เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1146

ตอนนี้ เชนน์ให้พวกคนงานฟื้นฟูเรือนหลังคฤหาสน์ให้สภาพกลับมาเหมือนเดิม

แม้ว่าเรือนจะยังมีรอยไหม้จากเปลวเพลิงแต่มันก็สามารถใช้อยู่อาศัยได้แล้ว เฟอร์นิเจอร์แบบเดียวกันชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกนำมาเรียงตามคำสั่ง ให้ดูเหมือนกับตอนที่แยนนี่ยังอาศัยอยู่ในเรือนแห่งนี้มากที่สุด

ตกกลางคืน เชนน์ไม่สามารถข่มตาหลับได้ พักหลังมานี้ดูเหมือนว่ายากล่อมประสาทที่ใช้ประสิทธิภาพของจะลดลงจากการที่เชนน์ใช้มันบ่อยจนเกินไป ขนาดยากล่อมประสาทที่ออกฤทธิ์ยาวนานก็ไม่สามารถช่วยให้เชนน์หลับได้อีกต่อไป

พอนอนไม่หลับติดต่อกันยาวนานหลายคืนข้า สภาพของเชนน์ดูเฉาไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้

เชนน์เข้าไปยังเรือนหลังเล็กเพียงลำพัง

ในห้องใต้หลังคา เขานั่งลงใกล้กับหน้าต่างบานเก่าเหม่อมองแสงจันทร์ส่องสกาว

ค่ำคืนเดือนเมษายนในนอร์ท ซิตี้ เริ่มเย็นตัวลง

ไม่ไกลออกไปจากคฤหาสน์ ดูเหมือนกำลังมีงานเฉลิมฉลองจัดขึ้น ดอกไม้ไฟถูกจุดขึ้นลูกแล้วลูกเล่า

แม้ดอกไม้ไฟพวกนั้นจะสวยงามมากแค่ไหนแต่มันก็ดับหายไปอย่างรวดเร็ว ดอกไม้ไฟพวกนั้นแตกกระจายแสงอย่างงดงาม สว่างจ้าแต่ก็โชติช่วงได้เพียงชั่วคราว

พอได้มองดอกไม้ไฟ เชนน์คิดถึงช่วงเวลาที่แยนนี่ติดแหง็กอยู่ในเรือนหลังเล็กแห่งนี้ ที่ที่เธอนั่งตรงริมขอบหน้าต่างขณะเฝ้ามองห้องมืดมิดสว่างวาบจากแสงของดอกไม้ไฟ

ถ้าเธอได้เห็นประกายแสงพวกนั้นจากดอกไม้ไฟที่เขาจุดมันขึ้นมาก็คงดีไม่น้อย

สุดท้ายเขาก็ผิดคำสัญญา

เชนน์นั่งตรงหน้าขอบหน้าต่างในความมืดสลัว เขาหยิบแหวนเพชรออกมาแล้วจ้องมองมันในความเงียบอยู่สักพัก

เชนน์ทุ่มทรัพสมบัติของเขาอยู่ไม่น้อยเพื่อประมูลให้ได้แหวนเพชรวงนี้มา แหวนที่ออกแบบโดยนักออกแบบเครื่องประดับระดับโลก เชนน์ได้เตรียมการเอาไว้แล้วทั้งหมด และเมื่อเวลามาถึง เขาจะขอแยนนี่แต่งงาน

น่าขำสิ้นดีที่แยนนี่เคยเป็นฝ่ายขอเขาแต่งงาน ในขณะที่เขาไม่เคยขอเธอเลย

ตอนนั้น เชนน์คิดว่าผู้หญิงที่เขาจะสนใจต้องเป็นคนพิเศษไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาขอเขาแต่งงานก่อนแบบนี้

สิ่งที่เขาไม่เคยบอกเธอเลยคือเขาดีใจและมีความสุขมากแค่ไหนในช่วงเวลานั้น

ถึงแหวนวงนี้จะสูงค่า ดูงดงามและโดดเด่นแค่ไหนแต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษให้น่าเชยชม ถ้ามันได้ถูกสวมใสบนนิ้วของแยนนี่ มันก็เปล่งประกายมากพอแล้ว

…

ตกกลางดึก ซาแมนธาตื่นขึ้น เธอกังวลว่าเชนน์จะเหม่อลอยจนอาจเกิดอุบัติเหตุกับเขาได้ เธอลุกออกจากห้องเพื่อจะไปดู แต่ประตูห้องนอนของเชนน์กลับเปิดกว้างทิ้งไว้และไร้วี่แววของเขาในห้อง

ซาแมนธามาถึงเรือนนอกคฤหาสน์หลังเล็ก เมื่อเธอเดินขึ้นบันไดไม้ไปตรงประตู เธอเห็นเชนน์นั่งตรงหน้าหน้าต่างอย่างเลื่อนลอยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

ซาแมนธายืนนิ่งอยู่พักใหญ่ เธอไม่กล้าเข้าไปรบกวนเขาเพราะรู้ว่าพี่ชายของเธอจะต้องกำลังคิดถึงพี่แยนนี่แน่

แต่อาการนอนไม่หลับของเชนน์ไม่ใช่เรื่องดีนัก เมื่อมีใครสักคนตายคน ๆ นั้นไม่ต้องพะวงอะไร แต่คนที่ยังอยู่จำต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ได้

ซาแมนธาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอรู้ว่าเธอต้องพูดอะไรกับเขาสักอย่าง “พี่ พี่แยนนี่จากไปหลายวันแล้วนะ ที่จริง…เราควรฝังอัฐิของเธอได้แล้ว หาที่ดี ๆ จัดงานแบบเรียบง่าย เราต้องจัดการเรื่องนี้กันนะ พี่ว่ายังไง?”

ดวงตาพร่ามัวของเชนน์จับจ้องมองแหวนระหว่างนิ้วของเขา เขาเงียบอยู่สักพักแล้วถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ทุกคนคิดว่าเธอตายไปแล้ว แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลยได้ยังไงกัน?”

ซาแมนธาผงะเล็กน้อย

เชนน์หันมามองซาแมนธาที่ยืนอยู่ตรงประตู แววตาเขาแฝงไปด้วยความสงสัยและเว้าวอน “ซาแมนธา เธอก็คิดว่า…แยนนี่ตายแล้วเหรอ?”

มือของซาแมนธาจับที่ประตู เริ่มรู้สึกอึดอัดเธอเม้มปากไม่กล้าพูดออกไป

เธอกลัวว่าเธอจะพูดอะไรไม่เข้าหู

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ซาแมนธาตอบกลับ “พี่คะ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยถ้าเรายังไม่ฝังอัฐิของพี่แยนนี่แบบนี้”

ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยเต็มทนและไม่ต้องการใครมาพูดเรื่องนี้ให้เขาฟังอีก เชนน์ตอบปัด “เธออยากจะทำอะไรก็เชิญเลย”

ซาแมนธากลืนน้ำลายลงคอ