สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 811

ฉู่ฉู่ก้มหน้าด้วยแก้มแดงเรื่อ มุมปากกลับยกขึ้นอย่างอดไม่ได้ มีความสุขเกินจะปกปิด

เย้นหว่านเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนั้น จึงวางใจลงได้ในที่สุด

ทว่าหลังจากที่ฝ่ายชายผู้นี้ของประเทศเบียนหนานขอแต่งงาน ธรรมเนียมที่ในคืนนั้นจะต้องตามฝ่ายชายไปยังเรือนหอในบ้านของเขา ก็ยังทำให้เธอรู้สึกยากจะอธิบาย

ค่อนข้างสงสัย หลังจากกลับไปก็ตรงเข้าหอ งั้นพวกพิธีแต่งงานจะมีไหม?

คงจะเป็นไปตามประเพณีท้องถิ่นสินะ

แต่ไม่ว่ายังไง วันนี้ฉู่ฉู่ จะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดอย่างแน่นอน

ระหว่างที่คิดฟุ้งซ่าน เซอร์ยุนซีก็จับมือของฉู่ฉู่ เดินมายังเบื้องหน้าเย้นหว่าน

“เสี่ยวหว่าน”

เซอร์ยุนซีมองตรงไปที่เย้นหว่าน บนใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มของเขาอย่างเคย “เธอจะไปแล้วเหรอ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับเซอร์ยุนซี อารมณ์ของเย้นหว่านก็ค่อนข้างซับซ้อนอยู่ไม่มากก็น้อย

จากความยุ่งยากที่พยายามหลีกหนีมาตั้งแต่ในตอนแรก สู่ความปรองดองที่ถูกเขาช่วยเหลือไว้ระหว่างทาง จนถึงตอนนี้ เขาพบรักแท้ และปล่อยเธอไป

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซอร์ยุนซี ราวกับได้เห็นแบบนั้นเป็นครั้งแรก มันผ่าเผยและเบิกบาน

กลับมีความรู้สึกที่ต่างกันมากมายขึ้นอีก

เย้นหว่านพยักหน้าเบาๆ “ฉันควรกลับบ้านแล้ว”

แววตาของเซอร์ยุนซีหมองลง แล้วพูดติดตลกทันที

“ที่จริงฉันควรจะกอดลาเธอสักหน่อย แต่ว่า ฉันไม่อยากให้ฉู่ฉู่หึงน่ะ งั้นช่างมันก็แล้วกันนะ”

เมื่อถูกพูดถึงตัวเอง แก้มของฉู่ฉู่ก็แดงขึ้นมาทันที

เธอแย้งอย่างเขินอาย “ฉันหึงที่ไหนกัน ฉันไม่หึงหรอก”

เซอร์ยุนซีเลิกคิ้ว เอ่ยอย่างมีเลศนัย

“ไม่หึงงั้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะกอดเย้นหว่านแล้วนะ?”

น้ำเสียงนั้น ราวกับต้องการจะกอดอย่างแนบชิดอย่างนั้นทีเดียว

ฉู่ฉู่รู้สึกแปลกๆ เธออ้าปากไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือไม่พูดดี

คนทั้งหมดต่างงุนงง

เซอร์ยุนซีมองท่าทางแบบนั้นของเธอ แววตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนเหมือนกับจะล้นออกมา

เขาชอบท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้นของฉู่ฉู่มาก ไม่ว่าดูยังไงก็น่ารักมาก

เย้นหว่านมองการโต้ตอบกันและกันของทั้งสองคน รู้สึกว่าอยู่ๆ ก็มาเห็นคนพลอดรักกัน จึงอดกลั้นอยู่เล็กน้อย

เซอร์ยุนซีนั้นเคยเสียเปรียบมาก่อน ดังนั้นถึงจงใจมาพลอดรักโชว์เพื่อแก้แค้นเธอรึไง?

ไร้เดียงสาชะมัดเลย!

ระหว่างห้วงความคิดแขนข้างหนึ่งก็พาดลงบนไหล่ของเย้นหว่านแล้วกอดเธอไว้ รั้งเธอถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แผ่นหลังแนบติดบนแผงอกกว้างของชายหนุ่ม

แขนของโห้หลีเฉินโอบเย้นหว่านไปครึ่งตัว ร่างสูงใหญ่ราวภูเขานั้นแผ่ปกคลุมเธอไว้

สีหน้าของเขาเย็นชา ก่อนเอ่ยกับเซอร์ยุนซีด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“ร่ำลากันเสร็จแล้วใช่ไหม? งั้นก็ล่าก่อนล่ะ”

เซอร์ยุนซีมุมปากกระตุก จะอำลาเสร็จแล้วได้ยังไง เขานั้นคำกล่าวอำลาอย่างเป็นทางการสักคำก็ยังไม่ได้พูดเลย

โห้หลีเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ไม่เจริญตาเขาเลย ไม่ถูกกับเขาเลยสักนิด

แต่เขาดันถูกโห้หลีเฉินโอ้อวดมาตั้งนานขนาดนั้น

คิดแล้วก็โมโห

เซอร์ยุนซีขบฟันพูด

“พวกเธอจะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ ถึงตอนนั้นฉันจะไปร่วมงานแต่งของพวกเธอแน่นอน”

ในเมื่อโห้หลีเฉินไม่อยากเห็นเขา เขาก็กลับอยากจะป้วนเปี้ยนอยู่ต่อหน้าเขาและเย้นหว่าน ให้เขาอกแตกตายไปเลย

โห้หลีเฉินเหลือบมองเซอร์ยุนซีอย่างเย็นเยียบ “ฉันไม่ได้คิดจะเชิญนายหรอกนะ”

เซอร์ยุนซี “......!” โห้หลีเฉินมารยาทสุภาพบุรุษที่นายมีล่ะ?

เมื่อเห็นท่าทางของเซอร์ยุนซีที่โกรธจนหน้ากลายเป็นสีเขียวแล้ว เย้นหว่านก็จนใจ ผู้ชายสองคนนี้นี่ไม่ถูกกันสุดๆ เลย

แม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ประมาทศัตรูแล้ว แต่ความขัดหูขัดตา ดูเหมือนว่าไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงมันได้

เย้นหว่านรีบเอ่ยขึ้น