พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 757

“มาธงมาเธออะไร มีอะไรอีกไหม ? ไม่มีอะไรแล้วก็หลบๆไป เราจะเข้าไปด้านใน” ลีน่าถลึงตาใส่จุ๊บแจง และพูดอย่างไม่สบอารมณ์

จุ๊บแจงกำมือแน่น ไม่สนใจลีน่าสักนิด แต่กลับจ้องเขม็งมองวารุณี “ตอนนี้เธอไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา รอก่อนเถอะ ฉันจะทำให้เธอได้รู้ ว่าอะไรคือเสียใจทีหลัง!”

“โอ้?”วารุณีเลิกคิ้ว “ เธอหมายความว่ายังไง ? ฉันจะมาเสียใจอะไร ”

จุ๊บแจงยิ้มอย่างพึงพอใจ“ตอนนี้เราต่างก็เหมือนกัน เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าทั้งคู่ ถึงเธอจะมีชื่อเสียงมาก่อนฉัน แต่สุดท้ายแล้ว ฉันต้องแซงหน้าเธอไปได้แน่ ถึงตอนนั้นนัทธีก็จะได้รู้ ว่าคนที่คู่ควรกับเขาที่สุด และช่วยเขาได้มากที่สุดคือฉัน ถึงตอนนั้นแล้ว เธอจะต้องมานั่งเสียใจที่ไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา ”

ในสายตาเธอ ต่อให้วารุณีจะเก่งแค่ไหน จะทำผลงานออกมาได้ดียังไง ก็ตัวคนเดียว สู้เธอที่ลอกเลียนผลงานคนอื่นไม่ได้หรอก

ผลงานของคนอื่นมีหลากประเภท และหลายสไตล์ เธอต้องเอาชนะวารุณีได้อย่างแน่นอน

เมื่อวารุณีได้ยินคำพูดของจุ๊บแจง ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ลีน่าก็หัวเราะออกมาเช่นกัน หัวเราะจนตัวโก่ง “โอ้พระเจ้า วารุณี เธอได้ยินไหม ? เขาบอกว่าจะเอาชนะเธอได้ ยังพูดอีกว่าประธานนัทธีจะมองเขาในมุมมองใหม่!”

วารุณีพยักหน้าให้พร้อมเสียงหัวเราะ “ ฉันได้ยินแล้ว ช่างน่าขำจริงๆ ”

“นี่มันไม่ใช่แค่น่าขำนะ แต่ยังไร้ยางอายด้วย คนที่เข้าสู่การแข่งขันได้เพราะลอกแบบของคนอื่นอย่างไม่มีความละอาย ไม่เพียงคุยโวโอ้อวดว่าจะเอาชนะเธอได้ แต่ยังเพ้อถึงสามีเธออีก คนแบบนี้ ถ้าเป็นสมัยก่อนคงถูกลากไปขังไว้ในกรงหมู ถึงจะเป็นตอนนี้ ก็มีโทษจำคุกอยู่หลายปีเลยนะ” ลีน่าพูดมาถึงตรงนี้ ก็ยิ้มเย้ยแล้วมองไปที่จุ๊บแจง

ใบหน้าของจุ๊บแจงซีดเซียวขึ้นมาทันที รูม่านตาหดเกร็ง แววตาที่ตื่นตระหนก ก็ปิดบังเอาไว้ไม่อยู่

พวกเขา......พวกเขารู้ว่าเธอขโมยงานแบบของคนอื่นจนเข้าร่วมการแข่งขันได้ ?

ไม่ มันจะเป็นไปได้ยังไง !

