เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 898

บทที่ 897 สลบไป

ในตอนที่เสียงผู้ชายดังมาจากด้านล่าง สักพักก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

หัวใจของเธอเต้นแรง รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว

เธอเพิ่งจะหลอกล่อตวนมู่เสว่ได้แล้ว ตอนนี้จะแหวกหญ้าให้งูตื่นเหรอ

เธอกำลังจะหันไปพูดกับตวนมู่เสว่ แต่ตวนมู่เสว่ก็เสียสติไปแล้ว พอเขาคิดถึงตอนที่โดนหานมู่จื่อหว่านล้อม แถมยังทำให้ซาบซึ้งถึงขั้นน้ำตาไหล เขาก็รู้สึกอายแทนตัวเอง

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะหลอกเขาได้

อีกทั้ง คนพวกนั้นก็มาถึงที่นี่แล้ว เขาต้องโดนจับได้แน่ๆ

ไม่นะ ฉันต้องไม่โดนจับ

ในสมองของตวนมู่เสว่เลยเหลือแค่ความคิดเดียว

ผลักเธอลงไป

หากผลักเธอลงไป ทุกคนก็จะวุ่นวายกัน เธอจะได้ใช้โอกาสนี้ในการหลบหนี เธอจะหนี หนีไปบ้านตระกูลยู่ฉือ

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา ตวนมู่เสว่ไม่ลังเลสักนิด เธอยื่นมือไปผลักหลังของหานมู่จื่อ แล้วก็รีบวิ่งหนีไป

หานมู่จื่อไม่มีโอกาสที่จะได้พูด หากเธอโดนผลักตรงตำแหน่งนี้ รอบข้างก็ไม่มีอะไรให้จับยึด ดูแล้วต้องตกลงไปแน่ๆ เธอจึงหลับตาแล้วใช้มือป้องกันหน้าท้องเอาไว้

ไม่นะ……

กว่าจะได้โอกาสนี้มาไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าหากต้องสูญเสียไปตอนนี้ ต่อไปเธอจะชดใช้บาปยังไง

ในขณะที่หานมู่จื่อคิดว่าตัวเองต้องล้มไปแล้วแน่ๆก็ได้มีมือคู่หนึ่งมารองรับเธอไว้ ลมหายใจที่คุ้นเคย เมื่อหานมู่จื่อเปิดตา ก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งที่ลึกซึ้งและเศร้าหมอง

ดวงตาที่นิ่งและเย็นชาในวันธรรมดาไม่นิ่งเฉยอีกต่อไป มันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล มือที่จับเธอไว้ถึงแม้จะมีกำลัง แต่มันก็สั่นอยู่เบาๆ การหายใจที่ถี่เร็วแสดงให้เห็นว่าเขาเสียพลังและกังวลมากแค่ไหนในขณะนี้

ขนตาของหานมู่จื่อสั่นเล็กน้อย รีบคว้าเสื้อคลุมสีขาวของเขาด้วยความตกใจ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับพูดไม่ออกสักคำ ไม่เพียงเท่านี้ ตาของเธอยังพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ต่อมาเธอก็เป็นลมล้มไปในอ้อมอกของเย่โม่เซิน

สองคนเจอกัน ไม่ทันได้พูดอะไร หานมู่จื่อก็เป็นลมล้มพับในอ้อมกอดของเขาซะแล้ว

เย่โม่เซินขมวดคิ้วและอุ้มเธอขึ้นมา

“ตามไป เขาวิ่งไปทางนั้น”

เฉียวจื้อพาคนจำนวนหนึ่งรีบตามขึ้นไปชั้นบน หลัวลี่ที่วิ่งตามมาเห็นหานมู่จื่อจึงหยุดลง มองดูเธอด้วยความหอบ

“มู่จื่อเหรอ ประธานคะ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ ”

เย่โม่เซินหันไปมองบุคคลนั้น เขาจำใบหน้านี้ไม่ได้ แต่เมื่อเห็นเธอกังวลขนาดนี้คิดว่าคงเป็นเพื่อนของมู่จื่อ แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็หันไปตอบง่ายๆ “ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล”

พูดจบ เย่โม่เซินอุ้มเธอขึ้นมา แล้วหันเดินกลับไปชั้นล่าง

หลัวลี่พยักหน้า แล้วหันตามไปอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากเดินไปสองก้าว เธอมองไปที่ร่างชายรูปร่างสูงใหญ่สง่างามคนนั้น แล้วเธอก็หยุดลงอีกครั้ง

ช่างเถอะ ถึงแม้จะเป็นห่วงมู่จื่อ แต่ยังไงเขาก็เป็นประธานของบริษัท เธอไม่คุ้นเคยกับเขาสักนิด เมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดจะคุยกับเขา เพราะตนเองเป็นแค่พนักงานระดับเล็กๆคนหนึ่ง

จะตามไปตอนนี้ก็รู้สึกแปลกๆ

เธอตามเฉียวจื้อมา ก็ควรจะตามเฉียวจื้อไปจับตัวคนร้ายด้วย

ในส่วนของมู่จื่อ เห็นเย่โม่เซินเป็นห่วงเธอขนาดนี้ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก

เมื่อยืนหยัดดังนั้น หลัวลี่ก็ค่อยๆหมุนตัวแล้ววิ่งตามทางที่เฉียวจื้อไป

ตวนมู่เสว่ผลักมู่จื่อแล้วก็รีบวิ่งหนีไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่