เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1129

ในค่ำคืนช่วงฤดูหนาวเชนน์พาแยนนี่ไปดูหนังรอบดึกเป็นหนังรักที่ค่อนข้างน่าเบื่อ เชนน์ไม่ใช่แฟนหนังประเภทนี้แต่ก็ยังรู้สึกพิเศษที่ได้ดูกับแยนนี่

หลังจากดูหนังรอบดึกพิซซ่าฮัทก็ยังเปิดให้บริการตามปกติ

ทั้งคู่หิวเล็กน้อยจึงเลือกมันเป็นมื้อเย็น

แยนนี่สั่งเป็นกุ้งชุบแป้งทอดกรอบและพิซซ่าถาดใหญ่

กุ้งทอดที่แยนนี่สั่งเชนน์คิดว่ามันก็เป็นแค่กุ้งชุบแป้งทอดกรอบธรรมดาๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นของโปรดแยนนี่

“เธอชอบกินมันมากเลยใช่ไหมกุ้งทอดเนี่ย? อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ?”

เชนน์เข้าไม่ถึงความอร่อยของกุ้งทอดแม้แยนนี่จะอธิบายแล้วก็ตาม “เมื่อก่อนในฐานะนักแสดงฉันแทบจะไม่กินของทอดเลยเพราะต้องรักษาหุ่น นี่คือสิ่งที่คนเราเป็นการระงับความอยากไม่ได้หมายความว่าเราไม่ต้องการมันมีแต่จะโหยหามากขึ้นด้วยซ้ำ ฉันอดทนไม่แตะต้องมันมานานมากและตอนนี้ฉันไม่ใช่นักแสดงอีกต่อไปแล้ว พอไม่ต้องกังวลเรื่องรูปร่างมันก็อดใจไม่ได้เมื่อเห็นพิซซ่าหรือเคเอฟซี นอกจากนี้…"

แววตาแยนนี่หม่นลงเล็กน้อยแต่ก็แค่ชั่ววูบเธอนิ่งคิดอะไรบางอย่างไปเล็กน้อยก่อนเสียงใสจะหัวเราะเบาๆ ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ตอนเด็กๆ ฉันขาดความรักจากพ่อจะเคเอฟซีหรือพิซซ่าก็ไม่เคยกินเลยคงเพราะอย่างนั้นล่ะมั้งโตมาฉันเลยแก้แค้นด้วยการกินเยอะๆ”

นิ้วเรียวของเชนน์หยิบกุ้งทอดขึ้นมาก่อนจะยื่นจ่อปากของหญิงสาว “ในเมื่อเธอชอบมากฉันจะพามากินทุกอาทิตย์เลยเป็นไง เธอจะคิดว่าฉันเป็นพ่อก็ได้นะ”

“ใครอยากให้คุณเป็นพ่อกัน” แยนนี่ขำ

เชนน์แซวว่า “ก็แบบบนเตียงไง สวมบทบาทก็น่าสนใจดีนะ”

แยนนี่หยิบกุ้งทอดยัดใส่ปากเขาทันที “ขนาดกินอยู่คุณยังพูดพล่ามได้!”

เชนน์เคี้ยวกุ้งกร้วมๆ ก่อนจะยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน

หลังจากออกจากห้างสรรพสินค้าพวกเขาก็ยังไม่รีบกลับบ้าน เมื่อท้องอิ่มจากอาหารมื้อเย็นแล้วเชนน์ก็พาแยนนี่ไปเดินเล่นตามถนนเพื่อย่อย

ค่ำคืนนี้อากาศหนาวเหน็บจนลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นควันสีขาวจางๆ

เชนน์กุมมือของแยนนี่ก่อนจะดึงเข้ามาไว้ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต แยนนี่ไม่รู้สึกหนาวอีกการเดินไปตามถนนเปล่าเปลี่ยวไร้ผู้คนและแสดงความรักที่มีต่อกันในที่สาธารณะก็รู้สึกดีไม่น้อย

เชนน์ไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไรแม้แต่ในที่สาธารณะเขาจะจูบเธอเมื่อใดก็ตามที่รู้สึก ทุกๆ สองสามก้าวเขาจะดึงแยนนี่เข้ามามอบจุมพิตที่หน้าผากจนหญิงสาวยอมแพ้ให้กับการกลั่นแกล้งนั้น ที่สุดปลายทางถนนเปลี่ยวเธอสอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเชนน์แล้วโอบกอดรอบเอวเขาไว้แน่นก่อนจะแหงนหน้าขึ้นจูบคางเบาๆ

