ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 6

นางรู้สึกแยกไม่ออกระหว่างความเป็นจริงและโลกแฟนตาซี นางจึงผลักกล่องยากล่องยากลับไปไว้ใต้เตียงอย่างสั่นๆ เพียงแต่ในขณะที่กล่องยาเข้าไปใต้เตียงนั้นมันก็หายวับไป

นางไม่กล้าหายใจเป็นเวลาสามวินาที เอื้อมมือไปคลำสัมผัสที่ใต้เตียงก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย

นางตัวสั่นเทิ้ม ค่อยๆคลานขึ้นไปบนเตียงและหอบหายใจอย่างหนัก

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้อยู่นอกเหนือจากขอบเขตความรู้ความเข้าใจของนางแล้ว ทั้งความรู้ทางวิชาชีพหรือความรู้ที่ไม่ใช่ทางวิชาชีพของนางต่างก็ไม่สามารถให้คำตอบให้แก่นางได้ มนุษย์เมื่อมีสิ่งที่ไม่รู้ต่างก็ย่อมมีความกลัวและนางก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว

ประตูถูกผลักเปิดออกพร้อมกับเสียงดัง "ปัง" หยวนชิงหลิงยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าเป็นใครก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศเย็นชาที่แทรกเข้ามารอบตัว เพียงรู้สึกเจ็บหนังศีรษะแล้วนางก็ถูกโยนลงจากเตียงลงไปที่พื้น

"เจ้าแกล้งตายเพื่อหลอกข้าหรือ? เจ้าไปตายเสียเดี๋ยวนี้หรือไม่

ก็ไสหัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าวังไปกับข้า" เสียงเย็นเยียบดังขึ้นเหนือศีรษะของนางและพลิกตัวนางอย่างหยาบคาย หลังโดนพื้น ความเจ็บปวดนี้ทำให้นางตัวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ยังไม่ทันที่จะสูดลมหายใจเข้า คางของนางถูกมือแข็งราวกับเหล็กหนีบอย่างแรง แรงนั้นแทบจะบดคางของนางจนแหลกละเอียด

ดวงตาที่เจ็บปวดของนางสบเข้ากับดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเขา ใบหน้าเย็นชาดูถูกและแสดงความเกลียดชังอย่างไม่มีปิดบัง "ข้าขอเตือนเจ้า อย่าได้เล่นตุกติกเป็นอันขาด หากเจ้าพูดเรื่องเหลวไหลต่อหน้าพระพันปีอีก ข้าจะเอาชีวิตเจ้า"

หยวนชิงหลิงเจ็บมากจนรู้สึกโกรธ ชีวิตคนในสายตาของพวกเขามันไร้ค่าหรือ? นางได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยนางไป

นางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดของนางจับผมของเขาแล้วดึงลงมาคุกเข่าแล้วกระแทกศีรษะเข้ากับใบหน้าของเขา ด้วยการกระทำนี้นางเอาชีวิตเข้าแลกคิดโจมตีเป็นครั้งสุดท้าย

ฉู่อ๋องอวี่เหวินฮ่าวคิดไม่ถึงว่านางจะกล้าตอบโต้กลับ และยังเอาหัวของนางมาโขก เขาไม่ทันได้หลบจึงโดนกระแทกเสียจนหน้ามืดและเวียนหัวไปชั่วขณะ

หยวนชิงหลิงแทบจะเป็นลมแล้ว แต่ก็กัดฟันอดทน ใช้โอกาสก่อนที่เขาจะฟื้นคืนสติ นางคุกเข่าบนหลังมือ เลือดไหลออกจากปากและผมยาวของนางก็ตกลงราวกับบ้าคลั่งไปแล้ว "ท่านทำอะไรอย่าให้เกินไปนัก ทำไมจึงต้องกลั่นแกล้งข้าขนาดนี้ด้วย!"

ฝ่ามือของเขาฟาดลงบนใบหน้าของนาง

ศีรษะของนางเอียงไปอีกข้าง ภาพด้านหน้ามืดดำ นางได้ยินเพียงเสียงฉีมามารีบก้าวเข้ามาอย่างเลือนราง "ท่านอ๋องโปรดเมตตาด้วยเจ้าค่ะ!"

