Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 135

"ตีให้หลังลายเลยแม่ ตอนเด็กประคบประหงมมันดีนัก โตมาเลยเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ชอบขู่ชาวบ้าน-_-"

(ก็พ่อเรานั่นล่ะ!..เลี้ยงลูกโอ๋ทุกคน! ว่าแต่อยู่ไหนใบไม้ อยู่กับเจแปนรึป่าว?)

"คอนโดค่ะ เจแปนก็กำลังมาที่นี่...." ฉันเว้นช่วงสักพัก เพราะตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเจแปนและบอกเธอมาที่นี่ไคล์อยู่ด้วย

"แม่..หนูคิดว่าสักพักอิไม้น่าจะตามมา แม่มาสแตนบายก้านมะยมรอที่นี่สิ..ได้เจอมันแน่-_-"

(โอเค แค่นี้แหละ..ต้นไม้ถึงเมื่อไหร่ส่งข่าวมาด้วย)

"ค่ะ"

ติ๊ง~ ฉันเดินยิ้มออกจากลิฟต์ และตรงไปแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง เข้าไปปุ๊บก็นั่งไขว่ห้างที่โซฟา..มือข้างนึงเล่นโทรศัพท์..มืออีกข้างลูบท้อง เหอะขำ!..มีใครทะเลาะกับแฟนแล้วชิวแบบกูบ้างวะ

ครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งเลื่อนโทรศัพท์เล่น เปิดดูรูปที่เจแปนส่งมาทีละรูป..ทีละรูป ไอ้ดอกไม้นั่น..ก็ดอกไม้ที่อีกวางมันเคยลงเฟสที่สิงคโปร์นั่นแหละ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแปลกใจคือ

ข้อความอีกวาง..มันบอกว่ามันรู้เรื่องจากคณะกรรมการ

งงว่ะ คณะกรรมการบอกเรื่องนี้กับอีกวางได้ไง?! การสอบวินัยปกติมันต้องเป็นความลับนะเว้ย ที่สำคัญนะ..เจแปนด่ามันมันไม่ตอบด้วย?! อีกวางมันต้องการอะไรจากสังคมวะ? โกรธที่ตกงาน..ก็เลยส่งรูปพวกนี้มาปั่นคนหัวอ่อนอย่างเจแปนเหรอ?

มึงตกงานสองอาทิตย์แล้วนะอีผี

กริ๊ง~ กริ๊ง~ ฉันตกใจสะดุ้ง..เมื่อมีคนกดกริ่งหน้าห้องเสียงดัง ก่อนจะลุกขึ้นอ้อยอิ่ง..เดินไปเปิดประตูอย่างไม่สบอารมณ์

ขณะที่เปิด..มือที่จับโทรศัพท์อยู่ก็เลื่อนฟีดดูไปด้วย กลิ่นน้ำหอมหวานๆที่เดินผ่านเข้าห้อง..ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจแปนมา แต่พอจะดันประตูปิดเท่านั้นแหละ ประตูมันก็ฝืดๆเหมือนมีคนดันไว้

ฉันจึงรีบละสายตาจากจอโทรศัพท์..เงยหน้ามองทันที

เฮ้ย! อิไคล์ อิไม้!! เจแปนชักศึกเข้าบ้านเหรอวะ!

"เจแปนทำไมพามันมาด้วย?-_-!"

"เจแปนโดนประกบตั้งแต่ข้างล่างแล้วค่ะ TT" ฉันถอนหายใจหงุดหงิด ก่อนจะปล่อยมือจากลูกบิดประตู แล้วหันไปยืนกอดอกมองผู้ชายโง่ๆสองคนแทน

"ขึ้นมาทำไม?-_-"

"ขึ้นมาง้อ" ไคล์ตอบฉัน ส่วนอิไม้มันเงียบ..และมองหน้าเจแปน

"ป้า เราจะไม่ทะเลาะกันข้ามวันเหมือนครั้งที่แล้ว...มันไม่ดีนะ มันทรมาน" ฉันถอนหายใจทำเป็นหูทวนลม..แต่มือน่ะรีบไลน์ไปบอกแม่กับป้าสวย ว่าสองคนนี้มันมาถึงฉันห้องแล้ว

จนเจแปนพูดขึ้นมา

"กัปตัน กวางบอกว่าวันนั้น..อีกนิดเดียวก็จะสวิงกิ้งกันแล้ว จริงไหมคะ?" ฉันหันขวับไปมองเจแปนตกใจ ไคล์กับอิไม้ก็เช่นกัน

"จะ..จะบ้ารึไง? เธอเชื่อเหรอ? กวางหมั่นไส้เธอ..กำลังปั่นให้เราทะเลาะกันนะ..."

"กัปตันเคยสวิงกิ้งไหมคะ?" ให้ตายเถอะ! ยัยเด็กซื่อ! ฉันฟังคำถามเจแปนแล้วถึงกลับกุมขมับ รู้สึกอายแทนชะมัด!! กูว่ากูตรงแล้วนะ แต่คำแบบนี้..กูไม่กล้าถามจริงๆ

"ใครจะเคย! เธอน่ะ..อย่าหัว เอ่อ.อย่าไปฟังคนอื่นให้มาก"

"ไม่ได้ฟัง ไม่เชื่อ แค่อยากรู้..เพราะถ้าไม่มีมูลกวางคงไม่พูดออกมา" อิไม้เหมือนจะประสาทแดก มันดูหงุดหงิดเมีย..แต่ไม่กล้าด่าไม่กล้าเถียง ส่วนไคล์ยืนเงียบ..เขามองฉันตาละห้อยเหมือนแมวน้อยอยากนม

เมื่อไหร่แม่กับป้าสวยจะถึงวะ...ฉันอยากเห็นเด็กโข่งมันโดนฟาดหนักๆ

"เข้ามาก่อนสิ-_-" เจแปนหันมองฉันทันที..มองด้วยความสงสัย เมื่อฉันก้าวถอยหลังหลบให้สองคนนั้นเข้ามา ก่อนเธอจะขยับมายืนข้างๆฉัน..มองอิไม้กับไคล์เหมือนพวกมันเป็นโจรห้าร้อย

จนฉันต้องรีบกระซิบบอกเธอ

"วันนี้ เธอรอเก็บเศษก้านมะยมได้เลย.." เจแปนเกาหัวงงๆ..งงเป็นสองเท่า แต่ฉันไม่สามารถอธิบายอะไรได้อีก เพราะตอนนี้ไคล์กับอิไม้..พวกมันหันมามองเราแล้ว

"ขอโทษ" ขอโทษพร้อมกัน ทำชั่วก็พร้อมกัน รอสักพักนะ..เดี๋ยวพวกแกจะถูกฟาดพร้อมกันอีก

"คนทำผิดต้องได้รับโทษ-_-" ฉันพูดเรียบๆและหันไปเปิดประตูค้างไว้ ยืนกอดอกมองสองหนุ่มที่จ้องเราที่โซฟา จนฝ่ายซัพพอร์ตข้างๆ..เธอรีบพยักหน้าตาม

"ใช่ค่ะๆต้องได้รับโทษ!!"

"รู้ว่าต้องได้รับโทษ แต่ป้าจะเปิดประตูไว้ทำไม? เราคุยกันดีๆนะ ช่วยกันจัดการตัวต้นเหตุกัน^^"