ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 7

กล่องเล็กๆนั้นมีขนาดประมาณครึ่งกำปั้น มันไม่ใช่อย่างอื่นเลยมันคือกล่องยาของนางที่หายไป

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? ทำไมกล่องยาถึงหดเล็กลงและมาซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของนาง?

ร่างกายที่ชาของหยวนชิงหลิงขนลุกซู่ขึ้นมา

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังของนาง นางจึงรีบยัดกล่องยาจิ๋วกลับเข้าไปในแขนเสื้อ

"ข้าจะไปส่งพระชายาเจ้าค่ะ" ลู่หยาพยุงนาง "เดี๋ยวข้าจะขอความเมตตาจากท่านอ๋องให้ทรงอนุญาติให้ข้าตามท่านเข้าวังไปด้วย"

หยวนชิงหลิงจิตใจสับสนวุ่นวาย ไม่รู้เลยว่าลู่หยาพูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าเอออออย่างขอไปทีแล้วจึงตามนางออกไป

ลอดผ่านซุ้มประตูหลายบาน ไปตามทางเดินแล้วเดินไปสักพักก่อนจะถึงประตูทางเข้าหน้าจวน

รถม้าพร้อมรออยู่ที่ประตู อวี่เหวินฮ่าวไม่ได้นั่งในรถม้า แต่อยู่บนหลังม้างามสีดำ

เขาสวมชุดสีม่วงและครอบผมหยกทอง ใบหน้าบึ้งตึงของเขามืดมนเหมือนสภาพอากาศมืดครึ้ม เมื่อเห็นนางมา สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธอย่างที่อดรนทนไม่ไหว เพียงชำเลืองมองอย่างเฉยเมยและจากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา "เตรียมออกเดินทาง"

"ท่านอ๋อง ต้องการให้ข้าตามเข้าวังไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?" ลู่หยารวบรวมความกล้าถามขึ้น

อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่ลู่หยาและกล่าวว่า "ก็ดี หากไทเฮาถามเรื่องเข้าหอขึ้นมา เจ้าจะได้เป็นพยานได้"

มีคนรับใช้เกือบสิบคนส่งเข้าวังอยู่ที่หน้าประตูจวน ทังหยางก็อยู่ที่นั่นด้วย อวี่เหวินฮ่าวพูดแบบนี้ต่อหน้าพวกเขาโดยไม่สนใจว่าหยวนชิงหลิงจะต้องอับอายแค่ไหน

หยวนชิงหลิงไม่ได้มีการแสดงออกใดๆ กล้ามเนื้อของนางแข็งมาก ไม่ว่าจะอับอายแค่ไหนนางก็ไม่สามารถแสดงออกได้ว่านางรู้สึกอับอาย

ลู่หยาช่วยประคองนางขึ้นในรถม้า ในชั่วขณะที่ม่านปิดลง นางก็ช้อนตาขึ้นและเห็นดวงตาที่แสดงความเกลียดชังของอวี่เหวินฮ่าวและสายตาซ้ำเติมของเหล่าคนรับใช้

นางหลับตาลงหายใจเข้าลึกๆ ประโยคนั้นของอวี่เหวินฮ่าวดังขึ้นข้างหูของนาง

หยวนชิงหลิงเจ้าของร่างเดิมหน้าตาสะสวยมาก อวี่เหวินฮ่าวต้องเกลียดนางมากแค่ไหนกันจึงต้องใช้ยาเพื่อเข้าหอกับนาง?

สำหรับเจ้าของร่างเดิมแล้ว นี่เป็นความขายหน้าเพียงใดกัน?

ไม่น่าแปลกใจที่นางจะเลือกหนทางแสวงหาความตาย

นางพยายามอย่างหนักเพื่อทำให้จิตใจมั่นคงและค่อยๆทำความเข้าใจกับความทรงจำของเจ้าของเดิม

เป็นเวลาอยู่นานกว่านางจะถอนหายใจออกมาเบาๆและลืมตาขึ้น

ที่แท้ที่อวี่เหวินฮ่าวเกลียดนางขนาดนี้ก็มีเหตุผล

เจ้าของร่างเดิมนั้นหากใช้คำว่าหมกมุ่นและดื้อด้านก็คงไม่ได้เกินเลยไปนัก เมื่อได้พบอวี่เหวินฮ่าวตอนนางอายุได้สิบสามปี นางก็สาบานว่าจะแต่งงานกับเขาให้ได้ หากทั้งสองรักกันมันก็คงจะเป็นเรื่องสวยงาม แต่คนที่อวี่เหวินฮ่าวชอบกลับเป็นฉู่หมิงฉู่ยแห่งตระกูลฉู่ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายเจ้าของร่างเดิมวางแผนใส่ร้ายว่าอวี่เหวินฮ่าวล่างเกินนางในงานเลี้ยงวันเกิดขององค์หญิง ชื่อเสียงของลูกผู้หญิงสำคัญกว่าทุกสิ่ง องค์หญิงไม่มีทางเลือกอื่นจึงต้องรายงานเรื่องนี้ต่อองค์ฮ่องเต้ ฉู่อ๋องถูกประณามว่าเป็นคนหื่นกาม ทั้งยังต้องละทิ้งนางผู้เป็นที่รักและมาแต่งงานกับนาง

ในตอนที่รัชทายาทยังไม่ได้ถูกสถาปนา อวี่เหวินฮ่าวมีชื่อเสียงโด่งดังตั้งแต่อายุยังน้อยแล้วยังเคยทำความดีความชอบในการสงคราม เดิมทีจักรพรรดิให้ความสำคัญกับเขามาก ตอนนี้ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะได้เป็นรัชทายาท

ทำลายอนาคตและความรักของคนอื่นจะไม่ใช่ความผิดมหันต์ได้อย่างไร? ไม่น่าแปลกใจที่เขาจะเกลียดนางเข้ากระดูกดำและทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้นางอับอาย

หยวนชิงหลิง ความทุกข์ทรมานของเจ้าล้วนเป็นผลมาจากตัวเจ้าเอง

ด้วยเสียงเกือกม้าดังเข้ามาในหูของนาง หยวนชิงหลิงเพียงรู้สึกชาวาบในหัวใจ การเกิดใหม่ในอีกโลกหนึ่งทำให้นางเจ็บปวดซ้ำๆและนางไม่รู้ว่านางจะต้องทำอย่างไรดีไปชั่วขณะ

นางล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อและลูบกล่องยาที่จู่ๆก็เล็กลง ในใจก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

ลมแรงมากจนผ้าม่านสะบัด นางเห็นด้านหลังของอวี่เหวินฮ่าวที่กำลังขี่ม้า แข็งแกร่งและมุ่งมั่น ผมสีเข้มและปิ่นหยกทองส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงตะวัน