สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 694

บทที่ 694 ความดุดันของโห้หลีเฉิน

ระหว่างที่พูด โห้หลีเฉินก็พาเย้นหว่านมาถึงห้องอาหาร

คุณป้าและฉู่ฉู่ก็เดินพวกเขามาติด ๆ

เห็นได้ชัดว่าบ้านของเวนเดลล์เป็นบ้านของผู้ที่ร่ำรวยและมีเกียรติ ห้วยลานบ้านที่ดูใหญ่โต ห้องหับที่มากมาย ห้องอาหารที่ดูออกแบบให้ดูกว้างขวาง

ตรงกลางก็เป็นโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ บนโต๊ะวางเรียงไปด้วยอาหารเป็นสิบ ๆ อย่าง ดูเยอะแยะและน่ารับประทาน

คนที่ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องนานอย่างเย้นหว่าน แค่เห็นก็รู้สึกอยากกินจนน้ำลายไหล

เย้นหว่านมองโต๊ะอาหารที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ อย่างตื่นเต้น จู่ ๆ คุณป้าก็โผล่มาแบบไม่ถูกเวลาเท่าไหร่นัก ก่อนจะมาขวางหน้าเธอเอาไว้

คุณป้ากวาดตามองเย้นหว่านอย่างรังเกียจ แล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้ามามองโห้หลีเฉินอย่างยิ้มแย้มราวกับสุนัขที่พยายามประจบประแจงเจ้าของของมันอยู่ก็มิปาน

" คุณโห้ คุณไปทานข้าวเถอะค่ะ ฉันจะดูแลคุณเย้นให้เอง "

มารยาทของจีน แขกต้องตามใจเจ้าภาพ

ถึงแม้เขาจะเกลียดคุณป้าแค่ไหน แต่ที่แห่งนี้ก็เป็นบ้านของหล่อน จะนั่งตำแหน่งไหนก็คงต้องเกรงใจเจ้าบ้าน

เย้นหว่านไม่อยากก่อเรื่อง จึงหันหน้าไปพูดกับโห้หลีเฉิน " ให้มันเป็นไปตามที่เธอบอกเถอะค่ะ "

โห้หลีเฉินเม้มปาก ลังเลไปชั่วขณะ จึงค่อย ๆ ปล่อยมือจากที่จับรถเข็น

คุณป้ารีบเดินไปรับรถเข็นเอาไว้

เธอโค้งตัวให้โห้หลีเฉินอย่างมีมารยาท แล้วค่อย ๆ พาเย้นหว่านออกไปจากโต๊ะอาหาร แล้วย้ายตำแหน่งไปเป็นอีกมุมหนึ่งของห้องอาหารแทน

เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจ ว่าหล่อนพาเธอมาที่นี่ทำไม

ขณะที่กำลังมึนงง ก็เหลือบไปเห็นฉู่ฉู่กำลังปูพรมบนพื้น และก็มีเด็กสาวที่เคยช่วยเย้นหว่านเข้ามาช่วยปูด้วยอีกคน ท่าทางของทั้งสองคนวางกับข้าวสามจานลงบนพื้นอย่างคล่องแคล่ว

เป็นจานกับข้าวที่ประกอบด้วยผักสีจืดชืดทั้งสามจาน

เพิ่มมาจากนั้นก็เป็นข้าวขาวหนึ่งห่อใหญ่ ๆ และจานใส่ข้าวอีกสี่จาน

คุณป้าหยุดชะงัก ก่อนพูดกับเย้นหว่านด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้างว่า " ลงมา กินข้าว "

พูดจบเธอก็เดินดุ่ม ๆ นำไปก่อน แล้วนั่งขัดสมาธิลงไปบนพรม จากนั้นหยิบจานข้าวขึ้นมาแล้วเริ่มกิน

เย้นหว่านจ้องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตาโต รู้สึกมึนงงกับภาพตรงหน้า

ตรงนู้นไม่ใช่ว่ามีโต๊ะกินข้าวตั้งอยู่หรอกเหรอ ทำไมพวกเธอต้องนั่งกินข้าวบนพื้นอย่างน่าเวทนาเช่นนี้ด้วยล่ะ

ว่าแต่ ทำไมต้องกินข้าวบนพื้นกันนะ

พอหันไปมองโต๊ะอีกรอบ โต๊ะก็ใหญ่โต ทำไมถึงนั่งกันแค่สามคน เวนเดลล์กับเด็กชายอีกสองคน

โห้หลีเฉินที่ยืนอยู่อีกข้าง ก็ยังไม่ได้นั่งลง แต่สายตายังคงมองไปที่เย้นหว่านอย่างเงียบ ๆ ที่แสดงถึงความแปลกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เวนเดลล์เป็นคนที่ค่อนข้างพิถีพิถันและเฉลียวฉลาด เขายิ้มและอธิบาย

" คุณโห้อยากเห็นเป็นเรื่องแปลกไปเลย มันเป็นธรรมเนียมของคนที่นี่ ผู้หญิงไม่สามารถนั่งกินข้าวบนโต๊ะได้ "

โห้หลีเฉิน " ....... "

เย้นหว่าน " ....... "

ธรรมเนียมของที่นี่ทำให้เธอรู้สึกว่าตรรกะในการใช้ชีวิตของเธอเริ่มลงไปถึงจุดต่ำสุดแล้ว

ฐานะของผู้หญิงที่นี่ดูต่ำต้อยและน่าเวทนาได้ถึงเพียงนี้เลยหรือ

คุณป้ากินอาหารได้รวดเร็วมาก แค่ไม่กี่วิ กับข้าวสามจานเล็ก ๆ ก็ถูกกินไปแล้วอย่างละครึ่ง

หล่อนยังคงกินต่อไปเรื่อย ๆ ขณะกินก็มองเย้นหว่านอย่างไม่ค่อยพอใจในเวลาเดียวกัน

" เธอจะยืนเหม่ออะไรอยู่มิทราบ จะกินหรือไม่กิน "

พูดไป เธอก็ใช้ตะเกียบคีบอาหารคำโต กับข้าวในนั้นมีจานหนึ่งที่เห็นได้ว่าเหลืออยู่เพียงก้นจาน " ฉันได้ยินว่าข้างนอกนั่น ชายหญิงก็กินอาหารด้วยกันบนโต๊ะ แต่เมื่ออยู่กับพวกเราที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น "

"มาถึงที่นี่ เธอก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงแบบเรานักหรอก เพราะฉะนั้น เวลาจะกินข้าว ก็ต้องมานั่งกินแบบพวกเรา

น้ำเสียงที่พูดมาดูหนักแน่น ราวกับมันคือสัจธรรมที่เกิดขึ้น

เย้นหว่านตกตะลึงจนพูดไม่ออกสักคำเดียว

หันไปอีกรอบ ฉู่ฉู่กับเด็กสาวก็เริ่มกินอาหารกันแล้ว รวมผู้หญิงอีกคน เพียงชั่วพริบตา ทั้งสามคนกินอาหารจนเหลือเพียงแค่ก้นจาน