ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 5

หยวนชิงหลิงปรับตัวให้เข้ากับความมืดได้แล้ว จู่ๆเมื่อมีแสงส่องเข้ามาที่ดวงตาของนาง นางจึงเอื้อมมือออกไปบังโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ได้ยินเสียงคุกเข่าลงบนพื้น ฉีมามาคุกเข่าลง "พระชายา ข้าไม่มีตาม้าตาเรือกล่าวโทษผิดคน ท่านโปรดเมตตาช่วยหั่วเกอด้วยเถอะเจ้าค่ะ"

"พยุงข้าหน่อย!" หยวนชิงหลิงค่อยๆวางมือลงและพูดด้วยเสียงแหบ

ฉีมามารีบวางตะเกียงลงเพื่อช่วยประคองหยวนชิงหลิง เมื่อนางเห็นรอยเลือดที่หลังหยวนชิงหลิงก็รู้ว่าเป็นแผลจากการถูกโบย นางจึงลังเลเล็กน้อย ลึกๆแล้วยังคงเกลียดผู้หญิงคนนี้อยู่ในใจ แต่บางทีสิ่งที่หั่วเกอพูดอาจเป็นความจริง?

"พระชายายืนขึ้นได้หรือไม่?"

"ถือกล่องยาของข้าไป!" หยวนชิงหลิงรู้ว่าฉีมามาเกลียดนางมาก แต่นางยอมเต็มใจที่จะคุกเข่าอ้อนวอนอาจเป็นเพราะหั่วเกอแย่แล้วจริงๆ ดังนั้นจึงไม่สนใจว่าคนอื่นจะเห็นกล่องยาของนาง

"เจ้าค่ะๆ!" ฉีมามาเดินไปหยิบกล่องยาขึ้นมาและหันมาช่วยพยุงนาง

หยวนชิงหลิงก้าวไปข้างหน้าเพียงหนึ่งก้าวก็รู้สึกเจ็บระบมที่สะโพกและขา เพิ่งออกมาจากประตูก็เหงื่อออกโซมกาย นางเจ็บปวดจนปากสั่น

"พระชายา... "

"อย่าพูดมากเลย ไป!" หยวนชิงหลิงกัดฟันอดกลั้นความเจ็บปวด

นางคิดว่าการช่วยคนเป็นเรื่องของความบริสุทธิ์ใจ แต่ว่าตอนนี้การช่วยหั่วเกอทำให้นางมีความคิดเป็นอื่นแอบแฝง นั่นก็คือนางต้องการซื้อใจคนกลับมา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

"ไม่ตายหรอก"

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงมองไปที่ฉีมามาโดยไม่รู้ตัว ฉีมามาถือตะเกียงไว้ในมือข้างหนึ่งและพยุงนางไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ฉีมามาไม่ได้พูดอะไร เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงมองนาง หน้าผากของนางก็ย่นและรีบพูดอย่างรวดเร็ว "พระชายาเจ็บปวดมากจนเดินไม่ไหวหรือเปล่าเจ้าคะ?"

น้ำเสียงนั้นต่างออกไป

เสียงของฉีมามานั้นเป็นเสียงคนแก่ แต่เสียงที่นางเพิ่งได้ยินนั้นเป็นเสียงใสราวกับเสียงเด็ก

หยวนชิงหลิงส่ายหัวช้าๆและได้ยินเสียงบางอย่างในหูอีก คราวนี้นางไม่ได้ยินว่าพูดอะไรเพียงแต่แยกแยะทิศทางของเสียงนั้นได้ มันเป็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในสวน

มีนกสองตัวกระพือปีกบินสูงไปจากต้นไม้

เป็นเสียงของนกเหรอ? เฮ้อ นางคงสับสนมากจนคิดไปเองว่ามีคนพูด

เมื่อนางมาถึงลานบ้าน หยวนชิงหลิงก็ได้ใช้เรี่ยวแรงของนางจนหมดแล้ว ขาทั้งสองข้างของนางสั่นเทา แต่นางไม่สามารถแม้แต่จะนั่งลงพักผ่อนได้

"พวกเจ้าออกไปก่อน!" หยวนชิงหลิงพูดกับฉีมามาและลู่หยา

ฉีมามาลังเลเล็กน้อย นางยังไม่เชื่อใจหยวนชิงหลิง

"ข้าขออยู่ช่วยที่นี่ด้วย"

หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึง "เช่นนั้นเจ้ามาเป็นคนรักษา"

ฉีมามาเห็นว่าหั่วเกอตัวร้อนนอนหมดสติไม่รู้สึกตัว คิดว่าอย่างไรก็ถึงที่สุดแล้วจึงยอมให้ "เช่นนั้นข้ากับลู่หยาจะรออยู่ข้างนอก หากพระชายามีอะไรก็สั่งข้าได้เลยนะเจ้าคะ"

ในใจนางกลับคิดว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับหั่วเกอเป็นอะไรไป นางจะสู้จนตัวตาย

ลู่หยายังคงอยากพูดอะไรบางอย่าง ฉีมามาจึงลากนางออกไป

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "ปิดประตูและอย่าแอบดู ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น"

"ไม่กล้าแอบมองเจ้าค่ะ" ฉีมามากล่าวพลางปิดประตู

หยวนชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเคลื่อนตัวไปช้าๆพร้อมกับกล่องยา

นางเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของหั่วเกอ อุณหภูมิที่มือนางแตะได้อยู่ที่อย่างน้อยสี่สิบองศา

หยวนชิงหลิงให้ยาลดไข้แก่เขาเม็ดหนึ่งก่อนแล้วจึงฉีดยาให้เขา

นางแกะผ้าก๊อซออกจากแผล แผลแดงและบวม ด้านบนมีอะไรเหนียวๆเหมือนผงยา นางขูดออกมาแล้วคลึงดู มันคือผงซานชี

แผลอักเสบจนเป็นหนองแล้ว กลับยังใช้ผงซานชีทาอีก แล้วจะไม่ให้แผลอักเสบและติดเชื้อได้อย่างไร?

หยวนชิงหลิงโกรธมาก หมอไร้จรรยาบรรณทำร้ายคนอื่น

นางทำความสะอาดแผลให้หั่วเกออีกครั้ง เอาผงซานชีที่ผสมปนเปไปกับเลือดออกทั้งหมดแล้วปิดแผลด้วยผ้าก๊อซ

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว นางก็เหนื่อยมาก นางเอนลงกับโต๊ะเพื่อพักผ่อน นางรู้ว่าการกระทำของนางนั้นดูไม่งามนัก แต่นางไม่สนใจอีกต่อไป