ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 137

เจียงหรูเยว่ตัวสั่น จากนั้นสีหน้าของนางก็ซีดเผือด

“ไม่ ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนี้...” นางโบกมือปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

เหตุใดกู้โม่หานถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้? !

เขา หรือว่าเขาจะไม่คิดว่า ที่นางพูดนั้นถูกต้อง?

ทุกคนต่างก็ตกใจเช่นกัน

นี่พวกนางเห็นผีกลางวันแสกๆ หรือ

พวกนางถึงได้ยินกู้โม่หานช่วยพูดแทนหนานหว่านเยียนเช่นนี้? !

แม้แต่หนานหว่านเยียนเองก็ประหลาดใจเช่นกัน

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายอย่างกู้โม่หานจะช่วยพูดแทนนาง?

ดูเหมือนว่าการเดินทางไปยังค่ายทหารครั้งนั้นจะไม่ถือว่าไร้ประโยชน์

ถือว่าเขาจะยังมีความซาบซึ้งในบุญคุณอยู่

รูม่านตาของหยุนอี่ว์โหรวสั่นสะท้าน ดวงตาของนางลุกโชนด้วยความอิจฉาริษยา

แต่นางระงับความเกลียดชังในใจไว้ บนใบหน้ายังคงยิ้มบาง รีบกล่าวโทษเจียงหรูเยว่

“ท่านอ๋องพูดถูก คุณหนูเจียง ห้ามพูดเรื่องไร้สาระ พระชายาคือภรรยาเอกของท่านอ๋อง และเป็นนายหญิงของจวนอ๋องอี้เจ้าพูดเช่นนี้ ก็ถือว่ากำลังดูถูกทุกคนในจวนอ๋องอี้ด้วย”

นางคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะช่วยพูดแทนหนานหว่านเยียน แต่ไม่เป็นไร อีกไม่นานหนานหว่านเยียนก็จะต้องตายแล้ว ดังนั้นให้นางดีใจสักพัก

กู้โม่หานมองเจียงหรูเยว่อย่างเย็นชา แผ่รังสีกดดันอย่างรุนแรง

เจียงหรูเยว่หดตัวลงและตัวสั่นเทา หยุนอี่ว์โหรวนางชั่วร้ายคนนี้ ถึงขั้นกล้าพูดเช่นนั้นกับนาง!

นางโมโหมาก ในขณะที่กำลังจะเริ่มด่าว่าหยุนอี่ว์โหรว ด้านหลังก็มีเสียงอันเคร่งขรึมของหนานหว่านเยียนดังขึ้นมา “ดูเหมือนว่า ข้าจะมาสายไป?”

พอได้ยินน้ำเสียงนี้ เจียงหรูเยว่ก็นึกถึงสิ่งที่หนานหว่านเยียนพูดข้างหูของนางที่งานเลี้ยงในวันนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความขุ่นเคืองในใจของนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

นางเม้มปากแล้วมองไปข้างหลัง แล้วเห็นหนานหว่านเยียนสวมชุดสีดำ บุคลิกท่าทางสง่างาม ทุกการขมวดคิ้วและทุกรอยยิ้มเหมือนดอกบัวสีดำที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

กู้โม่หานเห็นรูปลักษณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงของนาง ดวงตาของกู้โม่หานก็เป็นประกายด้วยความประหลาดใจและความตกใจ

หยุนอี่ว์โหรวเห็นเช่นนั้น มือทั้งสองข้างของนางก็จิกเนื้อแน่น ในใจยังคงสงบนิ่ง

ก็แค่ช่วงเวลาที่สวยงาม มักจะปรากฏเพียงระยะเวลาอันสั้นเท่านั้นเอง แล้วอย่างไรล่ะ?

หนานหว่านเยียนเหลือบมองไปทางเจียงหรูเยว่ที่ไม่เต็มใจและอิจฉาริษยา ก่อนจะยิ้มเยาะ “คุณหนูเจียงดูเหมือนว่าจะลืมบทเรียนจากงานเลี้ยงในวันนั้นไปแล้ว?”

เจียงหรูเยว่โกรธมาก แต่ยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและพูดว่า “หม่อมฉันไม่ทราบว่าพระชายากำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

เรื่องในงานเลี้ยงวันนั้นเป็นความอัปยศที่สุดของนาง!

การกระทำของหนานหว่านเยียน ทำให้พอกลับถึงบ้านนางก็ถูกเจียงไท่ฟู่ลงโทษให้คุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน!

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ นางก็รู้สึกโมโหมาก!

หนานหว่านเยียนดวงตาเย็นชา น้ำเสียงของนางเยือกเย็น “เจอข้าต้องคุกเข่าเคารพสามครั้ง เรื่องนี้ เจ้าลืมไปแล้วหรือ?”

เจียงหรูเยว่ไม่อยากยอมแพ้