เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 876

บทที่ 875 ยืนกรานกระต่ายขาเดียว

คนคนนี้ ในเมื่อชอบเอาเรื่องนี้มาพูดต่อหน้า หานมู่จื่อรู้สึกว่าถ้ายังพูดอะไรกับเขาต่อไปอีกละก็ ตัวเธอเองก็จะมีแต่ถูกเขาเอาเปรียบ

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงขัดจังหวะการสนทนานี้ในทันที และเปลี่ยนหัวข้อโดยตรง "พวกเรากลับกันก่อนเถอะ"

ที่นี่นับว่าอยู่ไม่ไกลจากชุมชนนัก อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเย่โม่เซินถึงหาเธอเจอ

ถึงอย่างไรก็ตามหานมู่จื่อก็ยังคงมีความกังวลใจเล็กน้อย ในเมื่อเธอออกมาตั้งแต่เช้าตรู่ และตามที่เย่โม่เซินโทรศัพท์หาเธอ แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรไปบ้าง

แล้วถ้าถึงตอนนั้นเขามาถามตัวเธอเองล่ะ?

เธอจะต้องพูดอะไรอีก?

หรือว่า จะบอกความจริงดีล่ะ?

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปาก ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ก็ถูกเย่โม่เซินจูงมือเดินไปหน้า เธอคิดไปพักหนึ่ง อันที่จริง ... เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไร และเดิมทีก็เป็นความทรงจำที่เย่โม่เซินสูญเสียไปก่อนหน้านี้ ถ้า ... เขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างได้จริงๆ หรือนึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา

งั้นเธอก็... พูดความจริงเลยดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

เย่โม่เซินขับรถรถยนต์ออกมา ขณะที่เขาพาหานมู่จื่อ ขึ้นรถ เมื่อเห็นเธอกังวลใจในตอนเตรียมตัวที่จะ เข้าไปนั่งบนรถนั้น ก็ยื่นมือออกมาเพื่อป้องกันศีรษะของเธอกระแทกด้านบน เพื่อป้องกันไม่ให้ศีรษะของเธอกระแทก

หานมู่จื่อทางนี้ยังคงนึกคิดเรื่องนี้อยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เข้ามาใกล้ชิดตัวเธอ ตอนที่กลับมามีสติขึ้นมา หานมู่จื่อก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่ถูกขยายใหญ่นับครั้งไม่ถ้วนต่อหน้า

เธอถึงกับผงะ

ใบหน้าหล่อเหลาที่เข้ามาใกล้ๆทำให้หานมู่จื่อสะดุ้งและการหายใจของเธอเริ่มรีบร้อนขึ้นมา "คุณ คุณจะทำอะไร?"

ดวงตาเรียวยาวหรี่ลงเล็กน้อย กลายเป็นส่วนโค้งที่สวยงามเป็นพิเศษ ริมฝีปากบางของเย่โม่เซิน กระดกขึ้นมา "เข็มขัดนิรภัย"

หลังจากพูดจบ เขาก็เอื้อมมือออกไปและรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

หลังจากรัดเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้วนั้น เขาก็ไม่ได้ถอยออกไปเพราะเหตุนี้ กลับกลายเป็นเอนตัวเข้าไปใกล้ทีละนิด และสามารถได้ยินเสียงหายใจของทั้งสองคน

“เหม่อลอยอะไรอยู่?”

หานมู่จื่อ "... ไม่มีอะไร"

เธอ เคลื่อนย้ายสายตา และถือโอกาสหันหน้าไปทางอื่น

และในวินาทีถัดมา เย่โม่เซินก็บีบคางของเธอ บังคับให้ใบหน้าของเธอหันเข้ามา ทำให้หานมู่จื่อ อดไม่ได้ที่จะมองไปยังสายตาของเย่โม่เซิน

“ จะจะทำอะไร?” เพราะว่าอยู่ใกล้กันมากเกินไป ก็ขนาดรูขุมขนบนใบหน้าที่ละเอียดของเขาหานมู่จื่อก็สามารถมองเห็นได้ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในเมื่อคืนที่ทำให้คนหน้าแดงและใจเต้นแรงนั้น หัวใจของหานมู่จื่อเริ่มเต้นกระทบร่างกายของเธออย่างใจไม่แข็งพอ ราวกับว่าอยากจะแยกออกจากร่างกายของเธอ

“ เหม่อลอยจนถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมาบอกว่าไม่มีอะไรอีก ?”

เย่โม่เซินลดเสียงลงลึก เสียงของเขาแหบแห้งลงหลายระดับ“ ตลอดทางมานี้คุณเหม่อลอยมากี่ครั้งแล้ว กำลังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่เหรอ?”

จี๊ด—

ใบหน้าของหานมู่จื่อเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว ยื่นมือออกไปผลักเขาอย่างแรง "คุณพูดอะไรมั่วซั่ว รีบขับรถของคุณไปเถอะ "

หลังจากที่เธอผลักเย่โม่เซินออกไปแล้วนั้น ก็รีบหันหน้าไปทางหน้าต่างรถทางนั้นแล้ว ไม่กล้าที่จะสบตากับเย่โม่เซินอีกแล้ว

หลังจากที่ภายในรถเงียบไปไม่นาน ในที่สุดรถก็ออกตัวแล้ว

ในไม่ช้า ทั้งสองคนก็กลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่หานมู่จื่อ ทำเมื่อกลับถึงบ้านก็คือถอดรองเท้า โดยไม่ได้พูดกับ เย่โม่เซินสักคำ โดยที่รีบเข้าไปในห้องครัวโดยทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเดินเร็วเกินไป จนทำให้ตำแหน่งบางอย่างเจ็บปวด ตอนนี้เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นท่าทางการเดินของเธอก็แปลกไปขึ้นมา

ดูเหมือนว่าจะมีดวงตาที่ร้อนแรงจ้องมองเธออยู่จากทางด้านหลัง หานมู่จื่อไม่กล้าที่จะหยุดฝีเท้าลงและทำได้เพียงอดทนเดินท่าแปลกๆนี้ เข้าไปในห้องครัวตามปกติ จากนั้นก็ปิดประตูห้องครัวดังปั้ง

ปั้ง!

เย่โม่เซินที่ยืนอยู่ตรงโถงทางเดินมองดูฉากนี้ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูของห้องครัว เขาก็เอื้อมมือไปแตะจมูกตามจิตใต้สำนึก

ทำไมอยู่ห่างกันขนาดนี้ แต่เขากลับมักจะมีภาพลวงตาว่าประตูนั้นกระแทกจมูกตรงของเขาล่ะ?

หลังจากประตูห้องครัวปิดลงนั้น หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าในที่สุดตัวเธอเองก็มีเวลาส่วนตัวสักที ท่าทางที่รักษาไว้ในเมื่อสักครู่นี้ได้พังทลายลงไปในทันที เธอลูบไปที่เอวเบา ๆ ฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก