ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1079

สองวันนี้ ข่ายสื้อลินพบว่าฝู้จิงเหวินทำตัวแปลกๆ มักใช้เวลาว่าง เดินเล่นในศูนย์วิจัย ไม่เว้นแม้แต่มุมเดียว

“คุณทำอะไรอยู่?”

วันนี้ ฝู้จิงเหวินเหมือนกับสองวันก่อน มาถึงสวนด้านหลังของศูนย์วิจัย ยืนอยู่บนบันได กวาดสายตามองกล้องวงจรปิดที่อยู่บนกำแพง

ข่ายสื้อลินเดินตามอยู่ข้างหลังเขา เอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว

ฝู้จิงเหวินหันกลับไปมองเธอ ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

เธอเดินไปข้างหลังเขา มองไปรอบสวนหลังศูนย์วิจัย “ที่นี่มีอะไรน่าดูสำหรับคุณเหรอ?”

“คุณว่างมากเหรอ?” ฝู้จิงเหวินหันกลับไป มองเธออย่างเย็นชา

ข่ายสื้อลินหัวเราะ “ทำไม? ที่นี่คุณมาได้คนเดียวเหรอ ฉันมาไม่ได้เหรอ?”

ฝู้จิงเหวินมองหน้าเธอนิ่งๆ ไม่ได้พูด

“ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันตามคุณมา ได้รึยัง?” ข่ายสื้อลินยอมรับอย่างเปิดเผย

“ทางที่ดีคุณอยู่ห่างๆผมหน่อย”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา เข้าหูของข่ายสื้อลิน ทิ่มแทงหัวใจของเธออย่างเจ็บปวด

เธอหัวเราะด้วยแววตาเศร้า “ฝู้จิงเหวิน คุณคงไม่ได้คิดว่าฉันชอบคุณหรอกนะ?”

ฝู้จิงเหวินหันกลับไป มองไปท้องฟ้าที่สดใส มุมปากยิ้มขึ้นเหมือนคิดอะไรบางอย่าง “คุณน่าจะรู้ดี ว่าผมมาศูนย์วิจัยเพื่ออะไร ผมไม่หวังว่าสุดท้ายจะทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้กับเธอ

คำพูดที่อยากหาเรื่องของข่ายสื้อลินจุกอยู่ที่ลำคอ พูดไม่ออก

เธอเม้มปาก แล้วยิ้ม “ฉันจะเข้าใจว่านี่เป็นเพราะคุณค้นพบความเห็นใจได้ไหม?”

“แล้วแต่คุณจะคิดยังไง” ฝู้จิงเหวินหันไปมองเธอ “ผมหวังแค่ว่าคุณจะอยู่ห่างๆผม”

พูดจบ เขาก็มองเธออย่างลึกซึ้ง หันหน้ากลับแล้วเดินเข้าไปในศูนย์วิจัย

ข่ายสื้อลินหมุนตัว มองร่างสูงของเขาที่เดินจากไป จนหายลับไปจากทางเดิน

เธอก้มหน้า ยิ้มเบาๆ รู้จักเขานานขนาดนี้ เพิ่งจะได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนคนออกจากปากเขา

เสียดาย ที่เธอไม่สามารถอยู่ห่างจากเขาแล้ว

ไม่เพียงแค่ข่ายสื้อลินพบว่าฝู้จิงเหวินรู้สึกแปลกๆ ชาร์สก็สังเกตเห็นแล้ว

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาให้ฝู้จิงเหวินทำอะไร เขาก็จะตอบรับอย่างเต็มใจ แต่สองวันนี้ล้วนถูกปฏิเสธ

“เฮ้ ฝู้ คุณทำอะไรที่ศูนย์วิจัยใช่ไหม?” ชาร์สปรากฏตัวกะทันหัน ขวางไว้ข้างหน้าฝู้จิงเหวิน

ฝู้จิงเหวินเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ผมบอกแล้วว่าสองวันนี้ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาช่วยคุณ”

“ยุ่งมาก?” ชาร์สหัวเราะเหมือนได้ยินเรื่องตลก “คำว่ายุ่งมากของคุณคือเดินเล่นไปทั่วศูนย์วิจัยเหรอ?”

ฝู้จินเหวินไม่ได้พูด

ชาร์สหรี่ตาเดินไปข้างหน้า “ผมสงสัยได้ไหมว่าคุณศึกษาแผนผังโครงสร้างทั้งหมดของศูนย์วิจัยได้หมดแล้ว?”

ฝู้จิวเหวินรู้สึกตกใจ แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย “คุณพูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”

“ไม่เข้าใจ?” ชาร์สหัวเราะ “ฝู้จิงเหวิน ผมขอเตือนคุณ ทางที่ดีที่สุดคุณอย่าคิดทำอะไรไม่ดี ไม่อย่างนั้นคุณเบอร์เกนไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

พูดจบ เขาก็ยังคงเป็นเหมือนปกติ ออกคำสั่งอย่างหยิ่งยโส “ยังไม่รีบกลับไปจัดอุปกรณ์ในห้องทดลองอีก”

ฝู้จิงเหวินอยากปฏิเสธ แต่คิดถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่ จึงกลั้นไว้ก่อน “ได้ ผมไปเดี๋ยวนี้”

เขาเดินอ้อมชาร์สแล้วเดินไปทางห้องทดลอง สีหน้าหดหู่

ชาร์สหันไปมองร่างเขาที่เดินจากไป ปากบ่นพึมพำ “ไอ้ไร้ประโยชน์”

“ชาร์ส เมื่อกี้คุณพูดอะไร?”

ข่ายสื้อลินเดินมา ได้ยินเสียงของชาร์สตั้งแต่ไกล ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่อยากมั่นใจอีกรอบ

“ลิน ทำไมคุณอยู่นี่?” ชาร์สเห็นหน้าเธอ ใบหน้าก็ยิ้มแย้มอย่างประจบ

ข่ายสื้อลินยิ้มกลับ “เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับฝู้ อะไรแผนผังโครงสร้างภายในศูนย์วิจัย?”