พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 728

“คุณคิดว่าผมจะล้อคุณเล่น？”นัทธีขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่พอใจ

มารุตรีบส่ายมือ“ไม่ครับ ผมแค่ตกใจมาก ดังนั้นในตอนแรกเลยไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ทำไมเธอถึงฆ่าตัวตายล่ะ？แล้วเธอไม่รอดแล้วเหรอครับ？”

“ยังรอด พ่อแม่เธอไปพบเข้าไว เลยช่วยได้ทันเวลา”นัทธีเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วพูด

มารุตโล่งอก“งั้นก็ดี ถ้าคุณปาจรีย์เป็นอะไรไปจริง คุณหญิงต้องใจสลายแน่”

นัทธีไม่ปฏิเสธ

วารุณีใจสลายไปนิดหน่อยแล้ว

เมื่อกี๊ได้ยินเสียงวารุณี ผิดปกติอย่างมาก

เขาคิดว่า วินาทีที่วารุณีได้ยินว่าปาจรีย์ฆ่าตัวตาย จะต้องเกือบหมดสติไปแน่

“ประธาน ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหน？ไปดูคุณปาจรีย์เหรอครับ？”มารุตถาม

แต่ในใจนั้นแน่ใจแล้ว ว่าไปหาปาจรีย์แน่

ไม่งั้นประธานจะขัดจังหวะการประชุม แค่เพราะเรื่องที่คุณปาจรีย์เกิดเรื่องได้อย่างไร

ต้องรู้ว่าการประชุมครั้งนี้ คาดการณ์ว่าน่าจะสักสองชั่วโมง แต่ตอนนี้เพิ่งหนึ่งชั่วโมงเอง

ดังนั้นไม่ได้ไปดูคุณปาจรีย์ เขาก็คิดอย่างอื่นไม่ออก

จริงๆด้วย การคาดเดาของมารุตก็ได้รับการยืนยันในไม่ช้า นัทธีเงยคางขึ้นพูด：“อือ ไปดูเธอ เธอช่วยผมกับวารุณี และเด็กทั้งสองคนไว้เยอะมาก ไม่ไปไม่ได้”

“ก็เป็นตามนี้จริง”มารุตพยักหน้า

“แจ้งทางสนามบิน ผมจะใช้เครื่องบิน ลำขนาดกลางก็ได้”นัทธีออกจากลิฟต์แล้วสั่งไป

มารุตตอบทันที“ครับ”

แป๊บเดียว สี่คนพ่อแม่ลูก รวมทั้งมารุต ก็ขึ้นเครื่องบิน บินไปที่เมืองธารา

วารุณีไม่ได้บอกเด็กทั้งสองคนว่าเกิดอะไรขึ้นที่เมืองธารา เพราะว่าความรู้สึกของเด็กทั้งสองกับปาจรีย์นั้นดีมาก ถ้าตอนนี้ให้เด็กทั้งสองคนรู้เรื่องของปาจรีย์ กลัวว่าจะร้องไห้หมดสติ

ดังนั้นรอให้ถึงสถานที่ ให้เด็กทั้งสองคนรู้เองละกัน

และแบบนี้ เด็กทั้งสองคนก็ยังคิดว่าพ่อแม่พาพวกเขาไปเที่ยว

แน่นอนว่า อารัณเห็นท่าทางสลดของหม่ามี๊ ก็เดาได้ว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่

แต่หม่ามี๊ไม่ยอมพูด เขาก็ไม่ถาม

หนึ่งชั่วโมงครึ่งถัดมา เครื่องบินก็จอดลงที่สนามบินของเมืองธารา

พวกเขาลงจากรถ เดินออกจากสนามบินก็มีรถกำลังรอพวกเขาอยู่

บนรถ วารุณีบอกที่อยู่ไป

ได้ยินว่าโรงพยาบาล ในที่สุดอารัณก็ทนไม่ไหว ถามไปว่า：“หม่ามี๊ คุณปู่ภูหรือคุณย่าณาป่วยเหรอครับ？”

เขารู้ว่าพ่อแม่ของแม่บุญธรรมอยู่ที่เมืองธารา

ตอนนี้พ่อแม่พาพวกเรามาเมืองธารา และยังไปที่โรงพยาบาลโดยตรงอีก จะต้องเป็นคุณปู่ภูคุณย่าณาที่ป่วยแน่

ยังไงร่างกายคุณปู่ภูคุณย่าณาก็ไม่ดีขนาดนั้นอยู่แล้ว มองไปก็ดูแก่กว่าคนอายุเท่ากัน ความน่าจะป่วยก็เป็นไปได้สูง

อย่างไรก็ตามวารุณีกลับส่ายหน้า“ไม่ใช่ คุณปู่ภูคุณย่าณาของลูกๆไม่เป็นไรจ้ะ แต่แม่บุญธรรมพวกลูก......”

“แม่บุญธรรมป่วยเหรอ？”เด็กทั้งสองคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ริมฝีปากของวารุณีขยับ อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา ได้แต่พยักหน้า“ประมาณนั้น ดังนั้นพวกเราจะไปดูสักหน่อยนะ”

“อือ”เด็กทั้งสองพยักหน้า

ระหว่างทาง พวกเขาต่างไม่พูดอะไร

ไม่นานนัก ก็ถึงโรงพยาบาล

ระหว่างทาง วารุณีก็โทรหาคุณแม่ปารวี บอกเธอว่า พวกเขาจะถึงแล้ว

ดังนั้นคุณแม่ปารวีรออยู่ที่หน้าโรงพยาบาลตลอด

ตอนนี้เห็นวารุณีสี่คนพ่อแม่ลูก ก็รีบเช็ดน้ำตาไปข้างหน้า“วารุณี พวกหนูมาแล้วเหรอ”

“คุณน้า”วารุณีเรียก