สองข้างทางถนนสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ สีเหลืองนวลของแสงนีออนอาบชะโลมทั่วทั้งร่างของคนทั้งสอง

ในถนนที่ว่างเปล่าพวกเขาเริ่มจูบกันอย่างเร่าร้อนโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

ทั้งสองออกเดินต่อแนบเคียงใกล้ชิดราวกับช่วงเวลานี้ยาวนานเป็นนิรันดร์ แยนนี่หนักแน่นอยู่ในใจว่าเธอต้องการเดินข้างชายคนนี้ไปตลอดชีวิต

…

ที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์ส่วนตัว…

คาราเพิ่งอาบน้ำเสร็จเธอเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนบางห่อหุ้ม

ภาพของหญิงสาวตัวเปียกหมาดๆ ดึงดูดความสนใจของผู้กำกับยางจูเนียร์

เขาเดินเข้าไปโอบเอวบางก่อนจะโน้มตัวลงหมายจะกดจูบแต่คารายิ้มแล้วรีบยกมือป้องปากเอาไว้ได้ทัน “ผู้กำกับยางจูเนียร์คะ ยังไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะฉันมีบางอย่างที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

ผู้กำกับยางจูเนียร์เป็นคนฉลาดเขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเกี่ยวกระหวัดตัวคาราเข้ามาใกล้ “ได้สิ แต่คุณจาคอปมีแผนจะตอบแทนอะไรให้ผมได้บ้าง?”

ในฐานะนักธุรกิจเขากำลังทำข้อตกลง

สายตาเย้ายวนของคาราจ้องมองเขาไม่วางตาเธอใช้นิ้วลูบไล้ไปตามคางสากก่อนจะจรดริมฝีปากไว้ข้างใบหู “เมื่อสำเร็จแล้วคุณจะทำอะไรฉันก็ได้ตามที่ต้องการ ฉันจะยอมคุณอย่างดี”

"ตกลง ว่ามาจะให้ฉันช่วยอะไร ?"

“ฉันอยากสืบข้อมูลเกี่ยวกับพี่คนละพ่อของฉัน”

ผู้กำกับยางจูเนียร์ประหลาดใจกับคำขอนั้นเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วถาม “คุณต้องการให้คนนอกอย่างผมสืบข้อมูลพี่สาวของตัวคุณเอง? ไม่ใช่ว่าคุณรู้จักเธอเหรอ?”

คาราตอบ “ฉันบอกตามตรงเลยแล้วกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเรามันไม่ค่อยดี”

ผู้กำกับยางจูเนียร์ลังเลไปชั่วขณะ “แต่ตอนนี้แยนนี่แต่งงานกับเชนน์ จินน์แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นเหมือนยมทูตและไม่ใช่คนที่จะเล่นด้วยได้ ถ้าผมทำอะไรผู้หญิงของเขาลับหลังเขาจะจัดการเราไม่เหลือ”

"ไม่ต้องห่วง ฉันแค่ต้องการให้คุณช่วยฉันตรวจสอบบางอย่างเท่านั้น เราจะไม่ทำอะไรเพราะฉันแค่มีเรื่องที่อยากรู้”

จากนั้นคาราก็เริ่มกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับผู้กำกับยางจูเนียร์

…

กว่าแยนนี่กับเชนน์จะกลับมาถึงบ้านเวลาก็ปาไปห้าทุ่มกว่าแล้ว

หลังจากได้อาบน้ำอุ่นๆ เชนน์ก็มุดตัวเข้าผ้าห่มสวมกอดแยนนี่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียงไว้แน่น

แยนนี่กำลังอ่านหนังสือที่เชนน์อ่านไว้ก่อนหน้านี้—หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

หลังจากที่เชนน์เห็นเขาก็ดึงหนังสือในมือเธอออกทันทีแล้วขมวดคิ้ว “เธออยู่กับฉันแล้วจะมาโดดเดี่ยวอะไรกัน?”

เมื่อได้ยินคำพูดแสนดื้อรั้นของเขาแยนนี่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เธอกอดคอเขาแล้วถามว่า “คุณไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ในช่วงสองปีนั้นเหรอ?”

“ใช่ฉันอ่านมันในช่วงเวลานั้นเพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงนี้”