สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 414

บทที่ 414 ของขวัญ

เย้นหว่านกลับมาที่ห้องแล้วพบเสี่ยวฮวน

เธอถามอีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ: "เสี่ยวฮวน พี่ชายฉันไม่อยู่บ้านสองวันแล้ว เธอรู้ไหมว่าเขากำลังทำอะไรอยู่"

เสี่ยวฮวนส่ายศีรษะ "คุณชายกำลังยุ่งกับงานนอกบ้าน สาวใช้ที่บ้านอย่างฉันไม่รู้หรอกค่ะ"

คำตอบที่คาดหวัง

เธอพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจและปล่อยให้เสี่ยวฮวนลงไป

แค่ความวิตกกังวลในใจก็แย่ลง

ในเวลาคล้ายกัน โห้หลีเฉินก็ยุ่งเหมือนเย้นโม่หลินซึ่งไม่ได้กลับบ้าน และดูเหมือนว่ากงจืออวีได้ปิดบังอะไรกับเธอ ทั้งสามเรื่องติดกัน ต้องหมายความว่าพวกมันเกี่ยวข้องกัน

แต่ไม่มีใครยอมบอกเธอ

ยิ่งฉันยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

ตลอดทั้งวัน โห้หลีเฉินติดต่อเธอนับครั้งได้

เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อถึงตอนเย็นเธอก็ไม่เคยคิดว่า โห้หลีเฉินจะมาตามหาเธอ

เธอรีบไปอาบน้ำและใส่ชุดนอนแล้ว นอนลงบนเตียง

เธอพลิกดูหน้าเว็บอย่างเบื่อหน่าย มองเวลาและรอข้อความราตรีสวัสดิ์ที่โห้หลีเฉินจะส่งตรงเวลา

ตอนห้าทุ่มไม่มีคำติดต่อมา

เย้นหว่านมองไปที่กล่องข้อความที่ยังไม่ได้รับการแจ้งเตือน ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อยและหัวใจของเธอก็เต้นแรง

เธอปลอบใจตัวเอง บางทีเขาอาจจะยุ่งเกินไปที่จะตรงต่อเวลา

ดังนั้นเธอจึงรออีกครั้ง แต่จนถึงห้าทุ่มสิบเอ็ดก็ยังไม่มีการแจ้งเตือนของข้อความ

คืนนั้นฝันดีดูเหมือนว่าคืนนี้จะไม่มี

หัวใจของเย้นหว่านจมดิ่งลงครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าถูกขังอยู่ในก้นทะเลด้วยมือที่มองไม่เห็น ทำให้เธอเกือบจะเสียชีวิต

ความกังวลตลอดสองวันที่ผ่านมารุมเร้าเข้ามาในหัวใจของฉัน สิ่งที่เขาซ่อนไว้ ความละเลยและความเฉยเมยต่อเธอ การวางสายโทรศัพท์อย่างไม่ไยดีของเขา

คำพูดของเสี่ยวฮวน ขึ้นสมองของเย้นหว่านโดยอัตโนมัติ

"ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะชอบของใหม่และขยะแขยงของเก่า และพวกเขาก็ต้องการความสดใหม่ คุณโห้ที่จีบคุณอยู่ บางทีเขาอาจจะหลงใหลในตัวคุณเฉยๆ ผู้ชายอย่างเขาที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครมาก่อนตามธรรมชาติ เต็มใจที่จะตามจีบคุณแต่เมื่อจีบติดแล้ว ความหลงใหลนั้นก็จะจางหายไป "

เย้นหว่านไม่เชื่อแต่ในเวลานี้เมื่อฉันคิดถึงคำเหล่านี้ ก็รู้สึกเศร้าใจเป็นพิเศษ

เธอยังสงสัยในแง่ร้ายด้วยซ้ำว่าความสนใจของโห้หลีเฉิน ที่มีต่อเธอนั้นจางหายไปอย่างที่เสี่ยวฮวนพูดจริงๆหรือเปล่า ...

"คลิก"

ทันใดนั้นมีเสียงเล็กนิดดังขึ้น และหน้าต่างที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

เย้นหว่านผงะไปชั่วขณะและเมื่อเขามองด้วยความประหลาดใจเขาก็เห็นร่างสูงของโห้หลีเฉิน ปรากฏตัวขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ในตอนกลางคืน

เขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำ ลมยามค่ำคืนพัดแรงมากจนเปื้อนให้ตัวเขาเต็มไปด้วยลมและน้ำค้างแข็ง

เย้นหว่านจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า หัวใจที่แทบจะเยิ้มหย่อนลงเล็กน้อยแล้วลอยขึ้นช้าๆ

โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เย้นหว่าน ดวงตาของเขาลึกขึ้น

หลังจากนั้น เขาถือหน้าต่างด้วยมือข้างเดียวและพลิกตัวเข้ามาในห้อง การกระทำคล่องแคล่วเรียบร้อย

เขาเอาขายาว ๆ ของเขาออกก้าวไปหาเธอ

ลมหายใจที่คุ้นเคยพร้อมกับลมหนาวพุ่งเข้าหา ทำให้ความหนักอึ้งใจของเย้นหว่านกลายเป็นความคับแค้นใจในเวลานั้น

เธอจ้องเขาตาแดงด้วยความเสียใจมาก "คุณมาทำอะไรที่นี่ ว่างแล้วเหรอ?"

โห้หลีเฉินมองไปที่การปรากฏตัวของลูกสาวตัวน้อยของเย้นหว่านและหัวใจของเขาก็อ่อนลง

เขาถอดเสื้อกันหนาวออกนั่งบนขอบเตียงเอื้อมมือไปโอบกอดเธอแน่น

“ หลายวันไม่ได้เจอกัน คิดถึงเหรอ”

เสียงทุ้เต็มไปด้วยการเอาอกเอาใจและความยิ้ม

สิ้นคำพูดนั้นฟังดูลวนลามอย่างไร้หัวใจ

เธอน้อยใจมาหลายวันแล้ว ทำไมเขาทำเป็นปกติ? ยังมีอารมณ์ล้อเล่นเธออีก เห็นไม่มีความสุขเขาก็มีความสุข?

เย้นหว่านผลักเขาออกไปอย่างโมโห และหันหน้าไปไม่มองเขา

"ฉันไม่ได้คิดถึงคุณ ฉันขอให้คุณไม่มา ฉันสบายดีอยู่คนเดียวได้"

"แต่ผมคิดถึงคุณ ผมจึงรีบมาหาคุณแล้ว"

โห้หลีเฉินจ้องไปที่เย้นหว่านเสียง ต่ำของเขาเต็มไปด้วยความปรนเปรอ