เธอทำมันอย่างแนบเนียนขนาดนั้น พวกเขาจะรู้ได้ยังไง

อีกอย่างแบบที่เธอลอกมาจากบล็อกเกอร์MNนักออกแบบคนนั้น ก็เป็นแค่บล็อกเกอร์ ที่ไม่ได้เป็นที่ไม่รู้จักอะไร

แม้ว่าMNคนนั้นจะโพสต์งานแบบจำนวนมากลงบนบล็อกส่วนตัวของตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครไปแสดงความคิดเห็นอะไรเลย เธอยังได้เข้าไปดูตรงหน้าเว็บ งานแบบพวกนั้นผู้คนที่เข้าไปดูก็แค่หลักสิบเท่านั้น

นั้นก็หมายความว่า ลอกเลียนแบบของบล็อกเกอร์MNคนนั้นมันปลอดภัยที่สุดแล้ว เพราะคนที่เคยเห็นมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะรู้ว่าเธอลอกเลียนงานแบบของคนอื่น

แต่ตอนนี้......

จุ๊บแจงไม่กล้าจะคิดต่อ สูดหายใจลึกๆกำมือแน่นแล้วมองไปยังวารุณีกับลีน่า พูดเสียงดังอย่างร้อนตัวว่า“ พวกเธอพูดเหลวไหลอะไร ใครลอกเลียนแบบคนอื่นจนเข้าร่วมการแข่งขันได้กัน ?”

“เราพูดเหลวไหลหรือเปล่า เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ถามเธอสักคำกับคนที่ไม่เคยเรียนการออกแบบ และออกแบบไม่เป็นว่า เธอวาดรูปพวกนั้นออกมาได้ยังไง ? นอกจากลอกเลียนมันแล้ว มีคำอธิบายอื่นไหม?”ลีน่าเอามือกอดอก พูดด้วยสายตาเยาะเย้ย

วารุณีเองไม่ได้พูดอะไร มุมปากยกหยักขึ้นอย่างยิ้มเย้ย

และการยิ้มเย้ยนี้ ยิ่งทำให้จุ๊บแจงหงุดหงิด และสุดที่จะทนมากยิ่งขึ้น

“เหลวไหล ฉันไม่เคยเรียนการออกแบบมาก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ โลกนี้คนมีความสามารถเยอะแยะถมไป ใครเป็นคนกำหนดว่าไม่เคยเรียนก็จะวาดออกมาไม่ได้กัน ? ดังนั้นคำพูดเมื่อกี้ของเธอ ล้วนใส่ร้ายป้ายสีทั้งนั้น ฉันฟ้องพวกเธอได้นะ!”จุ๊บแจงชี้ไปที่ลีน่าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และอารมณ์ที่กระวนกระวายอย่างมาก

ลีน่ากลอกตามองบนอีกครั้ง“เบาเสียงหน่อย ตกใจหมดเลย เธอคิดว่าเสียงดังแล้วจะเป็นฝ่ายถูกหรือไง ใส่ร้ายป้ายสี จะแจ้งความอีก แน่จริงก็แจ้งเลยสิ ถ้าเธอกล้า แต่เรื่องของเรื่อง เธอจะกล้าจริงๆเหรอ?”

“ลีน่าพูดถูก เธอกล้าแจ้งความจริงๆเหรอ? ไม่กล้าหรอกมั้ง ” วารุณีมองไปที่จุ๊บแจง ในที่สุดก็พูดออกมาจนได้ “เพราะเธอรู้ดี ว่างานพวกนั้นไม่ใช่ของเธอเอง ดังนั้นหากเธอแจ้งความ ก็จะถูกตรวจสอบจนพบ ดังนั้นเธอก็จึงพูดส่งๆไปเท่านั้น หากให้แจ้งความจริงๆ เธอไม่กล้าหรอก ไม่งั้นเธอก็แจ้งมันตอนนี้เลยสิ ”

“ฉัน......ฉัน......”ดวงตาจุ๊บแจงไหววูบ สีหน้าซีดเผือด พูดแทบไม่ออก

เมื่อลีน่าเห็นท่าทีของเธอ ก็เยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม“ดูสิ วารุณี หางจิ้งจอกของเขาโผล่ออกมาแล้ว เขาไม่กล้าแจ้งความ ก็เท่ากับเป็นการยอมรับกลาย ๆ ว่างานแบบพวกนั้นไม่ใช่ฝีมือของเขาเอง”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