แต่ฉู่อ๋องไม่ได้ปราณีนางเลย มีอีกฝ่ามือฟาดลงไปอีก หลังจากที่เขาโกรธจนคลั่งแล้วเขาก็เห็นเลือดที่อยู่ด้านหลังของหยวนชิงหลิงและกล่าวอย่างเย็นชา "ทำแผลให้นาง เปลี่ยนเสื้อผ้า พันแผลให้แน่นแล้วเอาน้ำแกงจื่อจินให้นางกินเพื่อให้นางทนได้สักครึ่งวัน"

หยวนชิงหลิงเห็นรองเท้าบู๊ตสีดำปักด้วยดิ้นทองค่อยๆห่างออกไปจากคลองสายตา ลมหายใจของนางค่อยๆผ่อนคลายลง

ฉีมามาและลู่หยาก้าวเข้ามาพยุงนางขึ้น ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเพียงช่วยประคองนางไปนอนคว่ำที่เตียง ตอนที่พวกเขาตัดเสื้อผ้าของนางออกพวกเขาก็ตกใจอย่างมาก

ลู่หยาพูดด้วยเสียงสะอื้น "โบยสามสิบที พวกเขาไร้ความปรานีจริงๆ พวกเขาโบยจริงๆ"

"รีบไปเอาน้ำร้อน ผงยาและทำน้ำแกงจื่อจินมา!" ฉีมามาสั่งอย่างใจเย็น

หยวนชิงหลิงเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่โดนตัดเสื้อออก มันทำให้เนื้อที่ติดกับเสื้อผ้าถูกดึงไปด้วย ร่างกายของนางสั่นสะท้าน แต่นางไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลยสักคำ ราวกับมีไฟเผาในลำคอของนางและนางก็พูดออะไรไม่ออกเลยสักคำ

ล้างแผล ขูดเลือดออกและทายา นางอดทนกับกระบวนการทั้งหมดนี้อย่างเงียบๆราวกับมันเป็นเพียงฝันร้ายและนางจะสบายดีเมื่อนางตื่นขึ้นมา

นางได้ยินลู่หยาถาม "มามา จะให้ดื่มน้ำแกงจื่อจินจริงๆหรือ?"

"ดื่มเถอะ หากไม่ดื่มเข้าไปเกรงว่างจะรักษาชีวิตไว้ไม่ได้แล้ว" ฉีมามาถอนหายใจหลังพูดจบ

"แต่น้ำแกงจื่อจินนี้... "

"อย่าพูดมาก รีบพยุงพระชายาขึ้น"

หยวนชิงหลิงถูกยกขึ้นราวกับด้วยผ้าฝ้ายขาดๆและของเหลวอุ่นๆก็ถูกเทเข้ามาในปากของนาง มันขมมาก นางเกือบจะสูญเสียความสามารถในการกลืนของนาง

"ดื่มเถอะเจ้าค่ะ พระชายา ดื่มมันเข้าไปแล้วจะดีขึ้น" ฉีมามากระซิบข้างหูนาง

หยวนชิงหลิงรีบกำจัดความเจ็บปวดนี้และทนดื่มมันลงไปจนหมด

หลังจากดื่มยาลงไปแล้ว นางรู้สึกถึงความอบอุ่นในท้องซึ่งทำให้นางรู้สึกสบายขึ้นมาก

ฉีมามากระซิบเบาๆ "พระชายา รอท่านกลับมาจากวังแล้วข้าจะค่อยๆดูแลร่างกายของท่าน ตอนนี้หลับตาพักผ่อนสักครู่เถอะเจ้าค่ะ สักครู่เดียวก็ยังดี"

หยวนชิงหลิงหลับตาลง เพียงรู้สึกว่าในสมองมีพลุดอกไม้ไฟระเบิดออกมาไม่หยุดและมีเสียงที่ยุ่งเหยิงบางอย่างดังสะท้อนออกมา