนตบไปเมื่อกี้ก็เริ่มจะบวมขึ้นมาแล้ว มุมปากก็มีเลือดออก
ดูเหมือนว่ากำลังอยู่ในสภาวะที่ยากลำบากมาก
เขาจ้องเธออยู่แบบนั้นสิบวินาทีเต็ม ในที่สุดสายตาของตวนมู่เจ๋อก็ส่อประกายความทนไม่ได้ เขาหลับตา สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา “ปล่อย”
ตวนมู่เสว่:“……พี่ พี่??? พี่ไม่รักเสี่ยวเสว่แล้วเหรอ? ”
ตวนมู่เจ๋อไม่มีทางเลี่ยง “ปล่อยก่อน”
ตวนมู่เสว่ส่ายหน้าอย่างดื้อรั้น แทนที่จะปล่อยเธอกลับกอดแน่นกว่าเดิม นี่คือความหวังสุดท้ายของเธอแล้ว ถ้าเกิดว่าเธอปล่อยจริงๆล่ะก็ เธอต้องโดนไล่ออกจากตระกูลตวนมู่อย่างแน่นอน
เธอไม่ยอมปล่อยมือ ตวนมู่เจ๋อก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่หันหน้าไปมองตวนมู่อ้าวเทียน
“คุณปู่”
ตวนมู่อ้าวเทียนทำเสียงฮึดฮัด พูดอย่างดุร้าย “อาเจ๋อ ถ้าเกิดว่าแกจะช่วยขอร้องให้เธอล่ะก็ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ปู่ตัดสินใจแล้ว ว่าไม่มีหลานสาวแบบนี้! ”
ตวนมู่เจ๋อ: “แต่ว่าคุณปู่……”
“ถ้าเกิดว่าแกพูดอะไรอีกล่ะก็ แกก็ออกจากตระกูลตวนมู่ตามเธอไปเลย ฉันตวนมู่อ้าวเทียนก็จะถือซะว่าไม่มีลูกหลานอย่างพวกแก ต่อไปถ้าฉันตายก็ไม่ต้องกลับมาหาฉันอีก! ”
พอพูดจบ ตวนมู่อ้าวเทียนก็หันหลังเดินขึ้นชั้นบนไป แผ่นหลังของเขาที่จากไปดูจริงจังมาก
“คุณปู่……” ตวนมู่เสว่ตะโกนเรียกเขาอย่างปวดใจ แต่ว่าชายชราก็ไม่หันกลับมามองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
พอเขาไปแล้ว ตวนมู่เสว่ก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง
ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในห้องนั่งเล่นก็มีเสียงของตวนมู่เจ๋อดังขึ้นมา
“ไม่ต้องร้องแล้ว ตอนนี้คุณปู่กำลังโกรธมาก ช่วงนี้เธอไม่ต้องอยู่ที่บ้านชั่วคราวแล้วกัน”
พอได้ยินดังนั้น ใบหน้าของตวนมู่เสว่ก็ตกตะลึงทันที เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงุนงง “พี่ ปู่ไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ เหรอ? แล้วต่อไปฉันจะทำยังไง? พี่ช่วยเสี่ยวเสว่ขอร้องให้หน่อยได้ไหม? ”
“เมื่อกี้เธอเองก็เห็นแล้ว ถ้าจะไปอ้อนวอนตอนนี้ก็เท่ากับว่ารนหาที่ตาย” ตวนมู่เจ๋อพูดนิ่งๆ
“แล้วจะไม่ให้อ้อนวอนงั้นเหรอ? หรือว่าฉันต้องออกจากตระกูลตวนมู่แล้วจริงๆ? ” ตวนมู่เสว่ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
“ก่อนหน้านี้พี่เตือนเธอว่ายังไง? ตอนนี้มาเสียใจแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่