ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 1444

หนึ่งสัปดาห์ที่ได้ใช้ชีวิตพักผ่อนตามสบายอยู่ที่เมืองหลวง เจียงสื้อสื้อก็พาลูกกลับบ้านไป

หลังจากที่ไปส่งลูกกลับบ้านไปแล้ว เธอก็ได้มุ่งตรงไปยังจิ้นกรุ๊ป

ตอนที่กู้เนี่ยนเห็นเธอ ก็ประหลาดใจอย่างมาก"คุณหญิง คุณกลับมาแล้ว"

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วพยักหน้าออกมา"อืม กลับมาแล้ว"

"คุณชายอยู่ที่ห้องทำงานครับ" กู้เนี่ยนรีบพูดออกมาทันที

"โอเค"

เจียงสื้อสื้อตรงเข้าไปเปิดประตูห้องทำงานประธานบริษัท

จิ้นเฟิงเฉินกำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอย่างตั้งอกตั้งใจ ใบหน้าเย็นชาเหมือนเคย

ได้ยินเสียงการเปิดประตู เขานึกว่าจะเป็นกู้เนี่ยน ก็ได้ถามออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา"มีธุระ?"

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางก้าวเท้าเดินเข้าไป มือทั้งสองข้างเท้าอยู่บนขอบโต๊ะทำงาน โน้มตัวลงไป พลางเอ่ยออกไปว่า"มี"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาข้างๆใบหู จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เงยหน้าขึ้นมาทันที และก็ได้มองเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มคู่นั้นที่มองเข้ามาพอดี

"ฉันกลับมาแล้ว" เจียงสื้อสื้อเหยียดตัวตรง มือทั้งสองข้างไขว้ไปด้านหลัง บนใบหน้าเล็กสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินค่อยๆแสยะขึ้นมาช้าๆ แม้แต่หางคิ้วเองก็ยังแต้มไปด้วยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน"

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วออกมา"คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?"

"อยากรู้คำตอบเหรอ?" จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ก็ได้เอ่ยถามออกมา

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าออกมา"แน่นอนว่าจะต้องอยากรู้อยู่แล้ว"

"งั้นก็เข้ามา"

ภายใต้การส่งสัญญาณมาของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินอ้อมโต๊ะทำงานไป เดินมายังข้างๆตัวเขา

บนเอวถูกรัดแน่นเข้ามา เธอก็ได้ร้องตกใจออกมาเบาๆ ทั้งร่างได้มานั่งอยู่บนขาของเขา

กลิ่นอายหอมเยือกเย็นจากตัวของเขาได้หอบหุ้มร่างเธอเอาไว้ทันที

ความคิดถึงที่สะสมมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ในตอนนี้ได้พลุ่งพล่านออกมาทั้งหมด เจียงสื้อสื้อยื่นมือไปเกี่ยวหัวไหล่ของเขาเอาไว้ด้วยความที่ยากจะครองร่างของตัวเองเอาไว้ได้ ก้มหน้าลงไป ท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจของเขา ก็ได้จูบลงบนริมฝีปากของเขา

บนริมฝีปากนุ่ม แววตาของจิ้นเฟิงเฉินได้ดำมืดลงหลายส่วน เก็บมือที่โอบเอวของเธอเอาไว้ เพิ่มความลึกซึ้งของจูบนี้ไปมากขึ้น

ตลอดหนึ่งสัปดาห์มานี้ ความคิดถึงที่มีต่อกันต่างก็ได้สอดแทรกเข้าไปในจูบนี้อย่างเอ้อระเหยไม่มีที่สิ้นสุด

จูบเสร็จแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ผละออกจากริมฝีปากของเธอไปอย่างอาลัยอาวรณ์

หน้าผากของทั้งสองคนได้กดเข้าหากัน ดวงตาทั้งสี่ได้สบเข้าหากัน

ลึกซึ้งประหนึ่งบ่อน้ำลึกแห่งหนึ่ง แสงสว่างวาววับ

รอให้หัวใจที่สั่นออกมาไม่หยุดค่อยๆสงบลงไปช้าๆ เจียงสื้อสื้อถึงได้เอ่ยปากพูดออกมา"ฉันคิดถึงคุณมากจริงๆ"

เสียงอ่อนนุ่มได้ประดับไปด้วยการออดอ้อน

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินฉีกยิ้มออกมาจางๆ"ผมเองก็คิดถึงคุณเหมือนกัน"

เจียงสื้อสื้อกัดริมฝีปากล่างไปเบาๆ สายตาล็อกเป้าไปที่ใบหน้าหล่อของเขาเอาไว้"จริงเหรอ?"

"จริงๆ"

ได้รับคำตอบที่นึกได้อยู่แล้ว เจียงสื้อสื้อจิกไปลงบนริมฝีปากบนของเขาไปเบาๆ จากนั้นก็กระโดดลงจากขาเขาไป มือทั้งสองข้างไขว้ไปข้างหลัง ยิ้มพลางเอ่ยออกมา"ฉันไปทำงานก่อน ตอนเย็นฉันจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่คุณเอง"

เธอเลิกคิ้วไปให้เขา แล้วผันร่างเดินออกไป

จนกระทั่งประตูห้องได้ปิดลง จิ้นเฟิงเฉินถึงจะถอนสายตากลับไป ยิ้มออกไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งหลงใหลและทั้งจนใจ

......

เลิกงานตอนเย็น เจียงสื้อสื้อพาจิ้นเฟิงเฉินมาที่ร้านอาหารไทยที่เปิดใหม่ในใจกลางเมืองร้านหนึ่ง

พวกเขาเลือกนั่งลงตรงที่นั่งริมหน้าต่าง

"อยากกินอะไรก็สั่งได้ตามสบาย วันนี้ฉันเลี้ยงเอง" เจียงสื้อสื้อเอาเมนูอาหารดันออกไปตรงหน้าจิ้นเฟิงเฉิน แสดงท่าทางที่ดูใจกว้าง

จิ้นเฟิงเฉินหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่ตั้งใจ"ทำไมจู่ๆถึงได้คิดจะอยากเลี้ยงข้าวผมขึ้นมา?"