ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1429
ตระกูลหยางช่วยเหลืองานสังคมมาโดยตลอด ดังนั้นประชาชนจึงมีความพอใจสูงเกี่ยวกับตระกูลหยาง
เห้อซูหานรู้สึกประหลาดใจมากตอนที่ได้รับคำสั่งให้ตรวจสอบตระกูลหยาง เพราะในสายตาของเธอแล้ว ตระกูลหยางไม่มีอะไรต้องสอบสวนเลย เพราะดูไม่มีความลับอะไรเลย
แต่หลังจากขุดลึกลงไป เธอก็ได้ค้นพบความลับที่น่าทึ่งมาก
ความลับที่สวนทางกับภาพลักษณ์ที่ดีของตระกูลหยางมานานหลายปี!
เห้อซูหานรายงานความลับนี้กับจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่รอช้า
"คุณชายคะ ประธานหยางหยางซงในปีนี้ เขาได้บริจาคเงินให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง เดิมทีควรจะเป็นเรื่องที่ดี แต่หลังจากฉันตรวจสอบ พบว่าที่จริงแล้ว ที่จริงแล้วเขา…"
เห้อซูหานกำหมัดของตัวเองแน่น พูดไม่ออก
"เกิดอะไรขึ้น?" จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว แล้วตระหนักได้ว่าเรื่องราวอาจจะรุนแรงมาก
เห้อซูหานสูดหายใจเข้าลึก "ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาทำร้ายร่างกายเด็กผู้หญิงในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าค่ะ"
จิ้นเฟิงเฉินที่สีหน้าเรียบนิ่งไม่เคยเปลี่ยนราวกับภูเขาใหญ่ พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงทันที
ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ
หลังจากผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า "การตรวจสอบมั่นใจว่าเป็นความจริงแล้วใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ" เห้อซูหานนิ่งเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อ "เด็กผู้หญิงพวกนั้นถูกทำร้ายตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถ้าพวกเธอไม่ทำตามความปรารถนาของหยางซง พวกเธอก็จะถูกเฆี่ยนตี ร่างกายของเด็กทุกคนเต็มไปด้วยบาดแผล"
พอพูดอย่างนั้น ดวงตาของเห้อซูหานก็อดที่จะโมโหไม่ได้ ถ้าเธอไม่ได้เห็นด้วยตาของเธอเอง เธอก็คิดไม่ออกเลยว่าเด็กผู้หญิงเหล่านั้นต้องอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน
เดิมทีพวกเธอก็ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง คิดว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสามารถเป็นที่ให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ใครจะไปรู้ว่าพวกเธอจะมาเจอกับคนเลวที่จิตใจโหดร้ายอำมหิตไร้มโนธรรมแบบนี้
เห้อซูหานโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ พอเขาคิดถึงเรื่องนี้ "คุณชายคะ ไม่ว่าเราจะมีเจตนาอะไรในตอนแรก แต่เราต้องช่วยเด็กผู้หญิงเหล่านั้นออกมาให้ได้เลยนะคะ"
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า "อืม"
"งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเรื่องนี้ให้ต่ะ"
หลังจากพูดจบ เห้อซูหานก็หันหลังแล้วรีบเดินออกไป
จิ้นเฟิงเฉินหันไปมองท้องฟ้าสีเทานอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ครั้งนี้เขาไม่เพียงแต่จัดการตระกูลหยางได้เท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือคืนความยุติธรรมให้กับพวกเด็กๆ ด้วย
......
เห้อซูหานออกจากบริษัท แล้วเดินทางไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
พอเธอพบผู้ดูแล เธอก็ถามว่า "ประธานหยางมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยแค่ไหนคะ?"
"เขาจะมาเดือนละหลายครั้งค่ะ ส่วนใหญ่จะมาดูพวกเด็กๆ " ผู้ดูแลตอบ เขาหลบสายตาไม่กล้าสบตาเห้อซูหาน
"มาเดือนละหลายครั้งเหรอคะ" เห้อซูหานขมวดคิ้ว หมายความว่าเด็กผู้หญิงเหล่านั้นจะถูกทำร้ายหลายครั้งต่อเดือนอย่างนั้นเหรอ
"ขอโทษนะคะ คุณจะถามเรื่องนี้ไปทำไมคะ" ผู้ดูแลถามด้วยความสงสัย
เห้อซูหานจ้องที่เธอสักพัก แล้วพูดว่า "ฉันเห็นว่าเด็กผู้หญิงในบ้านบนตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ฉันถามพวกเธอ หนึ่งในนั้นบอกว่าถูกประธานหยางตี และประธานหยางมักขอให้พวกเธอทำอะไรที่พวกเธอไม่อยากทำ"
"ไม่ทราบว่าคุณรู้เรื่องพวกนี้หรือเปล่าคะ"
ผู้ดูแลหน้าซีด "ฉัน ฉัน..."
"คุณผู้ดูแลคะ คุณรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เลือกที่จะปิดบังหรือปกป้องประธานหยาง มโนธรรมของคุณยังเหลืออยู่อีกไหมคะ?"
ผู้ดูแลสูดหายใจเข้าลึก แล้วหัวเราะกับตัวเอง "ฉันรู้แล้วทำอะไรได้คะ ฉันหยุดเขาไม่ได้ ถึงฉันอยากช่วยพวกเธอ แต่ฉันก็ไม่มีกำลังมากพอ!"
ขณะที่เธอพูด ผู้ดูแลก็พับแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยแผลม่วงช้ำบนร่างกาย
เห้อซูหานเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "นี่คุณ..."
ผู้ดูแลยิ้มอย่างขมขื่น "บาดแผลทั้งหมดนี้เป็นฝีมือประธานหยาง ทุกครั้งที่เขามา ฉันจะให้เด็กๆ ไปซ่อนตัวอยู่ในห้องไม่ให้ออกมา"
"เขามาถึงแล้วไม่เจอเด็กๆ เขาโกรธมาก เขารู้ว่าฉันให้เด็กๆ ไปซ่อนตัว เขาจึงทุบตีฉัน ทำร้ายฉัน และขู่ว่าจะฆ่าฉันด้วย"
พอนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เจอมา ขอบตาของผู้ดูแลผู้ดูแลแดงก่ำ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！